Charles Baudelaire to jeden z najwybitniejszych poetów modernistycznych. Najbardziej znanym zbiorem jego poezji jest tom "Kwiaty zła", w którym ważne miejsce zajmuje utwór "Spleen II". Poeta przedstawia w nim oddziaływanie otaczającego świata na ludzką psychikę. Polega ono na ciągłym doświadczaniu licznych bodźców, które na ogół zaburzają zdolności aklimatyzacyjne względem codziennego życia. Prowadzi to zaburzeń psychicznej równowagi, co z kolei przyczynia się do natężenia napięć emocjonalnych i powstawania konfliktów wewnętrznych. Francuski poeta podkreśla nieskończoność ludzkiej psychiki, w której mieści się zarówno piękno jak i brzydota, doskonałość, zło, kobiecość, męskość.
Bohaterem wiersza jest podmiot liryczny, który występuje w pierwszej osobie i wypowiada się w formie liryki bezpośredniej. Korzystając z teorii podobieństwa, którą jest spleen, autor prezentuje czytelnikowi przeżycia wewnętrzne podmiotu lirycznego.
Warto jednak na początku określić, czym jest spleen. To stan nudy, apatii, chandry albo przygnębienia. Jest to świat widziany z perspektywy człowieka zniechęconego i zmęczonego życiem. Podmiot liryczny odczuwa lęk i przerażenie, zagubienie i dostrzega bezsens życia. Odczuwany przez człowieka nastrój ma wpływ na otaczającą go rzeczywistość:
"Kiedy niebo, jak ciężka z ołowiu pokrywa (...)
Światło dnia smutniejszego niźli mocny grób."
Kolejne fragmenty wiersza ukazują bezradność człowieka. Nadchodzący smutek niesie ze sobą ślady deszczu, który można interpretować jako symbol płaczu: "wilgotna ziemia". Opanowanie emocji jest obce podmiotowi lirycznemu. Jego psychiczne nastawienie nie pozwala mu odciąć się od odczuwanego bólu:
"Gdy deszcz robi ze świata olbrzymi kryminał (...)
I nocami się skarżą na swój straszny los."
Obraz ukazujący zbolałą duszę nakreślony w ostatniej strofie stanie się typowym elementem wierszy o tematyce dekadenckiej.
Wiersz przedstawia użalanie się nieszczęśliwego człowieka nad sobą. Według słów podmiotu wszystko, co go otacza, może stanowić dla niego zagrożenie i przypominać o nieuchronnej śmierci. Uwydatnia się słabość jego psychiki i ciągle odczuwany lęk:
"Czarny sztandar zatyka groźny tyran - Lęk."
Utwór zapowiada nowy światopogląd czyli dekadentyzm, o czym świadczy zastosowanie środków stylistycznych. Ta tendencja charakterystyczna dla końca XIX wieku miała swoje źródło w przekonaniu, że zbliża się kryzys wartości i upadek cywilizacyjno-kulturalny.
Autor wiersza sięgnął do założeń filozoficznych Artura Schopenhauera, według którego cierpienie jest nieodłącznym towarzyszem ludzkiego życia. Aby je zagłuszyć, człowiek musi podejmować różnorodne działania, które w efekcie i tak przynoszą uczucie niedosytu i niezadowolenia oraz obawę przed śmiercią. Człowiek znajduje się w sytuacji bez wyjścia.
Według Baudelaire'a ciągły niepokój odczuwany przez człowieka prowadzi do poczucia psychicznego dyskomfortu. Powodem frustracji są niezależne od człowieka uczucia, dlatego człowiek czuje się nieszczęśliwy, ale nie potrafi znaleźć żadnego rozwiązania.
