Marek Winicjusz - jest jedną z głównych postaci. Jest siostrzeńcem Petroniusza, "piękny i atletyczny młodzieniec"; właśnie wraca on z Azji, gdzie toczyła się wojna z Partami. Odwiedził on dom Aulusów i spotkał tam Ligię Kallinę. Winicjusz zakochał się w niej od razu. Patrycjusz, który szybko dostrzegł to uczucie, postanowił zabiegać o przeniesienie Ligii z domu Aulusów na dwór cesarski. Dzięki temu Winicjusz mógł ją częściej spotykać. Młody patrycjusz był początkowo przerażony, że ta niewinna dziewczyna znalazła się na dworze, gdzie panowała rozpusta. Niestety podczas jednej z uczt Winicjusz przesadza z alkoholem i chce pocałować dziewczynę; zachowuje się dość gwałtownie i brutalnie, czym zniechęca do sienie dziewczynę. Jest ona na takie zachowanie zbyt skromna i przerażona. Cezar Neron postanawia niedługo po tym oddać Winicjuszowi Ligię na własność - każe jej się przeprowadzić do jego domu. Wtedy na powóz napadają chrześcijanie, którym przewodniczy silny Ursus i porywają oni Ligię. Winicjusz jest zrozpaczony, ale też bardzo gwałtowny i chce jak najszybciej odzyskać Ligię. Dlatego też wynajął on wkrótce bezwzględnego i sprytnego Chilona Chilonidesa. Jego zadaniem jest wytropienie Ligii w uliczkach rzymskich. Dowiaduję się oni, że Ligia znajduje się wśród chrześcijan. Planują więc jej porwanie; Marek już nie może doczekać się na kolejne spotkanie ze swoją płochą ukochaną. Nie działa on jednaj zbyt rozważnie, ponieważ wynajął grupę ludzi, wśród których był gladiator Kroton. Chilon wskazał im drogę do kryjówki chrześcijan. Tam ma miejsce niesamowita scena - Winicjusz pierwszy raz spotyka się z nauką chrześcijańską - natknął się bowiem na naukę głoszoną przez apostoła Piotra. Zmienia się dotychczasowa wizja Marka na temat tego nowego wyznania. Przestał on się dziwić Ligii, która ceniła wszystkie wartości wyższe, o których mówił apostoł. Niestety na razie nie czuł się on odmieniony aż tak bardzo, aby zupełnie porzucić swoje pierwotne plany odzyskania Ligii. Napada on na dom, gdzie mieszka Ligia. Ursus zdołał uporać się z siłaczem Krotonem, kiedy Winicjusz niósł na ramieniu Ligię. Ursus powalił go na ziemię - skutkiem Marek pozostał nieprzytomny u chrześcijan pod opieką Ligii i lekarza greckiego Greka Glauka. Jest on naprawdę zaciekawiony, panującymi wśród nich zwyczajami, dlatego pozostaje u nich przez jakiś czas. Dzięki temu może być też blisko Ligii. Chilon został rozpoznany przez Glauka, którego rodzinę doprowadził on do zguby oraz przez Ursusa, którego namawiał do zabicia Glauka. Za namową apostoła Piotra obaj chrześcijanie przebaczają winy Chilonowi. Winicjusz w czasie, który spędził wśród chrześcijan, pogłębił swą miłość do Ligii, uszlachetnił. Jego celem nie jest już tylko porwanie dziewczyny, ale zdobycie jej zaufania i uczucia bardziej wzniosłego niż samo pożądanie. Winicjusza również coraz bardziej frapuje i interesuje wiara chrześcijańska. Wyznaje on jej podczas swojego pobytu miłość kilkakrotnie i widzi, że dziewczyna zaczyna patrzeć na niego bardziej przychylnym wzrokiem. Wkrótce Winicjusz wraca do swojego pięknego domu i opisuje Petroniusowi chrześcijan i ich piękne obyczaje. Na uczcie i orgii nad brzegiem stawu Agryppy Winicjusza próbuje uwieść piękna żona cezara, Poppea. Potem u Winicjusza zjawił się Chilon, który znowu zaoferował pomoc w odnalezieniu dziewczyny. Dostaje chłostę i zaczyna żywić do patrycjusza nienawiść i urazę. Winicjusz nie jest jeszcze do końca wyleczony ze swoich pogańskich nawyków, ale z dobrymi zamiarami wyrusza na Zatybrze. Tam miłości Marka i Ligii błogosławi apostoł Piotr. Ligia wybacza mu wszystkie winy i ta chwila zupełnie zmienia życie Winicjusza - świadomie przyjmuje on wiarę chrześcijańską. Efektem tego jest to, że daje on wolność wszystkim swoim służącym, nawet tym, którzy nie byli dobrymi ludźmi. Niestety niedługo po tym miłość Winicjusza i Ligii zostaje wystawiona na ciężką próbę. Neron bowiem w przypływie swojego szaleństwa podpala Rzym . Jako winnych zaś uznaje chrześcijan. Wtedy zaczynają się prześladowania, które są bardzo dla nich okrutne. Winicjuszowi udało się odnaleźć pośród ognia Ligię; przyjmuje on chrzest od apostoła Piotra. Młodzieniec wszystkimi siłami próbuje uratować Ligię przed więzieniem, ale niestety mu się to nie udaje - została ona zamknięta w lochach razem ze swoim opiekunem - Ursusem. Winicjusz podjął karkołomne próby uwolnienia jej - udało mu się jednak tylko dotrzeć do jej celi i jeszcze raz wyznać miłość. Potem w amfiteatrze odbywają się igrzyska, na których Ligia przywiązana jest do grzbietu byka. Winicjusz obserwuje to ze strachem - na szczęście zdołał uratować ja z opresji Ursus, który zabija zwierzę. Neron przymuszony przez wołający tłum, ułaskawia Ligię i Ursusa. Dzięki temu Winicjusz odzyskał ukochaną i mógł wywieść ją z Rzymu nad morze do swojej posiadłości.

Petroniusz - jest on postacią historyczną - Caius lub Titus jest autorem najgłośniejszej powieści satyryczno - obyczajowej pt. "Satyrynki". Pełnił on funkcję prokonsula Bitynii; był znany jednak nie jako administrator, ale jako literat; był bowiem Petroniusz estetą; potrafił on korzystać z uroków życia jak nikt inny. Tacyt nazwał go "arbiter elegantiae", tym samym czynią go niepodważalnym autorytetem w sprawach gustu. Petroniusz przez lata mógł liczyć na protekcję i sympatię cezara Nerona. Jako postać z powieści Sienkiewicza Petroniusz był wujkiem Marka. Jest patrycjuszem z wysoko postawionej rodziny - jest również odważnym, prawym człowiekiem, który kieruje się przyjętymi przez siebie zasadami moralnymi. Jest on bardzo poważany na dworze Nerona dzięki swoim zdolnością literackim. Wykorzystuje przychylność cezara i sprowadza na dwór piękną Lidię, w której zakochał się Winicjusz. Chciał on również ofiarować mu swoją służącą Eunice jako nałożnicę. Dziewczyna jednak się zbuntowała - Petroniusz ukarał ją za to chłostą. Nie wiedział wtedy, że dziewczyna jest w nim zakochana. Wyjawiła mu ona, że go kocha i chce zostać przy nim. Dopiero teraz zaczął Petroniusz dostrzegać piękno Eunice i jej gesty, które świadczyły o miłości i przywiązaniu. Daje jej wolność i pozwala przy sobie pozostać jako swojej kochance. Dzięki nie Petroniusz staje się naprawdę szczęśliwy. Opisuje to Winicjuszowi tak: "Napełniam życie szczęściem, jak puchar najprzedniejszym winem, jakie wydała ziemia, i piję, póki nie zmartwieję mi ręka i nie pobledną usta. Co będzie dalej, nie dbam".

Jest Petroniusz bardzo odważny, igrając z Neronem. Czuje się jednak pewny swojej pozycji. Chrześcijan traktuje raczej sceptycznie, ale nie jest ożywiony w dyskusji na ich temat. Dzięki Winicjuszowi dostrzegł on jednak, że chrześcijanie cenią bardzo wzniosłe i moralnie wysokie wartości. Sam nie potrafi ich jednak przyjąć, ponieważ jest stoikiem i epikurejczykiem, ceni zbytnio wartości i przyjemności życia ziemskiego. Najważniejsza jest dla niego estetyka i piękno, przez które postrzega istnienie ludzkie. Kiedy wybucha pożar Rzymu Petroniusz wykaz się dużą odwagą i siłą - przeciwstawia się postępowaniu cezara i Tygellina, którzy chcą winą za spalenie miasta obciążyć chrześcijan. Robi to również z przyjaźni do Winicjusza i Ligii. Ten czyn sprowadza na Petroniusza niełaskę cezara. Pogardza on jednak cezarem i jego poplecznikami. Czuje się ponad ich szyderstwami. Nie ma już jednak takiej siły przebicia i nie może nic zrobić na dworze, by pomóc uwięzionej Lidii i zakochanemu w niej Markowi. Nie boi się Petroniusz szalonego cezara, który w złości skazuje go na śmierć z powodu rzekomej zdrady. Petroniusz nie ma zamiaru dać satysfakcji cezarowi i organizuje wspaniałą i wystawną ucztę - zaprasza swoich przyjaciół, pisze obraźliwy list do cezara; na koniec każe swojemu lekarzowi otworzyć żyły sobie i Eunice. Umierają razem; "ginie to, co jedyne jeszcze pozostało ich światu, to jest jego poezja i piękność".

Neron - jest postacią historyczną; był cesarzem Rzymu od roku 54. W powieści przedstawił go Sienkiewicz jako despotycznego i okrutnego władcę; tak, jak pamięta go tradycja chrześcijańska. Jest szaleńcem, który nie liczy się z nikim; bawi się ludźmi. To właśnie on podpala miasto, ponieważ pragnie zobaczyć coś spektakularnego. Nie chce ponosić za to odpowiedzialności przed nikim, więc oskarża niewinnych chrześcijan. Niesłusznie stają się oni obiektem licznych prześladowań ze strony władcy rzymskiego. On natomiast upaja się widokiem ludzi ginących na arenie amfiteatru, rozszarpanych przez zwierzęta i ukrzyżowanych. Główni bohaterowie powieści: Ligia i Ursus także stają się ofiarami Nerona. Naciskany jednak przez zgromadzony w amfiteatrze tłum, ułaskawia ich. Z czasem staje się on coraz bardziej podejrzliwy. Także w stosunku do swego najbliższego otoczenia. Odkrycie spisku Pizona staje się pretekstem do wydania wyroku na Petroniusza. Ów patrycjusz przewiduje jednak posunięcia Nerona i popełnia samobójstwo. Także sam cesarz dowiedziawszy się o wyroku rzymskiego senatu, skazującego go na stracenie, decyduje się na popełnienie podobnego czynu.

Chilonides Chilon jest Grekiem żyjącym i mieszkającym w Rzymie za czasów panowanie Nerona. Sienkiewicz w swojej powieści opisuje go jako człowieka w średnim wieku, żyjącego w nędzy i ubóstwie. Autor podkreśla także fakt, że ma on twarz człowieka sprytnego i chytrego. Na co dzień trudzi się on różnymi zajęciami. Podaje się za mędrca, lekarza, a także filozofa. Swoją błyskotliwość wykorzystuje dla zdobycia pieniędzy. Dla nich też jest gotów wiele poświęcić i zaryzykować. Sowita zapłata sprawia, że decyduje się on odnaleźć dla Marka Winicjusza uprowadzoną Ligię. Chilon okazuje się być człowiekiem niezwykle pomysłowym i sprytnym. Dzięki wrodzonej zaradności odnajduje on Ligię pośród chrześcijan zamieszkujących Rzym. Zdobyte od Winicjusza pieniądze pomagają mu dotrzeć do najbliższego otoczenia dziewczyny. Zdolność do ukrywania prawdziwego oblicza sprawia, że Chilon postrzegany jest przez chrześcijan jako człowiek prawy i uczciwy. Wtapia się on w to środowisko, dzięki czemu nikt nie podejrzewa jaki był prawdziwy cel jego przybycia do chrześcijańskiej dzielnicy Rzymu. Na jedno ze spotkań modlitewnych wyznawców Chrystusa przyprowadza on Winicjusza, który decyduje się na porwanie ukochanej. Ów plan kończy się jednak niepowodzeniem. Obrońca Ligii- Ursus zabija wynajętego przez Winicjusza Krotona. Także sam Marek zostaje ranny. Obserwując te wydarzenia Chilon wpada w przerażenie i postanawia uciec. Odnajduje go jednak Ursus i zaprowadza do rannego Winicjusza. Tam Chilon zostaje rozpoznany przez lekarza Glauka, którego niegdyś chciał zgładzić. Ten jednak jako prawdziwy chrześcijanin lituje się nad grzesznym Chilonem. To jednak nie powoduje zmiany w postępowaniu Greka. Po raz kolejny oferuje on swoje usługi Winicjuszowi. Nie zauważa on jednak, że w życiu młodego Marka dokonały się pewne zmiany. Winicjusz oburzony niegodziwą propozycją Chilona skazuje go na chłostę. Od tej pory Grek będzie chciał się zemścić na wszystkich chrześcijanach, a przede wszystkim na Marku i Ligii. Po pożarze Rzymu staje się on sojusznikiem cesarza i podsuwa mu myśl obarczenia za wszystko chrześcijan. Za wynagrodzeniem wydaje on ukrywających się chrześcijan. Dzięki temu staje się szanowany w środowisku wysokich urzędników. Wrodzona podłość nie chroni go jednak przed wrażliwością na cierpienia chrześcijan. Coraz częściej zaczynają go nękać wyrzuty sumienia, zaczyna on podziwiać odwagę mordowanych ludzi. Momentem przełomowym w jego życiu staje się rozpoznanie wśród zamordowanych lekarza Glauka. Jest to człowiek, który choć już raz doznał okrucieństwa od Chilona, sam darował mu życie. Bohater zdaje sobie sprawę, że ponownie wydał niewinnego człowieka. Pod wpływem tego doświadczenia Chilon postanawia zerwać z dotychczasowym życiem. Publicznie oskarża Nerona o spalenie miasta. Ochrzczony przez Piotra, wstępuje do grona chrześcijan i sam staje się obiektem prześladowań. Po licznych torturach zostaje on ukrzyżowany.