Dramat, a wraz z nim i teatr, rozwinął się na gruncie attyckim, w Atenach w V wieku p.n.e., za rządów tyrana Pizystrata. Tragedia jako dramat literacki swój początek wzięła z chórowych pieśni kultowych ku czci boga Dionizosa. Dionizos (Bachus) był według wierzeń starożytnych Greków bogiem urodzajów, zwłaszcza winnej latorośli, i odradzającej się natury. Było to bóstwo głównie wiejskie. W jego święta wieśniacy przebierali się w skóry zwierzęce, aby wyglądać jak mitologiczni sylenowie lub satyrowie, gdyż tak wyobrażano sobie jego towarzyszy. I właśnie pieśni śpiewane przez te chóry koźle pod przewodnictwem jednego intonującego melodię dały początek tragedii. Stąd też jej nazwa: tragodia = tragos (kozioł) + ode (pieśń). Z kolei pieśni biesiadne zapoczątkowały komedię.
U południowego stoku Akropolu, w świętym okręgu Dionizosa Pizystrat zbudował świątynię tego boga. Między powstałą świątynią a Akropolem urządzono obszerny płaski plac najpierw o kształcie trapezu, a potem okrągły z ołtarzem Dionizosa na środku. Była to tzw. orchestra, czyli "tanecznia", na której chór wykonywał swoje tańce i śpiewy. Dookoła orchestry z trzech stron na stokach Akropolu urządzone były wznoszące się stopniowo w górę miejsca przewidziane dla kilkanaście tysięcy widzów: drewniane ławy, zbudowane z belek i desek. Był to theatron, czyli widownia. Stąd też wywodzi się nazwa całości, czyli teatr.
Za czasów pierwszych wielkich tragików greckich, czyli Sofoklesa i Ajschylosa, wszystkie przedstawienia początkowo rozgrywały się tylko na orchestrze. Po wprowadzeniu na scenę pierwszych aktorów, za nią a naprzeciwko środkowych miejsc widowni dobudowano wąskie, prostokątne podwyższenie, na którym oni grali. Nazwano je proscenion. Za proscenionem umiejscowiono piękny budynek w kolumnami, przypominający pałac lub świątynię. Była to scena, czyli skene. W budynku tym aktorzy zmieniali maski i kostiumy, a od V wieku p.n.e. traktowano ją także jako tło gry scenicznej. Z obu stron zamykały ją parasceniony. Parodos - miejsca w teatrze greckim, biegnące po obu stronach pomiędzy orchestrą a skeną. Chór wchodził nimi na orchestrę lub też schodził z niej. Tędy mógł przychodzić także aktor, gdy przybywał z miasta lub z dalszej okolicy. Poza tym po parodosie wchodzili również widzowie na widownię.
Początkowo na scenie greckiej występował tylko chór złożony z dwunastu osób (Sofokles poszerzył go do piętnastu osób). Najpierw przebywał on cały czas na scenie, a z czasem zaczął z niej schodzić na krótkie okresy, by potem znów na nią powrócić. Chór uczestniczył w działaniach dramatycznych (jak było u Ajschylosa), komentował wydarzenia rozgrywające się w wystawianej sztuce, oceniał je i wyrażał wolę ludu (głównie w tragediach Sofoklesa) lub też jego pieśni w niewielkim stopniu były połączone z akcją przedstawienia (u Eurypidesa).
Koryfeusz - przodownik chóru w teatrze greckim i na agonach muzycznych. To właśni on poddawał pozostałym członkom chóru rytm i melodię. W związku z tym odgrywał bardzo dużą rolę na orchestrze. Uznaje się go za pierwszego aktora na scenie greckiej (był nim Tespis). Koryfeusz to inaczej "wybitny, przodujący". Drugiego aktora na scenę teatru antycznego wprowadził Ajschylos, natomiast trzeciego - Sofokles. Rozwój tragedii szedł w kierunku ograniczenia roli chóru i elementu opowiadającego na rzecz elementu dramatycznego, przenoszącego coraz więcej akcji na scenę.
Aktorami mogli być wyłącznie mężczyźni. Zawód ten cieszył się ogólnym szacunkiem w starożytnej Grecji, gdyż wyraźnie dostrzegano rolę wychowawczą i artystyczną teatru. Poza tym aktorzy mieli szereg przywilejów, które wykorzystywali. M.in. byli oni wolni od obowiązku płaceni podatków oraz od obowiązku odbywania służby wojskowej. Na scenie występowali oni w odpowiednich maskach (tragicznych lub komicznych), które symbolizowały wiek, płeć, zawód, klasę społeczną i charakter danej postaci z wystawianego dramatu. Maski pełniły również rolę mikrofonów, ponieważ wydobywający się spod nich głos był wyraźnie wzmocniony i dobiegał nawet do najdalej siedzących widzów. Aktorzy ubrani byli najczęściej w długie i powiewne szaty (w komediach były to krótkie chitony). Jeśli aktor grał rolę władcy, jakiegoś członka jego rodziny, kapłana itp. to były one jaskrawe i bogate. Natomiast, gdy odgrywana postać pochodziła z niższych sfer (np. służący lub posłaniec), to wówczas aktor ubrany był w zwykłą odzież. Wszyscy chodzili na koturnach, czyli butach charakteryzujących się grubą korkową podeszwą i umocowany rzemykami do stopy, a ich głowy ozdobione były perukami z misternymi fryzurami.
W VI i V wieku p.n.e. przedstawienia teatralne wystawiano dwa razy w roku, w czasie świąt. Ich organizacją zajmowali się choregowie. Najczęściej łączono je z konkursem dramatycznym, tzw. agonem. Autorzy dramatów musieli wystawić na scenie tzw. tetralogię, czyli trzy tragedie (trylogia) i jeden dramat satyrowy (pogodny utwór o tematyce mitologicznej, w którym chór występował w strojach przedstawiających satyrów, stąd nazwa). Nagrodą za zwycięstwo było powszechne uznanie, pierwszeństwo do wystawiania sztuk i duża suma pieniężna.
Tragedia - (tragos + ode) jest to dramat poważny i konfliktowy, ponieważ dochodzi w nim do starcia się przeciwstawnych postaw ludzkich. Istotą tragedii jest konflikt tragiczny, czyli konflikt równorzędnych wartości moralnych, w wyniku którego jednostka działająca świadomie w imię wielkiego celu skazana jest na klęskę. Nie można go ocenić ani prawnie, ani etycznie. Każdy wybór pociąga za sobą jakiś rodzaj winy. Jest to najwyżej ceniony przez starożytnych Greków gatunek literacki. Najwybitniejszymi twórcami tragedii antycznych byli: Ajschylos, Sofokles i Eurypides.
Komedia - (gr. komos - wesoły orszak). Drugi obok tragedii typ dramatu antycznego. Początki bierze od
pieśni biesiadnych śpiewanych w czasie procesji ku czci boga Dionizosa. Jest to utwór lekki, pogodny i satyryczny, o charakterystycznym pomyślnym zakończeniu (w przeciwieństwie do tragedii). Najbardziej znanym komediopisarzem antycznym był Arystofanes.
