Dzieje:
Rozpocznijmy od próby zdefiniowania słowa teatr. Po pierwsze może ono oznaczać miejsce rozgrywania się zdarzeń, budynek. Po drugie, to rodzaj sztuki widowiskowej - aktor lub grupa aktorów na żywo daje przedstawienie dla zgromadzonej publiczności. W dzisiejszym rozumieniu teatr to także instytucja, zajmująca się przygotowywaniem i wystawianiem sztuk. Tyle tytułem wstępu.
Powstanie teatru datuje się na około drugie tysiąclecie przed narodzeniem Chrystusa. Wówczas to między innymi na Krecie, organizowano występy dla publiczności. Akcja rozgrywała się na placykach lub dziedzińcach, a dla zebranych dostawiano specjalne podesty w kształcie schodów.
Powstanie teatru greckiego, tak jak postrzegamy go dzisiaj, wskazuje się na VI wiek przed naszą erą. Wówczas to, teatr składał się już ze sceny i widowni. Centralny punkt teatru stanowiła orchestra (czyli scena). To na niej odbywały się występy aktorskie oraz śpiewy i tańce chóru. W okresie pierwotnym w środku orchestry umiejscawiano ołtarz (thymele). Ponad połowę orchestry otaczała widownia (theatron). Wznosiła się ona ponad orchestrę, w sposób amfiteatralny. Widownia, podzielona na rzędy i sektory, składała się z miejsc przeznaczonych dla widowni. Początkowo były to miejsca drewniane, później kamienne. Do orchestry przylegał także budynek przeznaczony na przebieralnie, garderoby i nazywany skene. Skene po obu stronach posiadało parascenia, czyli skrzydła. Były one nieco wysunięte ku przodowi. W centralnej części skene umiejscowione były drzwi. Środkowe - przeznaczone dla aktorów oraz boczne (po lewej i prawej stronie drzwi głównych), wykorzystywane przez odgrywających w inscenizacji mniej istotne funkcje. We frontowej części skene znajdowały się dekoracje w postaci pinakes, czyli ozdobnych płyt. Miejsce aktorów na scenie określano mianem logeionu. W greckim teatrze nie znano dachu przykrywającego całość: scenę oraz widownię. Gdy zachodziła potrzeba, za pomocą ruchomego dachu zabezpieczano scenę. Greckie teatry mogły pomieścić od kilku do kilkunastu tysięcy widzów (teatr ateński w latach 340-328 p.n.e. był w stanie pomieścić 14-tysięczną widownię, zaś konstrukcja w Megalopolis - 20-tysięczną). Do czasów współczesnych przetrwało wiele budowli teatralnych z czasów antycznej Grecji.
Aktorzy:
Sztuka aktorska polegała na przekazaniu zgromadzonej w teatrze publiczności, przeżyć i emocji odgrywanej postaci. Czyniono to, wykorzystując ruch, akcesoria (w postaci: maski, ubrania, koturn i specyficznej fryzury), oraz wypowiadany tekst. Z czasem (tj. w epokach późniejszych), maskę aktora zastąpiono jego mimiką twarzy. Zaś sztuka teatralna poszerzona została o nowe dziedziny: pantomimę, balet, film. Ewoluowała także strona recytatorska przedstawienia. Podczas inscenizacji aktor musiał nie tylko operować wyuczonym słowem, gestem, ale także był zmuszony skoordynować swoją grę z grą innych aktorów, względnie ze śpiewem (lub tańcem) chóru. Dzisiaj nad zsynchronizowaną grą aktorów czuwa reżyser, będący odpowiedzialnym za twórczą, wizualną, artystyczną stronę widowiska. W sytuacji gdy brak jest wspomnianego wyżej nadzoru, lub gdy zostanie on zaniedbany, na jakości traci przedstawienie, zaś z pozoru zyskują aktorzy. Z pozoru, gdyż nawet najlepsza gra pojedynczego aktora, może nie być równie olśniewająca, co występ grupy. Specyficznym, niezwykle trudnym, wydaje się być aktorstwo muzyczne, pokazywane w operze, operetce, podczas dramatu muzycznego, czy rewii.
Teatr grecki nawiązywał do kultu boga winnej latorośli - Dionizosa. Kolejno na scenie swoje role odgrywali: jeden aktor, potem dwóch, aż wreszcie trzech. Stale także występował chór, choć jego rolę sukcesywnie minimalizowano. Mężczyźni odgrywali role kobiece, gdyż kobiety w greckim teatrze występować nie mogły. W czasach Demostenesa, aktorzy stworzyli odrębną grupę, dziś nazwalibyśmy ją grupą zawodową. Większość sztuk dramatycznych w Grecji pisana była z tytułu obchodzonych na wiosnę Wielkich Dionizji. Wówczas to, odbywały się także, tzw. zawody dramatyczne, podczas których twórcy sztuk rywalizowali ze sobą o laur zwycięstwa.
W antycznym Rzymie, także celebrowano sztukę teatralną. Wprowadzono do niej szereg innowacji, jak chociażby zwiększono liczbę występujących na scenie aktorów, zdjęto im z twarzy maski, mogli więc grając wykorzystywać mimikę twarzy. Jak wyżej wspomniano, dzięki temu rozwinęła się pantomima (już starożytnym Rzymie).W dobie cesarstwa, aktorkami zostały kobiety.
