Gatunkiem, w którym tworzył Sęp Szarzyński był sonet. Poeta wykorzystał przede wszystkim możliwości sonetu do refleksji filozoficznych, zajmuje się snuciem myśli na temat życia człowieka. Najważniejszym tu sonetem, jest "Sonet V" "O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem". Poeta pokazuje w nim, jakie jest miejsce człowieka. Znajduje się on między swoimi potrzebami -duchowymi i cielesnymi. Człowiek chce osiągnąć pokój boski, spokój swojej duszy, niemniej jego przeznaczeniem jest walka z Szatanem. Szarzyński wyraźnie zrywa z ideą renesansowej harmonii świata, pokazując, że natura ludzka jest dwoista -składa się z ciała i duszy. Część cielesna ulega pokusom, grzechowi, część idealna zmierza ku boskości. Istota ludzka jest więc rozdarta pomiędzy te dwie różne potrzeby.
Taki właśnie stan potęguje słabość istoty, jaką jest człowiek. Jedynym ratunkiem dla człowieka jest nadzieja pokładana w Bogu. Musi się on starać o Jego łaskę, ale jest to tylko możliwe przy Jego jednoczesnej pomocy. Inny utwór, "Sonet V" "O nietrwałej miłości rzeczy świata tego" jest przykładem na słabość natury ludzkiej, która wiedziona pokusami ziemskimi, przyjemnościami rzeczy doczesnych ulega im, popełnia grzechy, chcąc zdobyć to, co ziemskie. To powoduje, że nie może dostąpić wieczności. Jedyny sposób, by zdobył on ukojenie, szczęście, spokój duszy, miłość wieczną jest Bóg.
W sonetach Sępa Szarzyńskiego człowiek poszukuje czegoś trwałego, wiecznego, ale jednocześnie jest zbyt słaby, niewytrwały, za szybko ulega złudnemu pięknu, które niesie świat doczesny, prowadzący go do zguby. Człowiek jest wewnętrznie rozdarty i to charakteryzuje go przede wszystkim, to jest sensem jego życia. Dwie wielkie siły -Bóg i Szatan osaczają go, a on jest mały, znikomy, nie rozumie, nie wie co, jest ważne. Mimo wszystko poszukuje Boga i dzielnie walczy, choć musi pokonać wiele przeszkód.
