Okres baroku był czasem pełnym niepewności. Światem szargały wojny, przemijanie i kruchość ludzkiego życia stały się nagle bardzo odczuwalne. Człowiek został pozbawiony swej renesansowej antropocentrycznej pozycji, poczuł się znikomym elementem zmiennego i dynamicznego globu. Dobra materialne, a nawet wartości religijne (kontrreformacja) okazały się nietrwałe i niestabilne, ale przede wszystkim nie chroniły przed śmiercią, która stała się dla barokowych ludzi oznaką przemijalności. Blaise Pascal określił ludzką słabość i jednocześnie rozumność, przyrównując człowieka do myślącej trzciny.
W twórczości literackiej Daniela Naborowskiego widać wyraźne symptomy barokowego kryzysu ludzkiej kondycji w świecie. Jednym z poetyckich obrazów człowieczego bytowania jest niewątpliwie kunsztownie uformowany wiersz pt. "Krótkość żywota". Już sam tytuł daje do zrozumienia, że jednym z niedostatków ludzkiej natury jest niewątpliwie podleganie przemijaniu i śmierci.
Podmiot liryczny to myśliciel, który zastanawia się nad prawdami rządzącymi ludzkim istnieniem w świecie, dlatego wiersz przypomina krótki filozoficzny esej. Okazuje się, że życie człowieka jest kruche i ulotne, wszystko przemija, czas leci nieubłaganie: "Godzina za godziną niepojęcie chodzi…", cały czas zmieniają się pokolenia. Krótkość ludzkiej egzystencji zawiera się w zdaniu: "Krótka rozprawa: jutro - coś dziś jest, nie będziesz…". Nie ma żadnej możliwości powtórki z życia, "nic dwa razy się nie zdarza", jak pisze współczesna poetka Wisława Szymborska. Ulotne i kruche istnienie, podobne do przemijających w błyskawicznym tempie zjawisk i wyrazów takich jak: "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt", praktycznie jest niedostrzegalne jak mgnienie oka. Człowiek jeszcze się dobrze nie narodzi, a już umiera. Często umierają ci jeszcze nie gotowi na śmierć np. niemowlęta, którym "kolebka grobem". Podmiot liryczny nawiązuje do stereotypowego ujęcia czasu jako wozu, znanego już w starożytności i renesansie: "Kołem niehamowanym lotny czas uchodzi". Myśliciel zwraca również uwagę na ludzką bezradność wobec nieubłaganego przemijania. Niestety każdego czeka śmierć, która nie jest przejściem w nowe życie, ale końcem, bolesnym rozstaniem się ze wszystkim, co otaczało człowieka. Ludzie próbują się bronić, walczyć ze starością, ale w tym starciu są na przegranej pozycji. Nietrwałość życia oddają także liczne zabiegi artystyczne takie jak: wyliczenia krótkich jednosylabowych wyrazów, hiperbolizacja, użycie czasu przeszłego zamiast teraźniejszego np. "byłeś ty" itp.
Wyraźnie w treści i formie utworu "Krótkość żywota" przejawia się kryzys, w jakim znalazł się barokowy człowiek. Utrzymana jest także filozofia Pascala, bo wizerunek przedstawionego w wierszu człowieka jest podobny do obrazu kruchej i nietrwałej, ale myślącej trzciny. Przykładem na to jest osoba mówiąca w dziele, która charakteryzuje się filozoficzno - refleksyjnym myśleniem o sprawach związanych z ludzką egzystencją.
