Utwór Wisławy Szymborskiej " Radość pisania' pochodzi z tomu 'Wiersze wybrane", który ukazał się w 1964 roku. Poetka opisuje proces pisania, kreowania, powstawania dzieła.
Nad białą kartką czają się do skoku
litery...
Szymborska ma świadomość swej mocy twórczej, wie jak tworzyć swój świat, świat poezji. W świecie tym żyją postacie stworzone przez nią według jej poetyckiego zamysłu. Dzięki temu poetyckiego talentowi Szymborska może wszystko, może kreować najbardziej fantastyczne światy, w których panują inne prawa. W tym sensie poetka porównuje się do Boga - na jego wzór staje się stworzycielem, ustanawia prawa swojego świata poezji. Ta możliwość tworzenia przynosi poetce niesłychaną radość - "radość pisania", możliwość utrwalenia na piśmie tych poetyckich fantazji.
Pojawia się tutaj również odwołanie do Horacego i jego maksymy: "Non omnis moriar". Poprzez zapis, twórczość myśl Szymborskiej nie zginie, zostanie zachowana dla potomnych, pomimo iż poezję tę kreuje "ręka śmiertelna".
