Okres romantyzmu rozpoczął się od ostrej polemiki pomiędzy poetami romantycznymi oraz wcześniej tworząca autorami, nazywanymi klasykami. Wiemy jednak, że nie był to jedyny wielki spór tej epoki. Konflikty i różnice zdań pojawiały się również w łonie samej formacji romantycznej - przywołać wystarczy chociażby takie postacie, jak Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki, którzy przez całe swe życie twórcze toczyli ze sobą bój o estetykę poezji romantycznej. Jest oczywiście najbardziej znany przykład, kiedy to dwaj najwięksi poeci polscy toczą ze sobą bój na pióra. Oczywiście nie jedyny. Nie mniej ważną polemiką była swego czasu "poetycka korespondencja" pomiędzy Juliuszem Słowacki oraz Zygmuntem Krasińskim, chociaż nie dotyczyła ona tyle formy poetyckiej, co zagadnień politycznych.
Początek kłótnie pomiędzy dwoma zaprzyjaźnionymi poetami dała publikacja przez Krasińskiego wierszy z cyklu "Psalmy przyszłości". Należały do niego takie wiersze, jak "Psalm wiary", "Psalm miłości", a także "Psalm nadziei". Krasiński nie opublikował ich jednak pod swoim prawdziwym nazwiskiem, ale podpisał je pseudonimem - Spirydiona Prawdzickiego.
W swoich utworach poeta przedstawił własną wizję walki narodu polskiego o wolność oraz ogólne idee i poglądy polityczne. Uznał on - w 'Psalmie miłości", że Polacy nie powinni upatrywać zła w zaborcy, ale w samym diable, z którym to powinno się walczyć w imię ideałów chrześcijaństwa. Postulował, by Polacy przyjęli te ciężkie chwile, jako doświadczanie przez Boga, by przez swe cierpienie, doskonalili swoją duszę i wiarę. Opowiadał się również za zawiązaniem sojuszu pomiędzy ludem, zwykłymi ludźmi a szlachtą, która powinna objąć przewodnictwo. Pod jej dowództwem lud będzie mógł walczyć o niepodległość.
Na tak postawione postulaty walki narodowej bardzo ostro zareagował Juliusz Słowacki, który nie zgadzali się z tymi konserwatywnymi i umniejszającymi rolę ludu poglądami. Słowacki znany był ze swych republikańskich poglądów oraz niechęci do bogatej szlachty, którą po trosze obarczał winą za zaistniałą sytuację. Dlatego też w roku 1846 napisał ostrą odpowiedź na propozycje Krasińskiego. Zatytułował swe wystąpienie "Odpowiedź na Psalmy przyszłości". Przedmiotem ataku stała się zwłaszcza szlachecko-konserwatywna postawa Krasińskiego. Należał on przecież do bogatej szlachty i nie mógł prezentować innej postawy. Nie mógł się zgodzić na powszechny zryw ludu w obronie kraju, gdyż mógłby się on przerodzić w rewolucję, która zmieniłaby istniejący porządek społeczny. Doprowadzić mogła do zachwiania wysokiej pozycji szlachty. Dlatego też w jego pomyśle, szlachta ma przewodzić ludowi w walce, by ten nie działał nie po ich myśli. Słowacki krytykuje taka postawę. Pokazuje, że rewolucja jest nieodzownym elementem historii, "wędrówki ducha", który właśnie poprzez takie rewolucyjne zmiany, doskonali się i przechodzi na wyższy poziom. Jest to jedyny sposób na zmiany i postęp, który w oczach Słowackiego chcą zatrzymać konserwatyści pokroju Krasińskiego.
Widzimy, że poezja romantyczna budziła nie tylko zachwyt, ale i uczucia wrogości i złości - kłótni ideologicznych. Było tak zapewne dlatego, że poeci romantyzmu traktowali poezję nie jako piękną formę, ale jako wielką siłę, która ma poderwać do walki i pokazać jaką drogą kroczyć ku wolności. Widzimy, że często drogi poszczególnych poetów rozchodziły się, co było tylko szkodą dla Polski i jej wolności.
