Twórczość Wisławy Szymborskiej uznaje się za uniwersalną, autorkę interesuje przede wszystkim sztuka, uczucia, przemijanie. Dostrzega najprostsze zagadnienia bytu. Bohater liryczny to istota słaba, która musi stawić czoło problemom i przeciwnościom, rodzącym się ze świata zewnętrznego, jak i z wnętrza jej samej. Za debiut poetycki uważa się wiersz "Szukam słowa", opublikowany w dodatku do "Dziennika Polskiego", pod tytułem "Walka". W 1952 roku ukazał się pierwszy tom poezji "Dlatego żyjemy" , następne to m.in. "Pytania zadawane sobie" (1954), "Wołanie do Yeti" (1957), "Sól" (1962), z którego pochodzi wiersz "Kobiety Rubensa". Następne to "Sto pociech" (1967), "Wszelki wypadek" (1972), "Wielka liczba" (1976), "Ludzie na moście" (1986), "Koniec i początek" (1993), "Widok z ziarnkiem piasku" (1996). Wśród autorytetów, które określiły jej sposób myślenia Szymborska wymienia B. Leśmiana, J. Swifta i M. Montaigne'a. Wskazywano również na wpływ awangardowej poezji J. Przybosia. Poezja Szymborskiej zestawiana bywa z twórczością Z. Herberta. Jerzy Kwiatkowski w 1977 roku pisał o liryce Szymborskiej- "jedna z poezji najambitniejszych intelektualnie, Szymborska ukrywa głębsze dno swoich wierszy, ukrywa kunszt. Udaje, że pisanie wierszy to sprawa dziecinnie łatwa". Szymborska posługuje się środkami poetyckimi, często właśnie o barokowym rodowodzie. W wierszu "Kobiety Rubensa" autorka prezentuje model człowieka baroku. Barok kojarzony jest tu ze zmysłową erotyką, cielesnością i refleksją o przemijaniu. "Kobiety Rubensa" to utwór mówiący o zmieniających się kanonach piękna. Wiersz jest poetycką refleksją o sztuce baroku, ale też o tym, czego ta sztuka unika. Już sam tytuł sugeruje nam, że Szymborska nawiązuje do sposobu przedstawiania kobiet przez Rubensa. Bohaterkami obrazu Rubensa są Waligórzanki, żeńska fauna. Charakterystyka kobiet sprowadza się do ukazania ich wyglądu zewnętrznego. Cielesność jest ich istotą:
(…) śpią z otwartymi ustami,
Źrenice ich uciekły w głąb
I penetrują do wnętrza gruczołów,
Z których się drożdże sączą w krew.
Barok przedstawia zmysłową erotykę, cielesność i chęć zapomnienia o przemijaniu. Tematykę malarstwa Rubensa oddaje zmysłowe słownictwo: "nagie", do wrzącej alkowy", "tyje". Kobiety ukazane są poprzez cechy pulchności i erotyzmu. Malarz przedstawia ich wygląd zewnętrzny, są otyłe i określone jako "tłuste dania miłosne". Kobiety baroku różnią się urodą od swych poprzedniczek, wyeksponowana jest ich nagość i obfite kształty. Szymborska przeciwstawia się tak pojętej erotyce. Poetka opisuje sposób, w jaki kobiety zostały przedstawione przez Rubensa, nazywa je "córami baroku". Autorka mówi o tym, że sposób przedstawienia kobiet przez malarza jest tez zależny od epoki, w której Rubens tworzył. Wspomina, że często kobiety te były chude, poetka porównuje je do ptaków, ale jednak Rubens nie chciał pokazać ich w taki sposób. Kobiety baroku ukazane zostały jako element stale zmieniającej się mody, Szymborska zestawia modelki Rubensa ze szczupłymi kobietami średniowiecza. W baroku zmienił się styl ich przedstawiania, epokę tę cechuje obfitość i wypukłość, odmienne jest również otoczenie:
Albowiem nawet niebo jest wypukłe,
Wypukli aniołowie i wypukły bóg.
Obfitość jest wpisana w obraz otaczającego świata, Rubens nie mógł przedstawić kobiet w inny sposób, jego modelki również musiały mieć pulchne kształty. Utwór "Kobiety Rubensa" mówi o zmieniających się stylach w sztuce. Kolejne epoki maja swoje wyznaczniki , upodobania i kolejne wizje kobiet.
