Daniel Naborowski - biografia

Daniel Naborowski był poetą, tłumaczem i dyplomatą, żył w latach 1573-1640. Urodził się w Krakowie w szlacheckiej, kalwińskiej rodzinie. Daniel Naborowski wykształcenie zdobywał w Wittenberdze, następnie w Bazylei (medycyna), studiował także prawo w Orleanie i Strasburgu. 

Życiorys Daniela Naborowskiego jest związany z dworami Radziwiłłów, na których pracował jako sekretarz, lekarz, nauczyciel i nadworny poeta. Szczególne znaczenie w biografii Daniela Naborowskiego miała służba u księcia Janusz Radziwiłła, któremu towarzyszył w podróżach dyplomatycznych i rokoszu Zebrzydowskiego. Piastował także stanowisko marszałka Krzysztofa Radziwiłła, a pod koniec życia sędziego grodzkiego w Wilnie, gdzie zmarł.

Daniel Naborowski - twórczość

Twórczość Daniela Naborowskiego zalicza się do nurtu poezji metafizycznej ze względu na podejmowanie poważnych tematów filozoficznych. Poezja Naborowskiego odznaczająca się kunsztowną formą (gry słowne, wyszukane koncepty, bogactwo środków stylistycznych ) nosi także cechy liryki dworskiej.

Główne tematy twórczości Daniela Naborowskiego to położenie człowieka względem świata, Boga, refleksje dotyczące sensu ludzkiej egzystencji, przemijania (wiersze "Marność", "Krótkość żywota"). W odróżnieniu od innych poetów metafizycznych Daniel Naborowski w swojej twórczości nie popada w skrajnie rozpaczliwy ton, dąży do umiaru. W przemijaniu dostrzega harmonijny porządek, z którym trzeba się pogodzić, w odpowiedzi na jego nieuchronność poszukuje trwałych wartości ("Cnota grunt wszystkiemu").

W twórczości Daniela Naborowskiego można odnaleźć także wiersze dworskie, takie jak utwór "Do Anny" będący pomysłowo skonstruowanym (koncept, anafora, puenta) wyznaniem miłosnym.