Neoklasycyzm - definicja
Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł. Neoklasycyzmem nazywa się ogół tendencji pojawiających się w różnych dziedzinach sztuki współczesnej nawiązujących w różnym stopniu do tradycji klasycznej, klasycznych wzorców, wartości i estetyki.
Neoklasycyzm - przedstawiciele
Tendencje neoklasycystyczne były efektem podjętego dialogu z tradycją. Do rozwoju neoklasycyzmu w literaturze przyczyniły się eseje angielskiego poety Thomasa Stearnsa Eliota (1888-1965), w których przekonywał, że istnieje nieprzerwana ciągłość poezji. Przedstawiał to za pomocą metafory Jednej Księgi Literatury, w którą każdy powstały utwór się wpisuje uzupełniając ją i wykorzystując istniejące już motywy, toposy, wzorce itp.
Oprócz Eliota do przedstawicieli neoklasycyzmu zalicza się francuskiego poetę Paula Valéry’ego i jego rodaka, malarza Jamesa Tissota.
W literaturze polskiej neoklasycyzm zaznaczył się najwyraźniej w poezji. Polscy przedstawiciele neoklasycyzmu to poeci - Leopold Staff, Czesław Miłosz, Zbigniew Herbert, Mieczysław Jastrun, Jarosław Marek Rymkiewicz, Jerzy Sito.
Neoklasycyzm - cechy
- neoklasycyzm nawiązywał do spuścizny antyku i kolejnych epok doceniających wartości klasyczne
- podkreślanie spójności i ciągłości kultury, szacunek dla tradycji
- neoklasycyzm doceniał wartości uniwersalne takie jak dobro, prawda, piękno
- dążenie do obiektywizmu
- w sposobie wyrażania treści neoklasycyzm przejawiał się w dbałości o ład, jasność i harmonię
- powściągliwość i opanowanie emocji
- unikanie chaosu i przypadkowości
- neoklasycyzm podkreślał wybór między kulturą i wartościami etycznymi a barbarzyństwem i kryzysem wartości
Komentarze (0)