Stanisław Lem przyszedł na świat 12 września 1921 roku we Lwowie. Jego twórczość obejmuje utwory prozatorskie i eseistyczne.
Z zakończeniem wojny zamieszkał w Krakowie, w którym, we wcześniejszym okresie swojego życia, uczył się na wydziale medycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Debiutował powieścią "Człowiek z Marsa", opublikowana najpierw w tygodniku: "Nowy Świat Przygód". Tworzył w poetyce science-fiction i zyskał miano czołowego pisarza w tej dziedzinie w Polsce. Przyczynił się do rozkwitu problematyki fantastycznej, zapewniając sobie także sławę światową dzięki esejom futurologicznym. Wielokrotnie nagradzano go w kraju i poza jego granicami.
W latach 50-tych opublikował takie utwory, jak: "Astronauci" (1951), "Czas nieutracony" (1955), "Dzienniki gwiazdowe" (1957) - jedno z bardziej popularnych dzieł Lema. W kolejnym dziesięcioleciu wydał m. in.: "Powrót z gwiazd" (1961), "Solaris" (1961) - książkowy debiut Lema oraz "Summa technologiae" (1964).
Jak już na początku zostało zaznaczone, Lem specjalizował się w dwóch kręgach literackich: prozatorskim - "Dzienniki gwiazdowe", "Solaris" oraz eseistycznym - "Filozofia przypadku", "Fantastyka i Futurologia". Obie sfery odwołują się jednoznacznie do zdolności poznawczych i kreatywnych nauki, jej przyszłych losów i pozycji człowieka w tych przemianach. Lem konfrontuje element rozumowy z materialnym aspektem istnienia. Fantastyczna wizja przyszłości to tylko parawan i sceneria, służąca jeszcze lepszemu zobrazowaniu najistotniejszych kłopotów ludzkości dzisiaj, ograniczonej pętami postępu cywilizacyjno-technicznego. Dla powieściopisarza ważna jest także jednostka ludzka, która staje przed ważnymi wyborami i decyzjami. Lem posiada szeroka podbudowę merytoryczną, na której buduje swoje powieści i opowiadania oraz wykorzystuje ją w esejach.
"Dzienniki gwiazdowe" zawierają przemyślenia ich autora i zapoczątkowują fundamentalne aspekty jego postrzegania tego, co będzie, w jaki sposób ewoluuje nauka i technika, co nowego odkryją ludzie i czego nowego doświadczą. Wiązały się owe refleksje z jego zainteresowaniami, które obejmowały matematykę, fizykę, a także nowe techniki informacji.
Jedną z ciekawszych powieści Lema jest "Eden" - "niby-raj", przerażający zaawansowaniem technicznym, które nie pozostawia prawie wcale miejsca dla człowieka. Ludzie, którzy początkowo tam lądują, szybko stamtąd uciekają. Pod pozorem baśni przyszłości, pisarz ukazuje współczesne mu społeczeństwa, analizując je w ironiczny sposób, poprzez postępowanie postaci i charakterystyczne nazwy. Bawi się niejako językiem, który staje się ostrzem krytyki tego, co wokół się dzieje. W przebraniu nierzeczywistości dotyka wszystkich problemów społecznych. Bardzo ważnym aspektem każdego jego utworu jest groteska i gra literacka, która wciąga, ale dokonuje również selekcji czytelników, ponieważ nie dla każdego jest czytelna. Futurologiczne wizje Lema mają wiele cech "czarnej utopii", która pokazuje pogrążanie się ludzi w kolejnych kręgach samozakłamania i fikcyjnych światach. Aż w końcu pojawia się fundamentalne pytanie, czy można stworzyć lepszy świat przy pomocy technologii, czy raczej zawsze prowadzą one do zagłady tego, co naturalne. "Możliwości człowieka są, zdaniem Lema, prawie nieograniczone - ale siły, które człowiek wyzwala, mogą być dla niego groźne." /A. Nasiłowska, Literatura współczesna, Warszawa 1998 r., s. 98-99/.
Jedno z państw ceniących sobie najbardziej swobody obywatelskie - USA - uhonorowało go członkostwem w swoich stowarzyszeniach: Science Fiction Research Association i Science Fiction Writers of America. W Polsce należy do Komisji PAN "Polska 2000" (1972). Można czytać jego utwory aż w 25 językach. Andriej Tarkowski przeniósł na ekran jego powieść "Solaris" (1973), a Edward Żebrowski zrealizował na podstawie "Czasu nieutraconego" cz. 1 - "Szpital Przemienienia (1978).
Lem zyskał sobie bardzo wielu zwolenników i przeciwników jak każdy wielki pisarz. Tłumaczono jego utwory na wiele języków (25). Wypracował sobie stałe miejsce wśród światowej fantastyki, niezależnie od opinii negatywnych jego krytyków.