Część literaturoznawców wiąże Herberta z nurtem klasycznym, ponieważ poeta bardzo często szuka inspiracji w kręgu kultury śródziemnomorskiej. Odwołuje się w wielu utworach do klasycznych mitów oraz wartości propagowanych przez dawnych twórców. Jest także przeświadczony o łączności pokoleń i dlatego próbuje przyswoić współczesnym, to co jest najlepsze z przeszłości. Jednak przy tym tworzy prawdziwie poezję intelektualną, którą może zrozumieć ten, kto pojął tradycje. Do ważnych elementów jego poezji należy ujawniania aktualnych problemów, czy to w sferze moralnej czy politycznej z uwzględnieniem perspektywy uniwersalnej. Przy tym poeta zawsze ma na uwadze stałe wartości i podejmuje problematykę etyczną. Chociaż przywołuje mity, czy dzieła sztuki, a nawet i wydarzenia historyczne, to zawsze traktuje je jako materiał do poetyckich przekształceń. Wszystko podane jest w duchu ironii i humoru. Jednak nigdy z oczu nie traci prostoty języka.

Twórczość Herberta w najlepszy sposób reprezentuje nurt etyczny poezji współczesnej. W wyraźny sposób jest poszukuje uniwersalnego, niezmiennego systemu wartości. Jest to o tyle istotne, że współcześni żyjący w świecie amoralnym potrzebują jakiś wskazówek, czy busoli moralnej, bo inaczej łatwo się mogą zagubić. Poeta tym samym odpowiada na to zapotrzebowanie i robi przegląd tradycyjnych idei, aby znaleźć te myśli, które nadal są aktualne. Proponuje zasady, które bezapelacyjnie sprawdziły się i mogą w dalszym ciągu być ostoją ludzkiej godności. Dzięki nim możliwa jest obrona przez wszelkim zniewoleniem, czy złem.

Najwięcej interesujących refleksji dla swoich współczesnych można znaleźć w tomie "Pan Cogito", który w swoim czasie zdobył znaczną popularność wśród czytelników. Herbert bowiem wymyślił ciekawego bohatera poetyckiego, który twórczo zmienia świat. Przy tym analizuje rozliczne zagadnienia egzystencji i porusza problemy moralne. Podsumowanie stanowiska poety można odnaleźć w "Przesłaniu Pana Cogito". To swoista nowa wersja dekalogu, która pokazuje jak człowiek winien postępować, aby godnie przejść przez życie. Jednostka niezależnie od okoliczności, w których się znajduje powinna dać świadectwo. Tylko to jest jej podstawowe zadanie. Nie wolno jej zachować obojętność kiedy widzi łotrostwo, przemoc, obłudę. Wtedy można nawet okazać gniew czy pogardę.

Herbert proponuje zatem:

- aktywną postawę w stosunku do świata

- oddzielenie dobro i zła

- zwalczanie zła nie przy pomocy siły, bo to potęguje jego moc

- odwagę w obliczu przemocy

- szlachetność i wierność jak stare wzorce

- ukochanie piękna świat i odrzucenie wszelkiej nędzy moralnej

- nie wybaczanie zła, bo tylko skrzywdzenie mają to prawo

Kończy Herbert przesłaniem: "Idź!". Z wszelką cenę stara się krzewić humanitarne wartości, a także nieść prawdę i to co trwałe, wartościowe.

W utworze "Dlaczego klasycy" poeta nie tylko nawiązuje do relacji Tucydydesa z przebiegu wojny peloponeskiej. Właściwie mówi o jednym epizodzie -o spóźnieniu się z potrzebną odsieczą. Analogiczne postawy można znaleźć dzisiaj, gdy generałowie, popełniwszy błąd, łatwo podają wytłumaczenie tej sytuacji. Poeta porównuje przeszłość ze współczesnością i buduje interesującą całość. Wybiera klasyków, bo ich sztuka była prosta, powściągliwa. Pozostał po nich szacunek, a po współczesnych -jak domyśla się poeta - zostanie poczucie niesmaku, taj jak po miłości w brudnym hotelowym pokoju. Bezwzględnie kpi z obecnych czasów, a gloryfikuje dawne i sięga po klasyków.

Dyskusję o sztuce prowadzi w znakomitym tekście "Apollo i Marsjasz". Nawiązuje o mit o zażartym pojedynku pomiędzy Marsjaszem i bogiem. Zwycięzca obdarł przeciwnika i powiesił go. Wiersz Herberta niejako kontynuuje tą opowieść i dodaje nowe wątki. Oto cierpiący krzyczy tak ekspresywnie, że równocześnie stwarza nową, silną dziedzinę sztuki i tym samym pokonuje boga. Rodzi się dzieło konkretne, bogate w siłę i opowiadające się po stronie prawdy. Dionizyjski nurt powstał z bólu i innych potężnych przeżyć, dlatego łatwo wstrząsa odbiorcą.

Szymborska

Utwory Szymborskiej zdobyły znaczną popularność, bo one eksploatują współczesne problemy i niepokoje. Każdy może się w nich odnaleźć. Indywidualne spojrzenie na wiele spraw odgrywa tu ważną rolę. . Problematyka wierszy chociaż bardzo różnorodna, łatwo daje się ująć w kanon kilku zagadnień. Charakterystyczną cechą tej poezji jest uparte drążenie podobnych zagadnień. Wobec tego da się tam zauważyć protest przeciwko wpływowej technice. Poetka odrzuca materializm świata i proponuje ocalenie wartości humanistycznych w tekstach "Spacer wskrzeszonego", czy "Eksperyment". Oprócz tego rozwija na naszych oczach świat drobiazgów otaczających człowieka (np. "Przy winie"). Z równą pasją snuje refleksje filozoficzne o człowieku, jego szczególnym miejscu wśród innych bytów ("Eksperyment", czy "Pomyłka"). Czasami sięga do wydarzeń wielkiej wagi i opisuje czyny bohaterów ("Obóz głodowy pod Jasłem"). Daje silne poczucie więzi z naturą i światem zwierząt ("Szkielet jaszczura"). Są też wiersze o rzeczach niespełnionych ("Z nieodbytej wyprawy w Himalaje"). Szymborska przy tym mistrzowsko operuje puentą, konceptem. Stara się wykorzystać różne możliwości języka i wszelkie dwuznaczności. W jej wierszach skrzy się dowcip, pojawia się gra słów.