Czasy panowania Ramzesa XII. Faraon ma dorastającego syna- Ramzesa- następcę tronu. Młody książę fascynuje się sztuką wojenną, marzy o otrzymaniu dowództwa wojsk faraona. Aby jednak jego pragnienie się spełniło, ojciec księcia organizuje rodzaj turnieju, wojennej gry, podczas której następca tronu mógłby wykazać się swoimi umiejętnościami przywódczymi i zdolnościami koniecznymi dla dobrego stratega. Gra ma być "egzaminem", którego wynik ma stwierdzić, czy młody książę może w rzeczywistości przejąć dowództwo. Księcia ocenia specjalna komisja oraz arcykapłan i minister wojny w jednej osobie- Herhor. To bardzo ważna postać w państwie faraona, jednak nieprzychylna księciu. Dlatego, mimo pomyślnego wyniku sprawdzianu arcykapłan nie zgadza się na przyznanie Ramzesowi dowództwa nad wojskiem.
Podczas przeprowadzania manewrów młody Ramzes zwraca uwagę na piękną Żydówkę- Sarę. Uroda i wdzięk dziewczyny głęboko zapadają w pamięć księciu. Teraz jednak ma większe kłopoty. Obiecał żołnierzom nagrody za pomoc w manewrach. Nie przewidział, że mimo świetnych rezultatów nie zdobędzie upragnionego stanowiska. Teraz, żeby dotrzymać żołnierzom danego słowa zmuszony jest zaciągnąć pożyczkę u Fenicjan. Ukojenie po przegranej przynosi mu Sara, którą szybko następca tronu czyni swoją kochanką. Przenosi ją także, nie zwracając uwagi na niezadowolenie Egipcjan, którzy związek z prostą Żydówką uważają za niegodny przyszłego faraona, do jednego z folwarków z Memfis, który kupił specjalnie dla niej. Sara niechęć ludzi odczuwa na własnej skórze- zostaje napadnięta w nocy. Na ratunek przychodzi jej jednak zamaskowany kapłan.
Dla młodego Ramzesa nie jest to jednak tylko czas miłości. Poświęca go również nauce- studiuje prawa obowiązujące w państwie. Nie jest to jednak nauka napawająca optymizmem. Szerzy się w Egipcie bezprawie, niesprawiedliwość, nędza, na porządku dziennym jest nieludzkie wyzyskiwanie chłopów. Wkrótce Ramzes realizuje swoje marzenie- dostaje upragnione dowództwo korpusu. Zostaje także mianowany Namiestnikiem. Może zamieszkać z Sarą, która rodzi faraonowi syna. Nie poświęca jej już jednak tyle uwagi co kiedyś. Fenicjanie podsyłają młodemu następcy tronu inną kochankę- Kamę. Na polecenie ojca odbywa podróże po kraju starając się ustalić przyczyny coraz większych pustek w skarbie państwa i coraz mniejszych do niego wpływów. Dzięki swojemu nauczycielowi, który wprowadza go w tajniki administracji Egiptu, zapoznaje się z procedurami i prawami rządzącymi gospodarką i polityką jego królestwa. Dowiaduje się także o tajnych układach i umowach kapłanów, którzy wykorzystując religię i swoje wpływy na dworze faraona dostosowują politykę wewnętrzną i zagraniczną kraju do swoich partykularnych interesów. Nauczyciel- Pentuer widzi jednak dobro państwa nie w bogactwie rządzących, ale w dobrobycie mieszkańców państwa. A to mogą im zapewnić nie wyższe opłaty na rzecz państwa, ale pokój i ochrona ziem uprawnych przed pustynią. Przemyślenia te zawiera młody Ramzes w raporcie przesłanym swojemu ojcu. Za nędzę ludu i pustki w skarbcu wini chciwych kapłanów.
Arcykapłanom nie podoba się fakt, że Sara urodziła Ramzesowi syna. Aby zahamować ewentualne późniejsze roszczenia matki i syna Herhor i Mefres sprawiają, że niemowlę dostaje na imię Izaak. Imię to oznacza jasną deklarację pochodzenia dziecka- żydowskiego, nie egipskiego. Rozwścieczony Ramzes mści się za ten postępek na Sarze oddając ją jako niewolnicę swojej nowej kochance- Kamie. Potem jednak rezygnuje z tego planu zemsty.
Ramzes spotyka się z arcykapłanami. Ci zwracają mu uwagę, że jako dowódca powinien walczyć z rabującymi i napadającymi ludzi bandami. On zaś, ze swojej strony ostrzega ich, że wie o tajnych układach zawieranych przez kapłanów i o ich próbach sterowania polityką zagraniczną Egiptu (m.in. w kwestii utrzymania pokoju z Asyrią). Kapłani nie dają się jednak zastraszyć niedoświadczonemu księciu, który od tej pory ma w nich jeszcze większych i bardziej zaciekłych wrogów. Arcykapłani postanawiają zniszczyć następcę tronu. Do tego celu wykorzystują sobowtóra Ramzesa- Lykona. Ten, zazdroszcząc Ramzesowi pięknej kochanki Kamy, zakrada się do komnat książęcych, gdzie w obecności Sary zabija syna Ramzesa. Po zamordowaniu dziecka uprowadza Kamę i oboje znikają wraz ze skarbami księcia. Sara i inni, nie wiedząc nic o sobowtórze, są przekonani, że to sam Ramzes zabił swoje dziecko. Policji udaje się jednak schwytać uciekinierów i prawda wychodzi na jaw. Mefres chroni jednak Lykona od poniesienia kary za podszywanie się pod Ramzesa i zabójstwo jego syna, ukrywając go w świątyni. Chce wykorzystać podobieństwo Lykona do następcy tronu, aby pozbawić Ramzesa władzy i prawa do dziedziczenia po Ramzesie XII. Arcykapłani nadal prowadzą politykę mającą na celu osłabienie pozycji Ramzesa. Aby wzbudzić niechęć Libijczyków do przyszłego faraona, Mantezufis wydaje rozkaz wymordowania jeńców, którzy zostali pojmani przez Egipt po zwycięskiej walce, podczas sprowokowanego przez samych kapłanów najazdu Libijczyków na ziemie Egiptu. Doradcą Ramzesa zostaje jego nauczyciel- Pentuer, kapłana wywodzącego się z warstwy chłopskiej, walczącego o polepszenie warunków życia tych najniższych warstw społecznych Egiptu. Wielkim ciosem dla Ramzesa okazuje się śmierć Sary, która nie mogła pogodzić się z zamordowaniem swojego syna. Utrata kochanki uświadamia młodemu księciu, że naprawdę kochał Sarę i że potraktował ją bardzo źle i niesprawiedliwie.
Nauki Pentuera nie idą w las, i gdy stary faraon umiera, młody Ramzes XIII postanawia wcielić w życie reformy mające na celu polepszenie życia ludu. Niestety, okazuje się, że skarbiec królestwa świeci pustkami. Na domiar złego zatrzymują się wszelkie wpływy do kasy państwa, ktoś namawia bowiem ludzi do niepłacenia podatków. Podczas pogrzebu Ramzesa XII, któremu kapłani zawsze sprzyjali, Ramzes XIII dowiaduje się od nich o pożyczce, jaką zaciągnął u nich poprzedni władca. Kapłani żądający zwrotu ogromnej sumy.
Ramzes próbuje wydostać skarby ukryte w Labiryncie, aby mieć fundusze na przeprowadzenie koniecznych zmian w państwie. Kapłani nie chcą się na to zgodzić, a do faraona dociera wreszcie, że kapłani od samego początku działają na jego szkodę, że sami chcą przejąć władzę nad Egiptem. Znów młody Ramzes zmuszony jest prosić o pomoc finansową Fenicjan. Ci zgadzają się pokryć wydatki państwa, ale za cenę pozwolenia na zbudowanie kanału łączącego dwa morza- Śródziemne i Czerwone. Sementu, kapłan, obiecuje pomóc Ramzesowi w odkryciu w Labiryncie drogi do skarbu. Ramzes nie chce jednak odwoływać się do podstępu. Zwołuje zatem radę wszystkich stanów, aby uzyskać w ten sposób poparcie i zgodę na wejście do Labiryntu i wykorzystanie dla dobra państwa jego cennej zawartości. Pomysł ten nie podoba się jednak kapłanom. Podczas narady w świątyni Amona uznają faraona za bluźniercę nie w pełni władz umysłowych, niebezpiecznego dla państwa. Żeby chronić Egipt przed niepoczytalnym szaleńcem, postanawiają najpierw przekonać Egipcjan, że Ramzes faktycznie jest niespełna rozumu. I tu przydaje się ocalony Lykon. Arcykapłani Herhor i Mefres, którzy zostali wyznaczeni przez kapłanów na pełnomocników Najwyższej Rady, każą mu na oczach ludzi skakać po drzewach w pałacowym ogrodzie. Nie trzeba długo czekać, aż roznosi się plotka o niepoczytalności Ramzesa.
Prawdziwy Ramzes planuje tym czasem napaść na Labirynt. Próby legalnego załatwienia sprawy na zgromadzeniu stanów nie powiodły się, bo w głosowaniu nie było jednomyślności. Faraon przy pomocy wojska postanawia zdobyć siłą świątynię, aresztować buntowniczych kapłanów i w ten sposób zdobyć dostęp do potrzebnych mu pieniędzy. Niestety, faraon zlekceważył informacje o zaćmieniu. Wykorzystali je natomiast uczeni kapłani. Sprowokowali napad o trzy dni wcześniej, i w momencie ataku na świątynię zniknęło słońce i zapadła ciemność. Przerażeni ludzie zaczęli wzywać pomocy kapłanów w przebłaganiu gniewu bogów. Herhor pojawia się na murach świątyni wznosząc modły do znieważonych bóstw. Zgromadzeni słyszą także głos samego boga, który łaskawie, dzięki wstawiennictwu Herhora postanawia po raz ostatni wybaczyć napastnikom i przywrócić ludziom słońce. Ramzes dowiaduje się o przedstawieniu, jakie na oczach ludu odegrał Herhor i wysyła do świątyni Tutmozisa z obstawą żołnierzy, aby zaaresztował obu judzących kapłanów- Mefresa i Herhora. Jednak przekupieni żołnierze, od dawna będący na usługach kapłanów zabijają Tutmozisa. Ginie również sam faraon, zamordowany w ogrodzie przez Lykona. Nowym władcą zostaje Herhor, który poślubia królową Nikotris, matkę zabitego Ramzesa XIII.
