Dramat jako podstawowy rodzaj literacki w ciągu wieków zmieniał swoją formę. Ma on swoje korzenie w starożytności. Jednak antyczna formuła dramatu w znacznym stopniu różniła się od tego, co dzisiaj przedstawia się na scenach. Zmieniły się bardzo czasy, a co za tym idzie również sposób pisania dramaturgów.
Dzisiaj do najważniejszych twórców należy zaliczyć Tadeusza Różewicza i Sławomira Mrożka. W ich dramatach można zauważyć przede wszystkim otwartą i luźną budowę, bez podziału na akty czy sceny. W ten sposób powstaje teatr wewnętrzny, który rządzi się swoimi prawami. Tam nie ma zwyczajnej akcji i ciągu zdarzeń połączonych w węzeł przyczynowo-skutkowy. W zamian są jedynie luźne sceny. Często korzysta się przy tym z inwersji czasowej. Najważniejsze zaś są myśli, przeżycia poszczególnych bohaterów.
Rozbudowane didaskalia mają za zadanie wprowadzić czytelnika w przedstawiony świat i zarysować przestrzeń, w której toczą się zdarzenia. Właściwie w wielu miejscach "Kartoteki" mamy do czynienia z kpiną z tradycji. Dla przykładu występuje chór, który nie ogranicza się do komentowania akcji, ale także czynnie bierze w niej udział. Dominuje luźna kompozycja, a nawet zakończenie nie przynosi jakiegoś rozwiązania. Poza tym dialog tradycyjny występuje obok dialogu pozornego. Mamy do czynienia z tzw. mówieniem obok siebie. Utwór sprawia wrażenie collagu, gdzie pomieszano różne elementy. Można co prawda wydzielić około 30 sekwencji, po których zaczynają się chwile milczenia. Można także odnaleźć cytaty, przysłowia, czy aforyzmy.
Jednak ten montaż nie jest przypadkowy, bo ma przedstawić najbardziej dramatyczne fakty w życiu Bohatera. W gruncie rzeczy kompozycja złożona jest jedynie z kluczowych scen. Jest także miejsce na groteskowe ujęcie postaci. W takim duchu należy odczytywać podejście rodziców do dorosłego, dojrzałego człowieka, piastującego odpowiedzialne funkcje jak do dziecka. Groteskowość dominuje, kiedy mowa o planie zabójstwa obmyślanego przez małe dziecko.
We współczesnym teatrze na dobre zagościł się absurd. Pokazuje to zwłaszcza twórczość Mrożka. Duże znaczenie nabiera ukształtowanie przestrzeni dramatycznej. Natomiast strój, czy wystrój wnętrza jest symboliczny i zawarta tam sugestia jest potrzebna, aby właściwie odczytać sens dramatu. Bohater dramatu zawsze jest specyficzną jednostką. O ile jednak w tekście Różewicza występuje ktoś, kto zachowuje bierność to z kolei Artur działa i poprzez swój bunt chce zmienić rzeczywistość. Jednak to w pierwszym przypadku mamy do czynienia z everymenem, bez określonej pozycji społecznej. Współczesna dramaturgia jest więc bardzo zróżnicowana.
