Dramat romantyczny "Nie-boska komedia" Zygmunt Krasiński napisał w 1833 roku.

 Część 1- Część epicka

Rozbudowana apostrofa do poety, który niesie piękno, lecz sam jest od niego daleki. Głosi on o istnieniu światła, którego jednak sam nigdy nie widział. Przeciwstawiony zostaje mu człowiek, który pod wpływem Poezji zamieszkującej jego serce, idzie ku dobremu - w nim mieszka Bóg. Twórcy zaś piszący tylko dla dostarczania przyjemności, bez idei - godni są potępienia.

Część dramatyczna - Główni bohaterowie: Mąż (Henryk), Żona (Maria)

Nad światem przelatuje Anioł Stróż, przepowiadający pokój tym, co mają serce. Rzuca nakaz, by przy boku mężczyzny pojawiła się "dobra i skromna" żona i dziecko. Na tego samego mężczyznę Chór Złych Duchów planuje nasłać pokusy w postaci dziewicy-kochanki, sławy i natury. Ukazany zostaje ślub Męża, który sam na siebie ściąga przekleństwo, jeżeli kiedykolwiek przestanie kochać swą żonę Marię. Na weselu nakazuje jej tańczyć mimo zmęczenia, gdyż w tej postaci zsyła mu ona natchnienie. 

W tym samym czasie na cmentarzu Duch Zły, pod postacią dziewicy, przystraja się w największe powaby. Dziewica ta nawiedza sypialnię młodej pary i wyrzuca Mężowi, że ją zdradził. On stwierdza, że przeklętą była chwila, w której zstąpił do ziemskich ślubów. Przebudzoną i zaniepokojoną żonę uspokaja, a sam wychodzi. 

W ogrodzie wyrzuca sam sobie, że poślubił kobietę zwykłą i ściągnął na siebie prozę życia. Obiecuje dziewicy, że zawsze podąży za nią. Kolejna odsłona ukazuje już rozmowę małżonków nad dzieckiem w kołysce, do którego chrztu trwają przygotowania. Żona wypytuje Męża, czy uczyniła coś złego, skoro tak bardzo dla niej zrobił się chłodny. On odpowiada, że czuje, że powinienją kochać. 

Zrozpaczona kobieta błaga, by nie porzucał jej i swego dziecka. Gdy Mąż ma złożyć przysięgę, zjawia się dziewica, która go wabi ku sobie. Żona rozpoznaje w niej straszną zjawę piekielną, ale Mąż jest zaślepiony. Bez chwili wahania odchodzi. 

Kolejna odsłona ukazuje chrzest - zebrani na nim goście dziwią się nieobecności ojca. Natomiast Maria, w kluczowym momencie uroczystości, dokonuje chrztu dziecka na poetę, gdyż to zagwarantować ma mu miłość ojca, a jej samej - wybaczenie męża. Po dokonaniu tego chrztu traci zmysły. 

Tymczasem Mąż podąża za dziewicą, która jak się okazuje, wiedzie go prosto w przepaść. Dopiero na jej skraju Henryk odzyskuje świadomość, dzięki interwencji Anioła Stróża, który go ratuje. Anioł poleca mu kochać swego syna. Mąż wraca do domu, w którym zastaje pustkę. Dowiaduje się, że żona oszalała. Znajduje ją rzeczywiście w szpitalu dla obłąkanych, gdzie dowiaduje się, że jej stan jest bardzo ciężki. 

Próbuje z nią rozmawiać, co utrudniają rozlegające się zewsząd głosy obłąkanych. Maria mówi mu, że wybłagała u Boga łaskę zostania poetką. Łaskę tę uzyskała również dla ich syna.

Część 2 - Główni bohaterowie: Henryk, Orcio

 Część epicka

Opis niezwykłego dziecka, jakim jest Orcio, syn Henryka. Wszystkich on zachwyca, ale jednocześnie niepokoi, jest tak bardzo różny od swych rówieśników. Ojca przejmuje troską.

Część dramatyczna

Mija dziesięć lat od śmierci Marii. Henryk wraz z Orciem odwiedzają jej grób. Orcio zmienia słowa modlitwy, czyni z niej poezję, a napominany przez ojca, opowiada mu o swym kontakcie z matką, która go odwiedza. Zdruzgotany ojciec prosi Boga o łaskę dla dziecka i niezsyłanie na nie przedwczesnej śmierci, którą może wywołać zmaganie się z wizjami poetyckimi. 

Potem ukazana zostaje rozmowa Henryka z filozofem na temat rewolucji, na temat której główny bohater ma krytyczne zdanie. Kolejna scena jest wizyjna - pod wpływem zmagania sił dobra i zła oraz orła, który się pojawia - Henryk decyduje się na udział w walce. 

Cztery lata później Orcio zaczyna tracić wzrok. Jakiś czas później jeszcze - zdrowe zmysły, co zaczyna objawiać się nocnymi halucynacjami. Henryk zastanawia się zrozpaczony, co będzie z chłopcem, gdy on ruszy do walki.

Część 3 - Główni bohaterowie: Hrabia (Henryk), Pankracy, Leonard, Przechrzta

Część epicka

Ukazany jest w niej tłum nędzarzy oczekujących na swego przywódcę. To obóz rewolucjonistów, w którym rozgrywać się będzie większość części 3. Przywódca, Pankracy, pojawia się i przemawia - widać jego wielki wpływ, choć nie stara się do nich trafić sercem, a rozumem.

Część dramatyczna

Jako pierwszy ze składowych obozu rewolucji zostaje ukazany szałas, gdzie po cichu naradzają się przechrzci. Ich obecność w obozie rewolucji jest podyktowana okazją do zemsty na chrześcijanach, których chcą wymordować, by potem to samo uczynić z rewolucjonistami. Teoretycznie bowiem wyrzekli się swej wiary - tak naprawdę pragną tryumfu judaizmu w świecie i gotowi są dokonać tego krwawą drogą. 

Tymczasem jednak pojawia się Leonard, prawa ręka Pankracego. Przywódca przechrztów ma udać się z nim do wodza. Okazuje się, że Pankracy chce spotkać się z przywódcą arystokratów, Henrykiem, choć oburza to Leonarda. Pankracy kieruje się jednak fascynacją osobowością Henryka. Przechrzta ma umówić spotkanie z Hrabią. Henryk wymusza na nim swoistą wycieczkę po obozie rewolucjonistów, pełnym osobliwości. Głównie napotykane są różne grupy zawodowe, które łączy chęć zabijania arystokratów. 

Hrabia widzi też obrzędy nowej wiary. Na gruzach gotyckiej katedry, Pankracy jako główny kapłan, odprawia zbiorową orgię. Tylko Chór Duchów lamentuje nad zniszczeniami świątyń, ołtarzy i pomników świętych. Hrabia obiecuje im zemstę. Potem akcja przenosi się do siedziby Henryka, gdzie na umówionym spotkaniu zjawia się Pankracy. 

Pankracy chce przekonać przywódcę arystokratów do rezygnacji z walki ze zbuntowanym ludem. Arystokraci mają na sumieniu wiele wieków zbrodni przeciw uciskanym, a rezygnacja ma pozwolić Henrykowi na ocalenie siebie i syna. Henryk w imię honoru odrzuca tę możliwość. Zarzuca Pankracemu, że tak naprawdę nie zna swych zwolenników, a jego obóz to siedlisko zwyrodnialców żądnych krwi i orgii, na dodatek niesolidarnych.

 Ich wódz zaś tak naprawdę nimi gardzi. Pankracy tłumaczy, że rewolucja to etap przejściowy dla wielkich zmian, po których nastanie nowa era prawdziwie wolnych ludzi. Dwaj wodzowie nie osiągają porozumienia, rozchodzą się z niczym.

Część 4 - Główni bohaterowie: Henryk, Orcio, Pankracy

Część epicka

Opis zamku św. Trójcy spowitego we mgle, ku któremu podąża żądny krwi tłum rewolucjonistów.

Część dramatyczna

Zostaje ukazane zaprzysiężenie Henryka na wodza i złożona przed Bogiem przysięga, że arystokraci posłuszni mu, nie poddadzą dobrowolnie zamku. Zebrani składają przysięgę, choć niektórzy od razu skłonni są ją złamać, bo szepczą o układach z Pankracym. Hrabia, już po przegranej bitwie, odnajduje swego syna w podziemiach, gdzie rozpoczyna się sąd torturowanych tu niegdyś dusz nad potomkiem ich ciemiężycieli. 

Henryk porywa omdlałego syna na ręce i ucieka, słysząc jeszcze za sobą, że został potępiony: za to, żeś nic nie kochał, nic nie czcił prócz siebie, prócz siebie i myśli twych. Tymczasem okazuje się, że niektórzy z arystokratów wypowiadają Henrykowi posłuszeństwo, gdyż poszli już układać się z Pankracym, nakazującym im poddanie się. 

Henryk ma jednak po swej stronie żołnierzy pod wodzą swego dawnego służącego, Jakuba. Oni podejmują wraz z nim ostatnią walkę. Ginie w niej Orcio, któremu przepowiedziała tę śmierć matka. Gdy kończy się amunicja i następuje klęska, przeklina Henryka za walkę do samego końca umierający Jakub. Z okrzykiem Poezjo, bądź mi przeklęta, jako ja sam będę na wieki! Hrabia rzuca się w przepaść widząc wdzierających się wrogów. 

Po bitwie Pankracy skazuje na śmierć wszystkich arystokratów, bez żadnego wyjątku, gdyż gardzi nimi za tchórzostwo. Rozczarowany jest, że Henryk, jedyny warto ocalenia, zabił się. Po wydaniu rozkazu zburzenia twierdzy, Pankracemu objawia się Chrystus w koronie cierniowej na głowie. Wspiera się o krzyż, a jego wzrok przewierca wodza rewolucji. Galilae, vicisti! (Galilejczyku, zwyciężyłeś!) - po wydaniu tego okrzyku, Pankracy umiera.