Twórczość Szekspira charakteryzuje fakt, że pojawiają się w niej motywy historyczne. Jest to charakterystyczne jeszcze z jednego powodu - mianowicie wiadomo, że dramaturg zrezygnował, zerwał z jednością czasu, miejsca i akcji. Historyczne wydarzenia były zatem prezentowane w specyficzny sposób. Najważniejsze było ukazanie psychiki bohatera - jego słabych i mocnych stron charakteru. Często pojawiają się zagmatwane sploty zdarzeń, z których wynikają tragiczne skutki. Charakterystyczne jest łączenie świata realnego, rzeczywistego z nierealnymi i fantastycznym (duch, zaklęcia, czary, elfy). Postacie najczęściej pochodzą z zamożnych i bogatych rodów, wyróżniają się z tłumu, są wplątani w trudne sytuację i perypetię (często bez wyjścia). Człowiek jest w centrum świata.
Akcja w dramatach rozwija się w podobny sposób - można to opisać na przykładzie "Magbeta": ekspozycja, czyli wprowadzenie, zawiązanie się problemu (plan zabicia Dunkana), rozwój akcji (następne zabójstwa, wzrost napięcia), sytuacja kryzysowa (śmierć Lady Magbet), rozwiązanie akcji (zabójstwo Magbeta przez Magdufa).
Sielanka to gatunek literacki znany już od starożytności. Nazywany był idylle, czy bukolika. W Polsce gatunek ten uprawiał Szymon Szymonowic. To gatunek synkretyczny, czyli łączący w sobie elementy liryczne i epiczne. Sielanki poruszały zwykle tematykę wiejskich obrazów z życia pasterzy i wieśniaków. Obrazy te mówiły o tym, że życie na wsi cechuje szczęście, radość. Sielanki łączyły w sobie same arkadyjskie sytuacje, zapewniające, że życie na wsi jest pozbawione wszelkich problemów.
