Początek epoki literackie Młoda Polska datuje się na rok 1890, natomiast jej schyłek nastąpił w 1918 roku. Wtedy właśnie ukształtował się modernizm - twórcy podejmowali się dzieł nowatorskich. Modernizm uwidaczniał się głównie w sposobie kreowania przez artystów nowego szokującego wizerunku, na który składał się ich skrajny wręcz indywidualizm i hołdowanie metafizyce. Obok modernizmu pojawił się neoromantyzm, który w swej formie nawiązywał do tradycji romantyzmu. Secesja odczuwalna była głównie w sztukach plastycznych i architekturze, natomiast dekadentyzm tworzył całą postawę i światopogląd człowieka. Zapisał się on mocno w literaturze - twórcy pogrążeni w pesymistycznym oczekiwaniu na koniec świata i wierzący w upadek moralności, kultury i religii tworzyli pogrążone w mroku utwory. Pojawiała się również nazwa "Fin de siecle" jednak ta najbardziej ogólna i powszechna - Młoda Polska - utrzymała się w historii literatury do dziś

W Młodej Polsce rozwinęło się również wiele nowych kierunków artystycznych, za najbardziej znaczące uważa się: impresjonizm, symbolizm i naturalizm. Impresjonizm - był kierunkiem głównie malarskim jednak znalazł również uznanie wśród poetów. Stosowano go głównie do tworzenia pięknych opisów przyrody lub barw. Występował zwykle w parze z naturalizmem. Symbolizm - sztuka posługiwania się symbolem czyli przedmiotem, sceną, postacią czy obrazem aby wskazać dokładnie na coś czego słowami opisać się nie da, coś niewyrażalnego dla języka. Emil Zola zapoczątkował natomiast naturalizm w sztuce. Opowiadał się za biologicznym wręcz opisem, społeczeństwo postrzegane było jako jeden żywy organizm, a człowiek był jego organiczną cząstką.

Aby dobrze scharakteryzować wyżej wspomniane trendy i style należy poprzeć je literackimi przykładami. Ukazanie stylistyki dramatu młodopolskiego nie odbyło by się bez przywołania dwóch doskonałych utworów tamtego okresu: "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego i "Moralności Pani Dulskiej" Gabrieli Zapolskiej.

Wyspiański napisał "Wesele" zainspirowany prawdziwym weselem, które odbyło się w podkrakowskich Bronowicach w 1900 roku i odbyło się z okazji ślubu poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny. Dramat słusznie nazwany jest symboliczno-wizyjnym ponieważ autor aby wzmocnić wymowę utworu nagromadził tu wiele symboli: postaci, przedmiotów i scen. Obok postaci realistycznych pojawiają się symboliczne - są to zjawy sprowadzone przez Chochoła symbolizującego apatię narodu. Pojawia się więc Widmo - utracona miłość, Rycerz - honor, siła patriotyzm, Stańczyk - patriota. Obok tych postaci występują również przedmioty symboliczne: złoty róg - walka, bogactwo, sznur - zniewolenie kraju. Najbardziej przemawiającą do widza sceną symboliczną jest lunatyczny taniec gości weselnych przy prześmiewczej piosence Chochoła - to naród, niedojrzały i śpiący, który łatwo podporządkowuje się złemu.

"Moralność Pani Dulskiej" Gabrieli Zapolskiej nosi wszelkie znamiona utworu naturalistycznego. Wszystkie utwory tej autorki to wierne portrety kobiet swojej epoki. Wyjątkowo charakterystyczne są mocno uszczegółowione didaskalia. Treścią dramatu jest życie rodziny mieszczańskiej, jej wstydliwe tajemnice skrupulatnie skrywane przez Panią Dulską, żonę i matkę. Bohaterka jest osobą chciwą, zakłamaną i dwulicową. Dramat robi tak wielkie wrażenie, że od nazwiska bohaterki utworzony został termin dulszczyzna - określa się nim do dziś zakłamanie i skąpstwo. Dostrzec możemy kontrast pomiędzy tym jak bohaterka żyje naprawdę, a jaki wizerunek tworzy w otoczeniu. Zapolska nie ukrywa żadnej złej cechy mieszczaństwa, wyśmiewa ich wady, a tym samym mocno je krytykuje.

W twórczości epickiej Młodej Polski również znaleźć można dwa godne uwagi przykłady "Chłopi" Władysława Stanisława Reymonta i "Ludzie bezdomni" Stefana Żeromskiego.

Pierwsza powieść jest monumentalnym dziełem, które stanowi zapis życia wsi i jej społeczności z przed stu latu.

Napisana jest językiem gwary łowickiej pomieszanej z innymi naleciałościami. Powieść śmiało można określić mianem epopei polskiej wsi. Stanowi doskonałe odzwierciedlenia sposobu życia i mentalności chłopów, problemy wsi przedstawione są w sposób obiektywny i realistyczny. Realizm z jakim opisana jest ciężka praca chłopów autor po mistrzowsku połączył z impresjonistycznymi opisami zmian w przyrodzie, poprzez scenę śmierci Boryny wprowadza do utworu symbolizm, natomiast naturalizm uwidocznia się w opisach przyrody i drastycznych scenach , które występują w powieści. Reymont tworząc swoją powieść korzystał więc z wielu narzędzi artystycznych epoki Młodej Polski, stworzył dzięki temu wspaniałe dzieło, które docenione zostało Literacką Nagrodą Nobla.

"Ludzie bezdomni" Stefana Żeromskiego to proza wzbogacona liryzmem i nosząca charakterystyczne dla tego autora znamiona ironii. Przykłady liryzmu znajdziemy w opisach przyrody i nastrojów, emocji i przeżyć wewnętrznych bohaterów utworu. We tych opisach odnajdujemy w dużym nagromadzeniu środki stylistyczne taki jak metafory czy porównania. Ironia obecna jest przy opisywaniu spraw nieznaczących, wręcz błahych w sposób jak najbardziej poważny. Dlatego też utwór miejscami ma wydźwięk ironiczny. Utwór wykazuje również związki z realizmem i naturalizmem szczególnie we fragmentach opisujących życie biedoty i bezdomnych nędzarzy. Śladem symbolizmu jest rozdarta sosna symbolizująca rozdartego wewnętrznie człowieka, stojącego na rozdrożu swego życia. Również narracja zasługuje tutaj na uwagę ze względu na swoje urozmaicenie.

Liryka Młodej Polski jest wyjątkowo bogata i w jej scharakteryzowaniu pomóc może nam twórczość Jana Kasprowicza. Jego twórczość zmieniała się wraz z prądami artystycznymi więc mamy tutaj doskonały ich przekrój. Kasprowicz przelewał na papier fascynacje symbolizmem, realizmem czy naturalizmem. Na największą uwagę jednak zasługują jego naturalistyczne sonety z cyklu "Z chałupy". Są to sonety czysto opisowe, pominięta zostaje część refleksyjna. Ponieważ poeta wychował się w chłopskiej rodzinie doskonale zna to środowisko przełożył tę wiedzę na język poetycki. Jego utwory nabierają prawdziwości w kontekście jego pochodzenia. Odkrywa przed czytelnikiem głęboki tajemnice tej zamkniętej społeczności obala obraz wsi jako sielankowej krainy szczęścia. Utwory te świadczą o tym, że Kasprowicz fascynował się brzydotą, widział ją zupełnie inaczej niż inni. Cykl sonetów "Z chałupy" to noszący znamiona naturalizmu opis Kujaw : "Chaty rzędem na piaszczystych wzgórkach; Za chatami krępy sad wiśniowy;(...)". jak widać nie ma tu wyidealizowanego obrazu jest tylko to co poeta widzi i jak wieś wygląda w rzeczywistości. Opis jest więc realistycznym odzwierciedleniem widzianego krajobrazu: "Wierzby siwe poschylały głowy(...) Płot się wali(...) ryczą chude krowy(...)".

Jak widać Młoda Polska wyraźnie obfitowała w artystyczne możliwości, dlatego też jest ona tak ciekawą epoką. Jej twórcy zmieniali się, a ich twórczość razem z nimi. Opisane wyżej przykłady świadczą o tym jak wiele ta epoka wniosła do historii literatury.