Tadeusz Różewicz, jeden z najznamienitszych polskich pisarzy XX wieku, swoją twórczością kwestionował wszelkie "tradycyjne" wzorce liryczne, ponieważ czuł, że poezja po Oświęcimiu musi się zmienić. Tak samo, jak zakwestionowana została wielkość człowieka i wszelkie ideały humanistyczne, również słowo straciło swoją moc, a używany dotychczas język nie nadawał się do opisu wojennych doświadczeń. Wiersze Różewicza starają się pokazać zarówno kondycję człowieka, który w wojnie uczestniczył, jak i tego, który ją przeżył i musi żyć z jej obrazem przed oczyma. Poeta stworzył w tym celu swoisty anty-wiersz. Odwołując się do formy wiersza, jaką ustalił wcześniej Józef Czechowicz, Różewicz odrzuca często wielkie litery i znaki interpunkcyjne. Absolutnie nie doprawia wiersza rymem, nie stosuje ozdób ani upiększeń. Żadnych wyszukanych epitetów i porównań. Jego poezja jest, wydawałoby się, najprostsza z możliwych, prosta jak nasz codzienny język. Z czasem, na wzór Różewicza, zaczęło w ten sposób pisać większość poetów i taki właśnie "różewiczowski" styl pisania obowiązuje właściwie po dziś dzień.
Kolejne, późniejsze wiersze Różewicza to już swoisty collage, tekst sklejony ze zużytych, gotowych elementów. Również próba podważenia sacrum, pokazanie jego małości, niewiara w transcendencję i ambiwalencja, jak w wierszu pod tytułem "Bez": "życie bez boga jest możliwe / życie bez boga jest niemożliwe". Oskarżenie Boga o to, że albo on puścił nas, albo my jego - a on na to po prostu pozwolił.
Znany krytyk literacki i historyk literatury, Stanisław Burkot, napisał o Tadeuszu Różewiczu w ten sposób, że w nim nakładają się na siebie jakby trzy różne profile charakterystyczne dla niego: "poety wypchanego, poety błazna kryjącego pod błazeńską czapką nieśmiałość i udręczenie i najbardziej współczesnego poety drewna, który może tylko dziwić się i milczeć". Poeta, jakim jest Różewicz przypomina schnące drzewo, ponieważ ziemia, z której wyrasta jest jałowa, pozbawiona życiodajnych soków i minerałów, wartości.
Najważniejsze z cech poezji Różewicza można przedstawić w ten sposób:
1. Poezja mówiąca o powolnym umieraniu kultury oraz sztuki po wojnie i doświadczeniach Oświęcimia.
2. Postawa uważnego świadka swojej epoki, szczegółowa obserwacja i dogłębna analiza rozbitej, rozchwianej osobowości człowieka połowy i końca dwudziestego wieku, nijakości jego życia, życia w "małej stabilizacji".
3. Paraboliczny, metaforyczny charakter wielu wierszy poety, mimo ich pozornej prostoty, ubogiego języka.
4. Obraz typowo egzystencjalnej trwogi i lęku, w obliczu których żyje człowiek współczesny. Lęki powodowane są zarówno przeszłością, teraźniejszością, jak i strachem o przyszłość.
5. Poszukiwanie przyczyn, dla których nastąpił rozpad uznanych za tradycyjne i odwieczne - wartości moralnych i estetycznych. Próba odpowiedzenia sobie na pytanie: dlaczego naród, który stworzył tylu wspaniałych filozofów, pisarzy i muzyków stał się nagle narodem morderców, postrachem Europy.
6. Próba stworzenia zupełnie nowych, świeżych, nieznanych dotąd form poetyckich oraz odrzucenie tego, co rozumiemy jako tradycyjną sztukę i poezję. Częste i wartościowe posługiwanie się przez Różewicza aluzjami (kulturowymi, literackimi, biblijnymi).
7. Charakterystyczne, specyficzne cechy poetyckiego języka Różewicza - rozbijanie skostniałych, dawnych znaczeń naszego języka, częste grupowanie wielu wyrazów na zasadzie ich wyliczeń. Różewicz często stosuje również zasadę kontrastu, zestawia różne sprzeczne pojęcia i posługuje się parabolą, elipsą. Nie stosuje także, jak już było wspomniane, interpunkcji. Jego wiersze mają różnorodną długość wersów.
8. Oszczędność w użyciu różnych środków artystycznych.
