Ramzes XIII jest synem faraona i jego następcą na tronie Egiptu. Pragnie władzy, nie odbiera jej jednak jako odpowiedzialnego obowiązku, raczej jako możliwość samodzielnego decydowania o wszystkich sprawach. Nie rozumie mechanizmów sprawowania rządów w państwie. Wydaje mu się, ze jako faraon, będzie miał pełnię władzy. Z trudem respektuje polecenia i zakazy ojca. Najbardziej gniewa go władza kapłanów. Drażni go, ze maja tak wielkie wpływy i mogą decydować także o jego przyszłości, uważa, że powinni zajmować się tylko organizacją kultu religijnego, a nie wtrącać się do polityki. Ramzes jest pewny siebie, jest młodym, silnym mężczyzną, synem faraona, który wkrótce ma się stać najważniejszym człowiekiem w państwie. Nie dziwi wiec fakt, że jest bardzo dumny.
Ramzes jest szlachetnym człowiekiem, chciał przeprowadzić reformy, które poprawiłyby los uciskanej ludności. Pragnął sprawować sprawiedliwe rządy, jednak brakowało mu rozwagi. Zbyt szybko działał, był porywczy i gwałtowny, nie umiał racjonalnie przemyśleć swojego postępowania i trafnie ocenić sytuacji. Wydawało mu się, ze jako przyszły faraon, posiada wielką władzę. Nie rozumiał, że sama władza to niewiele, kiedy nie posiada się pieniędzy. Kiedy obiecywał wojsku dodatkowe wynagrodzenie, a ludowi reformy, zupełnie nie liczył się z realnymi kosztami takich przedsięwzięć. Jednocześnie pochłaniały go sprawy osobiste, myślał o własnych przyjemnościach i ambicjach, zamiast skupić się na poznaniu sytuacji politycznej i układu sił rządzących w państwie. Był młody i niedoświadczony, kapłani z łatwością wykorzystali jego słabości.
Ramzes ponosi klęskę, w znacznej mierze jest ona wynikiem jego błędów, jednak jego los budzi współczucie, ponieważ działał on ze szlachetnych pobudek, a przegrał z bezwzględnym systemem opartym na włazy i zyskach.
