Słowa "Exegi monumentum" znaczą "stawiam sobie pomnik (trwalszy niż ze spiżu)". Jest to pierwszy wers słynnej ody Horacego, której głównym tematem jest poezja i poeta. Dzięki swojej twórczości, poeta może stać się nieśmiertelny. "Non omnis moriar", czyli "nie wszystek umrę" - to jest sens poezja w rozumieniu poety - to właśnie on pozostanie po człowieku i zyska dla niego sławę. Poeta ma właściwie dwa Zycie - jedno ziemskie, a drugie pośmiertne, które zapewnia mu jego dzieło.
Motyw ten realizuje się m.in. u:
1. Jana Kochanowskiego w "Pieśni XXIV" z Ksiąg Wtórych - "Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony". Jest to parafraza ody rzymskiego poety. Kochanowski opisuje tu dwoistość natury poety - ma ona dwa życia, jest nieśmiertelna. Kochanowski prezentuje siebie jako poetę, który po śmierci ciała przeżywa metamorfozę i staje się łabędziem. Dzięki temu może on podróżować nawet do bardzo odległych miejsc na kuli ziemskiej, o czym świadczą słowa: "O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie,/ I róznego mieszkańcy świata Anglikowie;/ Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają,/ Którzy głęboki strumień Tybrowy pijają."
2. Charlesa Baudelaire'a w wierszu "Padlina". Pozornie jest to utwór, opisujący spacer z kobietą. Po drodze para napotyka na rozkładające się ciało. Baudelaire z zapamiętaniem wspomina ów widok, kreśląc go bardzo sugestywnymi i turpistycznymi epitetami: "brzuch pełen zgnilizny", "smród zgnilizny", "zastępy much". Stąd też taki tytuł wiersza. Odwołuje się tu do symboliki ciała, które jest tylko ziemską powłoką, szybko się kończy: "Wtedy czerwiowi, który cię będzie beztrosko/ Toczył w mogilnej ciemności, /Powiedz, żem ja zachował formę i treść boską Mojej zetlałej miłości!"
Baudlaire powtarza tę samą myśl, co Horacy - wieczna jest tylko poezja. Ona może tylko osiągnąć nieśmiertelność w takiej formie, w jakiej jest. Poeta wierzył, że poezja nie podlega niszczycielskiej sile czasu, dzięki czemu może ona osiągnąć doskonałość i realizować swój cel. Dla Baudelaire'a sztuka jest piękna, a literatura może przekazać człowiekowi trwałe wartości - to uwzniośla człowieka, który, na co dzień jest uwięziony przez przytłaczającą i brzydką rzeczywistość. Poezja pozwala człowiekowi na głębokie przemyślenia i prawdziwe przeżywanie świata. Poezja jest zapisem doświadczeń i przeżyć poety.
3. Kazimierza Przerwy-Tetmajera w wierszu "Evviva l'arte" - jest to utwór manifestacyjny, który wyraża myśli nie tylko samego Tetmajera, ale także Przybyszewskiego, Przesmyckiego. Tu również poezja jawi się jako ptak - poezja jest wszechobecna; pojawia się motyw "exegi monumentum" - słowa dają poecie nieśmiertelność. Poeci czuja się lepsi od pospólstwa; są ponad "narodem nędznych filistrów"; są "królami bez ziemi". Przesłaniem tego wiersza jest myśl, zawarta w zdaniu "jedyną rzeczą wartą cokolwiek na ziemi jest sztuka".
4. Juliusz Słowackiego w wierszu "Testament mój" - wyraża w nim myśl o poezji, która jest poza siłami śmierci; istnieje on nawet wtedy, gdy przemija życie poety; oddziałuje na ludzi: "aż was zjadacze chleba w aniołów przerobi"
