Zadajemy pytanie- czy można ustalić granice ludzkiego poświęcenia? Myślę, że tak. Przywołam kilka przykładów z literatury. Pierwszym z nich jest Antygona Sofoklesa. Tytułowa bohaterka to córka króla Teb, Edypa, która wbrew zakazowi jego następcy, Kreona, odprawiła obrzęd pogrzebowy nad zwłokami swego brata, Polinejkesa. Bohaterka za swój czyn zostaje skazana na śmierć. Działała wbrew prawu, obowiązek religijny był dla niej ważniejszy niż nakazy władcy. Antygona jest kobietą dzielną, religijną i nie zmienia podjętej decyzji. Zdecydowała się na sprzeciw wobec rozkazu Kreona. Antygona była pewna swych racji, czyniła tak w imię miłości do brata, szanowała prawa boskie. Antygona to postać tragiczna, każdy dokonany przez nią wybór musiał zakończyć się śmiercią. Samobójstwo wydało się Antygonie jedynym rozwiązaniem. Kreon i Antygona reprezentują sprzeczne w treści prawa: ziemskie oraz boskie. Antygona, odmawiając podporządkowania się władcy i dobru państwa, ponosi śmierć.
Drugim przykładem jaki można przytoczyć jest postać Judyma z "Ludzi bezdomnych" Stefana Żeromskiego. Główny bohater powieści przyjął, że jego obowiązkiem jest dążenie do poprawy bytu ludzi najbiedniejszych. Judym postanawia zostać lekarzem i walczyć ze złem na świecie i niesprawiedliwością. Zrezygnował przy tym ze szczęścia osobistego, pragnął szczęścia dla innych. Zawód lekarza traktował jako misję pomocy, uważał, że należy pomagać nie tylko bogatym, ale również najuboższym pacjentom, "ułatwiać życie bogacza, ażeby pospołu z nim dzielić okruchy zbytku; lekarz dzisiejszy- to lekarz ludzi bogatych", Judym propagował ideę leczenia ludzi bez względu na posiadany przez nich majątek. Judym chciał pomagać ludziom i poprawić los biedoty. Uważał, że jest to jego obowiązek społeczny. Decyzja całkowitego poświecenia się dla bezdomnych dojrzewa u Judyma w czasie jego pobytu w Zagłębiu. Jako syn szewca, czuł się związany z klasą robotniczą, zawód lekarza traktował jako posłannictwo. Judym był przekonany, że ma dług wobec swojej klasy społecznej, został lekarzem, a innym ludziom się nie udało, mówi: "Otrzymałem wszystko, co potrzeba. Muszę to oddać, com wziął. Ten dług przeklęty." Bohater czul się odpowiedzialny za losy ludzi biednych: "Ja muszę rozwalić te śmierdzące nory. Nie będę patrzał, jak żyją i umierają ci od cynku. (...) Przecie to ja jestem za to wszystko odpowiedzialny ! Ja jestem !".
Judym wyrzekł się szczęścia osobistego, odtrącił Joasię i bardzo ją zranił. Nie chciał pełnić misji społecznej i godzić równocześnie życia osobistego, uważał, że jest to niemożliwe. Judym chciał całkowicie poświęcić się pracy społecznej, nie chciał by ktoś go od tego powstrzymywał: "Muszę wyrzec się szczęścia. Muszę być sam jeden. Żeby obok mnie nikt nie był, nikt mię nie trzymał !" Nie zdecydował się na małżeństwo z Joasią, nie myślał, że ją rani, najważniejsze dla Judyma była poświęcenie się ludziom biednym. Judym domagał się również od innych potrzeby poświęcenia się dla dobra drugiego człowieka.
Bohater zostaje sam niczym rozdarta sosna, która jest symbolem rozdartej duszy Judyma po rozstaniu z Joanną.
Kolejnym przykładem poświęcenia jest postać Joanny Lipskiej z noweli Elizy Orzeszkowej pt. "A...B...C...". Bohaterka została skazana na karę grzywny za nauczanie języka polskiego. Joanna uczyła ojczystego języka, chociaż było to surowo zabronione. Nawet wtedy, gdy została skazana, dale prowadziła tajne lekcje.
Porucznik Ordon, bohater "Reduty Ordona" Adama Mickiewicza bronił Warszawy przed wejściem do niej wojsk rosyjskich. Porucznik, z chwilą zbliżania się wroga do warszawskiej Woli, wysadził w powietrze skład amunicji, by nie dostał się on w ręce nieprzyjaciela. Ordon poniósł śmierć.
Ostatnim przykładem, który można przedstawić jest przykład Matki Teresy z Kalkuty. Całe swoje życie poświęciła ludziom cierpiącym i chorym. Opiekowała się tymi ludźmi, podarowała im wszystko, co miała. Do końca swoich dni wspierała potrzebujących. Za zgodą papieża Piusa XII wyszła na ulice Kalkuty pomagać trędowatym, umierającym i porzuconym dzieciom. Do końca pracowała pomagając ludziom biednym i opuszczonym. W 1979 roku za swoją pracę Matka Teresa otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla.
Przytoczone przykłady pokazują, że możliwie jest ludzkie poświęcenie dla kogoś innego, dla idei. Bohaterowie poświecili swoje życie dla ludzi potrzebujących.
