W niniejszej pracy chciałbym się zająć poezją Wisławy Szymborskiej, a dokładnie rzecz ujmując, jednym z jej wierszy pochodzącym z tomu "Sto pociech", mianowicie "Radość pisania". Poetka zawarła w nim swe rozważania na temat sensu pisania, tworzenia światów poetyckich.
"Radość pisania" to wiersz zdaniowy. Jego podmiot liryczny można utożsamić z samą Wisławą Szymborską. Zasadnym jest tedy zaliczyć ten wiersz do liryki roli, jeśli zaś weźmiemy pod uwagę jego treść, to przyjdzie nam ulokować go w dziale z napisem liryka refleksyjno - filozoficzna. Trudno powiedzieć kto jest jego adresatem, zapewne my wszyscy, którzy po niego sięgnęliśmy. Tworzy go sześć zwrotek, na które składa się od trzech do ośmiu wersów. Sporadycznie trafiają się rymy - kilka niedokładnych oraz niewiele więcej niegramat6ycznych typu: pisania-utrwalania. W "Radości pisania" odnajdujemy również pokaźna liczbę środków stylistycznych, np.:
epitety np.: "napisana sarna", "biała kartka", "małe wieczności"
porównanie np.: "jej pyszczek odbije jak kalka"
pytania retoryczne np.: "dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?"
animizacje np.: "cisza szeleści po papierze", "czają się litery"
metafory np.: "zbiec po stromym piórze", "napisany las"
Szymborska w tym wierszu chciała nam unaocznić demiurgiczną moc słowa, która z łatwością powołuje do istnienia wciąż nowe światy. Oczywiści, słowo nigdy nie istniej samo bez swego autora, tak jak "Fiat!" na początku świata nie mogło zaistnieć bez Stwórcy. Owym demiurgiem w świecie literatury jest, oczywiście, poeta (pisarz), bez którego "woli nawet liść nie spadnie" w nim. Kreując swój świat poeta - demiurg jest absolutnie wolny, zupełnie zresztą jak Stwórca. Może on swym tworom nakazać coś zrobić, gdzieś się przemieścić, lub je tez po prostu wymazać gumką do mazania, czy raczej w dzisiejszych czasach klawiszem z napisem "Backspace". To tutaj zatem można odnaleźć poczucie niezależności i swobody, której tak często brakuje nam w życiu, to tutaj możemy być naprawdę sobą, gdyż nie krępują nas prawa i obowiązki, którym podlegamy w świecie poza literackim. Dlatego też możemy sprawić, iż nabój wycelowany w biegnącą sarenkę zawiśnie w powietrzu i będzie tam tkwił po wsze czasy, gdy w tym, hm, czasie to biedne atramentowe stworzenie zdoła uciec gdzie w głąb nie mniej atramentowego lasu. Świat fikcji literackiej pozwala również uwiecznić czy raczej unieśmiertelnić nasze pragnienia i nadzieje, to tu bowiem mieści się wieczność, co zdecydowanie odróżnia ów świat od rzeczywistości, w której przyszło nam żyć, będącej niejako w ciągłym ruchu, w ciągłej przemianie. To właśnie to miała na myśli Szymborska, gdy pisała, że tern wiersz to "zemsta ręki śmiertelnej". W pewnym sensie "Radość pisania" to również dokładnie to, co głosi tytuł tego utworu. Wszakże można ów wiersz potraktować jako swego rodzaju igraszkę, przykład maestrii poetyckiej poetki, która z wdziękiem oprowadza nas po świecie zawierającym się gdzieś pomiędzy końcówką pióra a bielą kartki papieru, ale jednocześnie jako jej credo: pisanie sprawia radość, tak po prostu i zwyczajnie, i właśnie to chciałam wam powiedzieć, abyście me szczęście dzielili wraz ze mną.
Poezja Szymborskiej ma zawsze niezwykle osobisty i intymny charakter, jednakże równocześnie są w niej poruszane w swoisty sposób kwestie filozoficzne i etyczne. Podmiot liryczny tych wierszy, jego niepowtarzalna egzystencji, toczy nieustanny dialog z historią, jej prawami, oraz z wielkimi narracjami ludzkości, jej mitami. Nie szuka ona jakichś ostatecznych praw rządzących człowiekiem i światem, zresztą nie bardzo w nie wierzy, raczej skupia się na pewnej ułamkowości naszego istnienia, ograniczonego tym, co tu i teraz. Można powiedzieć, że "Radość pisania" w pełni mieści się w tej charakterystyce. Czyż bowiem poetka nie pokazuje nam w nim swej radości, jakie czerpie z pisania (intymność), z drugiej zaś, sugeruje pewne powinowactwo poety i Stwórcy, jakkolwiek nie posuwa się w tej analogii zbyt daleko (dialog z wielka tradycją)? Cóż, teraz pozostaje nam tylko wgłębić się jeszcze raz w ten wiersz, by odnaleźć w nim swą radość czytania.
