Teatr grecki ma swoje korzenie w uroczystościach ku czci Dionizosa. Obchodzono je dwa razy do roku - ludzie bawili się i świętowali oraz oglądali specjalnie na tą okazję przygotowane widowiska. Pierwsza z tych uroczystości miała miejsce w drugiej połowie marca i nosiła nazwę Wielkich Dionizjów, druga zwana była Dionizjami Małymi (lub Miejskimi) i odbywała się w okresie winobrania, jesienią.

Widowiska, których zadaniem było uświetnianie religijnych uroczystości składały się pierwotnie z występów chóru oraz pokazów tanecznych. Uczestnicy ubierali maski i koźle skóry.

Chór opowiadał historie oparte na przekazach mitologicznych o coraz dalej odchodził od liturgicznej funkcji. Podstawą chóru był wówczas choreuta - czyli członek chóru. Funkcja ta mogła przypaść każdemu obywatelowi. Około VI wieku z chóru wyłonił się koryfeusz, przewodnik chóru, któremu zdarzało się wypowiadać pojedyncze kwestie. W VI wieku p. n. e. dramaturg Tespis wprowadził do widowiska pierwszego aktora (protagonistę). Był on postacią pojedynczą prowadzącą dialog z chórem i jego przewodnikiem - ten właśnie dialog stał się początkiem teatru. Na przełomie VI i V wieku p. n. e. dramatopisarz Ajschylos wprowadził rolę dla drugiego aktora (deuteragonisty) i dialog pomiędzy pojedynczymi postaciami bez udziału chóru. W V wieku p. n. e. za sprawą Sofoklesa pojawił się na scenach trzeci aktor (tritagonista) a z nim wielostronny dialog. Starożytni nie wykroczyli poza liczbę trzech aktorów przebywających równocześnie na scenie.

Istotą akcji tragedii jest tak zwana sytuacja tragiczna - konflikt, z którego nie ma jednoznacznie dobrego wyjścia. Antyczna tragedia czerpała swą tematykę przede wszystkim z mitologii. Podstawową zasadą poprawnej budowy tragedii była zasada trzech jedności:

Jedność miejsca - całość akcji musi się rozgrywać w jednym, określonym miejscu.

Jedność czasu - łączny czas akcji całego dramatu nie może przekroczyć 24 godzin.

Jedność akcji - tragedia winna posiadać tylko jeden wątek akcji.

Stosowano w tragediach także zasadę decorum - odpowiedniości stylu. W tragedii zawsze znajdował swe miejsce chór. Służył on do komentowania zdarzeń, podpowiadania właściwych rozwiązań i sposobów postępowania, przestrzegania lub pouczania bohaterów lub widzów.

Dzisiejsza nazwa "tragedia" wywodzi się od greckiego określenia "tragos ode" - oda tragiczna. Jedną z naczelnych kategorii tragedii starożytnej a jednocześnie jednym z jej podstawowych celów było katharsis (po grecku - oczyszczenie). W czasie oglądania przedstawienia, widz miał szansę wzbudzić w sobie litość (względem nieszczęścia bohaterów dramatu) i trwogę (bo stawiał siebie na ich miejscu). Te odczucia były drogą do procesu oczyszczenia i zapewniały człowiekowi wewnętrzny spokój. W trakcie Dionizjów odbywały się także konkursy dramatopisarzy. Autorzy zgłaszali swe uczestnictwo wraz z czterema sztukami - trzema tragediami i jednym dramatem satyrowym. Jakość i wartość oceniane były przez publiczność. Jeden z najwybitniejszych dramaturgów starożytnych - Sofokles - zwyciężył w takich zawodach osiemnaście razy.

Dramat starożytny nie był podzielony jak dzisiejszy, na akty i sceny. Częściami składowymi dramatu antycznego były:

- parodos - pierwsze wejście chóru na scenę i pierwsze odśpiewanie przezeń pieśni,

- epeisodion - scena z ponownym wejściem aktora,

- stasimon - pieśń chóru na stojąco,

- kommos - scena lamentacji,

- exodos - końcowa, ostatnia pieśń chóru.

Stasimony i epeisodiony mogły powtarzać się kilka razy, w zależności od długości sztuki. Punkt krytyczny dramatu określano mianem perypetii.

Wraz z powstaniem stacjonarnego teatru unormowały się także pewne prawidła jego konstrukcji. Pierwotnie najistotniejszym miejscem była orchestra - miejsce usytuowania chóru. Wokół płaskiej przestrzeni, znajdującej się zazwyczaj w pobliżu świątyni ustawiano theatron, czyli widownię. Wraz z aktorami pojawiło się także skene - niewielki budynek stanowiący tło dla przedstawienia. Dojrzały teatr grecki z V wieku p. n. e. nie mógł polegać na wcześniejszych improwizowanych teatrach. Powstał amfiteatr - solidna, często kamienna budowla stanowiąca równocześnie widownię. Skene została rozbudowana by pomieścić rozmaitą maszynerię (pinakes) przydatną w trakcie sztuki. Uzupełniono ją paraskeniami (dziś podobną role pełnia kulisy) i pomostem - proskenionem, umożliwiającym aktorom zbliżenie się do publiczności. Orchestra pozostała miejscem dla chóru, ale została zmniejszona, gdyż główny ciężar odgrywania sztuki spoczywał teraz na barkach aktorów.

Do najważniejszych i najlepszych dramatopisarzy Grecji starożytnej zaliczyć można trzech najlepiej znanych obecnie:

- Ajschylos (ur. 525, zm. 465 p. n. e.) - autor 90 dramatów, do dziś zachowało się dziewięć, między innymi "Prometeusz w okowach", "Odyseja", "Elektra".

- Eurypides (ur. 480, zm. 406 p. n. e.) - autor około 90 dramatów, dziś znamy siedemnaście, między innymi "Elektra", "Fedra".

- Sofokles (ur. 496, zm. 406 p. n. e.) - napisał około 120 sztuk, do dzisiejszych czasów dotrwało osiem, między innymi "Ajaks", "Król Edyp", "Antygona", "Edyp w Kolonie", "Elektra", "Trachinki", "Filoklet", dramat satyrowy "Tropiciele".