Bohater literacki obecny w balladach Adama Mickiewicza objawia się pod kilkoma różnorodnymi postaciami. Postacią tą z jednej strony jest człowiek (ballada "Powrót taty"), ale również roślina, kwiat (pierwiosnek), byt duchowy (zjawa w balladzie "To lubię"). Przyjmuje też kształt nimfy zamieszkującej wodne ostępy ( patrz ballada "Rybka"). Zazwyczaj w treści ballady ukryty jest jakiś morał, nauka bądź puenta. Zadaniem bohatera jest wtedy taką naukę przyjąć lub jej wysłuchać, ewentualnie ponieść karę ("Świteź", "Lilie").
"Sonety Krymskie", bohatera można zidentyfikować w linii prostej z Mickiewiczem oraz jego wyprawą na Krym. Narrator jest tu jedyną postacią, jeżeli nie liczyć ledwie wspomnianego przewodnika i kompana "Pielgrzyma" o imieniu Mirza. Tematem przewodnim utworu jest wszechogarniająca przyroda, poeta wspomina też niekiedy z sentymentem ziemie ojczyste, Litwę. Autor jest wyraźnie zafascynowany Europą Wschodnią i opisuje ją odwołując się do znanego toposu statku i podróży morskiej. Przerywnikami stają się wspomnienia i refleksje dotyczące życia ludzkiego wyrażone takimi sonetami jak "Grób Potockiej" i "Mogiły Haremu". Krym i jego krajobrazy wywołują w poecie zachwyt trudny do wyobrażenia słowami, zachwyt odbierający mowę i powodujący szybsze bicie serca.
"Mirzo, a ja spojrzałem! Przez świata szczeliny
Tam widziałem - com widział, opowiem - po śmierci
Bo w żyjących języku nie ma na to głosu"
(Droga nad przepaścią w Czufut-Kale)
