Leon Kruczkowski przyszedł na świat 28. czerwca 1900 r. w Krakowie. Ukończył studia w krakowskiej Wyższej Szkole Przemysłowej na wydziale chemii. Przez dłuższy czas pracował w swoim zawodzie, zajmował się też działalnością pedagogiczną. Przez siedem lat wykładał w Zagłębiu Dąbrowskim, które wpłynęło na jego późniejszą postawę i poglądy. Górnicy oraz ich bogata kultura, legendy, opowiadania związane z pracą w kopalni były inspiracją dla późniejszej twórczości Kruczkowskiego. Już w Zagłębiu rozpoczął on pierwsze próby pisarskie i publicystyczne. Publikował wiele opowiadań, ale na prawdziwy debiut trzeba było jeszcze poczekać.
W roku 1919 czasopismo "Maski" zamieściło na swoich kartach debiut poetycki Leona Kruczkowskiego. Pierwszy samodzielny zbiór poezji wydał on jednak dopiero w roku 1928, a był on zatytułowany Młoty nad światem. Powieść Kruczkowskiego Kordian i cham, wydana w roku 1932, wzbudziła mieszane uczucia wśród polskich odbiorców. Wkrótce została jednak przetłumaczona na język rosyjski i tym razem, w Związku Radzieckim, wywołała większe zainteresowanie i przychylne recenzje.
W roku 1933 Leon Kruczkowski przyjechał do Krakowa i tutaj kontynuował swoją działalność literacką. Czasopisma "Głos literacki" oraz "Nasz wyraz" były zainteresowane nawiązaniem z nim współpracy. Autor nie pozostał jednak przy pisaniu do gazet. Zadebiutował jako twórca utworów przeznaczonych do wystawienia na scenie. Przerobił Kordiana i chama w tym duchu, napisał także Bohatera naszych czasów. W drugiej połowie lat 30. ukazały się kolejne dzieła prozą, tj. Pawie pióro (1935) oraz Sidła (1937).
Poglądy Kruczkowskiego koncentrowały się wokół lewicowego programu Polskiej Partii Socjalistycznej. Wiele ze swoich przekonań zamieścił w artykułach, publikowanych na łamach gazet krakowskich. Pisał o niebezpieczeństwie, jakie grozi społeczeństwom ze strony faszystów, nie zapominał tez o programie pozytywnym, jaki, według niego, został stworzony przez marksizm.
II wojnę światową spędził w niewoli. Po pierwszych walkach w kampanii wrześniowej, został zamknięty w obozie jenieckim, gdzie pozostał aż do wyzwolenia. W roku 1949 wyszedł najsłynniejszy dramat Kruczkowskiego, zatytułowany Niemcy. Początkowo, tytuł miał brzmieć I Niemcy są ludźmi, można jednak wyobrazić sobie, jak zareagowałaby opinia publiczna, która miała wciąż w pamięci krwawe obrazy II wojny światowej i niemieckie obozy zagłady. Mimo że autor poszedł na kompromis w sprawie tytułu, treści dramatu zmienić nie mógł i nie chciał. A ukazuje on Niemców, którzy sprzeciwiają się systemowi faszystowskiemu. Kruczkowski próbował udowodnić, że nie wszyscy obywatele państwa niemieckiego powinni być potępiani, bo oni także cierpieli z powodu Hitlera. Utwór doczekał się wielu tłumaczeń i zdobył rozgłos także za granicą.
Rozpoczęła się wówczas polityczna kariera Leona Kruczkowskiego. Pomógł on w tworzeniu pisma "Twórczość", został też członkiem Polskiej Partii Robotniczej i Krajowej Rady Narodowej. W roku 1947 został wybrany posłem, rok później - zastępcą ministra kultury i sztuki. Nie zabrakło go też w Światowym Ruchu Obrońców Polski. Kruczkowski udzielał się także w środowisku literackim, był nawet prezesem Związku Literatów Polskich przez siedem lat od 1949 r.
Warto zauważyć, że II wojna światowa wywarła na pisarzu ogromne wrażenie. To właśnie dlatego jego twórczość powojenna tak bardzo różni się od wcześniejszych debiutanckich dzieł. Utwory powojenne to m.in.: Juliusz i Ethel (1954), Pierwszy dzień wolności (1959) Śmierć gubernatora (1961) oraz Szkice z piekła uczciwych (1963).
Leon Kruczkowski zmarł 1. sierpnia 1962 r. w Warszawie.
