Twórczość Danieal Naborowskiego jako poety barokowego cechuje dbałość o formę utworu. Stosuje on bogate środki stylistyczne, kunsztowną budowę. Ponadto jego wierszom nie brak wyrafinowania nie tylko kompozycyjnego ale także tematycznego, na co pozwalała dominująca w baroku problematyka. Skupiał się więc Naborowski podobnie jak i inni poeci barokowi na zagadnieniach dotyczących:
- człowieka, jego wewnętrznego rozbicia pomiędzy tym co cielesne a tym co duchowe, opozycja ciało - dusza,
- życie doczesne oraz związana z tym marność, ulotność,
- czas - wszystko przemija, zmienia się, ulega zniszczeniu,
Daniel Naborowski jest autorem między innymi takich wierszy jak "Krótkość żywota," "Marność," "Cnota grunt wszystkiemu." W pierwszym utworze poeta ukazuje kruchość naszego życia, przemijalność człowieka i ulotność chwili. Życie ludzkie to "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt" Poeta przypomina nam o nieodwracalności upływającego czasu.
W drugim utworze zwraca naszą uwagę na fakt, że wszystko co doczesne, cielesne jest marnością. Nie należy o tym zapominać żyć, korzystać z wszystkiego ale z umiarem, pamiętając, że Bóg jest najwyższą wartością, człowiek zaś przemija.
Podobne poglądy wyraża Daniel Naborowski w trzecim z wymienionych utworów. Wszystko co nas otacza, co możemy zdobyć, co należy do rzeczy przemijalnych jest niczym, jest tylko "fraszką", a mimo tego człowiekowi na tym wszystkim zależy. Poeta przypomina, "iż to wszytko mija, za nic wszytko stanie." Wskazuje zaś na cnotę i sławę z niej płynącą jako na największe wartość: "nade wszytko ta wiecznie trwa i wiecznie słynie."
Daniel Naborowski w swojej twórczości skupia się wokół tematyki charakterystycznej dla baroku, wokół problematyki opartej na kontrastach: dobro - zło, ciało - dusza, życie ludzkie - życie wieczne, Bóg - człowiek i związanymi z nimi wewnętrznymi dylematami.
