Trudno jednoznacznie powiedzieć co decyduje o tym, jaki jest bohater literacki w danej epoce. Każdy okres literacki, każdy prąd literacki lub nawet każdy twórca na swój sposób kształtuje opisywane przez siebie postaci. Nadaje im niepowtarzalny charakter i specyficzne cechy albo wręcz przeciwnie, próbuje ukształtować bohaterów w taki sposób, aby byli typowymi dla danej epoki. Galeria literackich postaci jest niezwykle bogata. Różne także mieli spełniać zadania. Na przykład swą postawą rozbudzać w czytelnikach uczucia patriotyczne albo stanowić wzór pewnej postawy. Spośród znanych mi literackich bohaterów jest jednak kilku, którzy najbardziej mi się podobają. Cenię ich za różne rzeczy i uważam, że warto żeby wszyscy ich znali. Są to głównie bohaterowie, którzy jednocześnie stanowią bohaterów istotnych dla literatury danej epoki.

Pierwszym bohaterem, którego chciałbym przywołać jest Prometeusz, opisany w greckiej mitologii. Prometeusz stanowi symbol poświęcenia i niezłomnej postawy. Żeby ulżyć ludzkim cierpieniom i sprawić, że człowiekowi będzie lepiej na ziemi nie bał przeciwstawić się bogom. Cała opowieść zaczyna się od ulepienia przez Prometeusza człowieka z gliny i tchnięcia w niego duszy. Jednak człowiek nie dawał sobie rady w ziemskim życiu. Natura była od niego potężniejsza, na ziemi było mu trudno. Żeby pomóc ludziom Prometeusz mimo zakazu bogów, kradnie z Olimpu ogień i daruje go ludziom. Ogień znacznie ułatwia ludziom życie ale jednocześnie powoduje gniew mieszkańców Olimpu. Karą jest Pandora, która przybywa na ziemię wraz z puszką pełną nieszczęść. Prometeuszowi udaje się jednak znów przechytrzyć bogów. Tym razem jednak kara dotyka niego samego. Zostaje przywiązany do skały. Codziennie przylatują do niego sępy, które wydziobują mu wątrobę. Męka nie kończy się ponieważ wątroba odrasta. Kara jest surowa, mimo tego Prometeusz pozostaje symbolem niezłomności i odwagi.

Jednak ważni dla czytelników bohaterowie to nie tylko buntownicy ukarani za swą krnąbrność. Znane są także przykłady historii, w których nawet najgorsze przewinienia zostają bohaterom odpuszczone. Takim przykładem jest biblijna przypowieść o synu marnotrawnym. Przypowieść opowiada o ojcu, który miał dwóch synów. Młodszy pewnego dnia wychodzi z domu, opuszcza ojca i chce żyć na własny rachunek. Jak się jednak okazuje trwoni cały majątek i żyje w biedzie i zapomnieniu. Po pewnym czasie decyduje się jednak wrócić do ojca i prosić o przebaczenie. Ojciec przyjmuje go i wybacza wszystko. Przypowieść ukazuje szlachetność, i umiejętność wybaczanie jaka cechuje ojca. Wskazuje także jak może ona być istotna w życiu tego, któremu wybaczono.

Wybaczenie na łożu śmierci zyskał także inny bohater. Tym razem mam na myśli Jacka Soplicę, postać opisaną przez Adama Mickiewicza w epopei pod tytułem "Pan Tadeusz." Jacek dopuszcza się morderstwa. Zabija ojca ukochanej dziewczyny, ponieważ ten nie chce się zgodzić na małżeństwo. Robi to podczas ataku wojsk rosyjskich na zamek Stolnika Horeszki. Po zastrzeleniu Horeszki musi uciekać i ukrywać się. Jednak nie tylko zmienia się ale także postanawia odpokutować swe winy. Wstępuje do zakonu i w habicie, jako ksiądz Robak działa na rzecz ojczyzny. Jest emisariuszem przygotowującym powstanie. Nie ujawniając się w habicie wiele razy odwiedza także swe rodzinne strony. Do swego prawdziwego imienia przyznaje się dopiero na łożu śmierci. Wyznaje swe prawdziwe pochodzenie i zyskuje przebaczenie od wiernego sługi Stolnika, który chciał pomścić śmierć swego pana. Wyjawienie swego prawdziwego pochodzenia wymagało od Jacka nie lada odwagi. Mimo tego zdobył się na nią i dzięki temu zyskał przebaczenie.

Bohaterem, który także wydaje mi się także jest godny uwagi jest Cezary Baryka. Opisał go Stefan Żeromski w swej powieści pod tytułem "Przedwiośnie." Cezary jest bohaterem, który ciągle poszukuje swego miejsca w świecie. Wychował się w Rosji, gdzie jego ojciec dostał posadę urzędnika. Jednak po zmianach jakie nastąpiły w Baku, po wybuchu rewolucji opuścił Rosję wraz z ojcem, z pochodzenia Polakiem, matka już wówczas nie żyła. Ojciec wielokrotnie opowiadał mu o Polsce. Roztaczał przed chłopcem wizje "szklanych domów" dobrobytu i porządku jaki miał rzekomo w Polsce panować. Jednak gdy Cezary przyjechał do Polski rzeczywistość okazał się inna. Zamiast "szklanych domów" czekał nieład i bieda. Zamiast rozsądnej gospodarki, ciągłe spory o kształt przyszłego państwa, które niedawno dopiero odzyskało swą niepodległość. Cezary Baryka także musiał pośród różnych wizji odbudowy kraju wybrać tę, która jest mu najbliższa. Żeromski wskazuje jak trudny to proces. Cezary ciągle szuka własnej wizji świata. Jego postać podlega ciągłej ewolucji.

Wydaje mi się, że właśnie tacy bohaterowie są mi najbliżsi. Bardzo cenię sobie bohaterów, którzy stanowią niepodważalne literackie symbole odwagi albo niezłomności. Jednak najbardziej autentyczni wydają mi się, ci którzy popełniają błędy i poszukują siebie.