W V wieku p.n.e. ogniskiem kultury starogreckiej były Ateny. W tym okresie nastąpił rozkwit, najsłynniejszego do dnia dzisiejszego, teatru greckiego. (...) Dla powstania teatru najważniejsze są najdawniejsze, ekstatyczne misteria (obrzędy kultowe u starożytnych). Dionizos był bogiem narodzin i śmierci, ale też i użycia. Tak więc skupiał w sobie zarówno wzniosłe wierzenia, jak i patronował pijackim zabawom. Obrzęd ku jego czci, pierwotnie hulaszczy i dziki, uległ z czasem umiarkowaniu. Tak zwane Wielki Dionizje - miejskie, które odbywały się w porze w porze wiosennego zrównania dnia z nocą, można by porównać ze słowiańskimi sobótkami czy wiankami. Dionizje Małe - wiejskie - obchodzone w porze jesiennej, były świętami winobrania; podobnie do naszych dożynek, miały wesoły charakter i nastrój ludowej zabawy. Z tych dwu różnych odmian kultu Dionizosa powstał teatr starogrecki w dwu swych zasadniczych odmianach: tragedii i komedii (Tadeusz Kudliński "Dramat starogrecki").

"Siedzibą teatru mogło być początkowo każde miejsce, z którego mieszkańcy całego miasta mogli razem oglądać duże widowisko"(Andrzej Banach, O teatrze greckim).Wynikało to z demokratycznego ustroju, w którym każdy miał prawo słyszeć i dobrze widzieć. "Do tego celu nadawało się najlepiej naturalne zbocze wzgórza, u którego płaska powierzchnia pomieścić mogła chór i aktorów".(Andrzej Banach, O teatrze greckim)

Teatr był budynkiem budowanym, czy też przystosowanym do wystawiania inscenizacji. W jego skład wchodziła: scena, widownia i pomieszczenie pomocnicze. Scena teatru zbudowana była prosto i celowo. Jej centrum stanowiła orchestra, czyli okrągła powierzchnia, na której występowali aktorzy i chór. Z początku w całości przedstawienia rozgrywane były wyłącznie w tym miejscu. Jednak z czasem zbudowano poza orchestrą, naprzeciw środkowych miejsc widowni, proksenion, w głębi którego znajdowała się fasada budynku z pięknymi kolumnami, o wyglądzie świątyni czy pałacu. Ów budynek nazwano sceną (skene, tj. buda). Trwałą cześć teatru stanowił również thymele, czyli ołtarz stawiany w pierwszych latach teatru, pośrodku orchestry z posągiem Dionizosa, wokół którego występowali aktorzy i chórzyści. Orchestra była nieodzowną częścią teatru greckiego, na którym występował chór, a potem także i aktorzy, była orchestra, kolistego kształtu z ołtarzem znajdującym się na środku. Następnym miejscem była widownia zwana theatronem. Było to wydzielona część dla publiczności, która z początku była rodzajem drewnianej trybuny (druga połowa VI w. p.n.e.).

W roku 460 p.n.e. pojawiły się elementy zdobnicze. Kolejne przekształcenie teatru miało miejsce w 410-404 r. p.n.e. Jednakże murowany teatr powstał dopiero za sprawą Likurga około 330 r. p.n.e.. Wówczas zmiany nastąpiły w przesunięciu orchestry bliżej wzgórza, natomiast miejsce dla widzów zbudowano z marmuru. Mur, który podpierał amfiteatr, został wykonany z kamiennych czworokątnych bloków. Równolegle do niego, po obu stronach, znajdowały się eleganckie bramy, równocześnie oddzielające theatron, który obejmował łukiem owalną orchestrę, od skene. Teatr zdobiony był przez obrazy przesławnych literatów.

Warto też pamiętać, że teatr był wówczas budynkiem stałym, umieszczanym na zboczu wzgórz. Teatr przechodził przez kolejne okresy swoistą metamorfozę. drewniane siedziska zastąpiono kamiennymi. Pierwszy teatr z kamienia zaczęto budować w V w. p.n.e. w Atenach, a zakończono w IV w. p.n.e. Starogrecki teatr pomieścił wówczas 17 tyś. widzów. Do dnia dzisiejszego stanowi on doskonały wzór teatru greckiego, który składa się ze wszystkich wzorcowych elementów: kolistą orchestrę o średnicy 24 metrów, theatron otaczający amfiteatralną widownię, której szerokość stanowiła 100 metrów, zaś wysokość 90 metrów. Theatron liczył 78 rzędów siedzących. Natomiast ulokowana bezpośrednio w stronę publiczności scena, odznaczała się trzema wejściami, której fasada była wykorzystywana jako element zdobniczy. Przez prawe wejście na scenę wychodziły postaci pozytywne, a przez lewe negatywne. Łączność w obrębie widowni umożliwiały prowadzące w górę przejścia rozchodzące się promieniście oraz dwa poziome przejścia dzielące miejsce dla publiczności na trzy sektory. Połączenie było tak sprawne, że oglądający przedstawienie mieli komfort szybkiego opuszczenia teatru (w momencie jakiejś katastrofy). Niektóre teatry starożytne specjalnie zaznaczały (różowy numer) miejsca o idealnej akustyczności. Były one jednak tylko dla wyjątkowych gości.

Decydujący krok w rozwoju dramatu greckiego nastąpił w momencie wystąpienia Tespisa (ok. poł. VI w. p.n.e.), który wprowadził dialog sceniczny oraz dodał do chóru dytyrambicznego pierwszego aktora, tzw. "odpowiadacza". Kolejnym tragikiem, który wprowadził na scenę kolejnego aktora był Ajschylos, zaś trzeciego Sofokles. Twórcą tragikomedii był Eurypides, który powiększył wątek uczuciowy, pomniejszając tym samym kreację bóstw. Eurypides jest ostatnią osobą, na której zakańcza się ewolucja dramatu, przechodząca widoczny rozwój od początkowego półreligijnego oratorium, aż do powstania dramatu świeckiego.

Okres hellenistyczny zachował fundamentalne części dramatu greckiego, zmienił tylko proporcje: uszlachetniono i wzniesiono proskenion, poprzez cofnięcie paraskenionu. Został on oparty na palach. W ten sposób otrzymano pod proskenionem powierzchnię, którą nazwano hyposkenion. Do teatru dodano również periakty o trójściennych graniastosłupach oraz przeróżne malowidła, które były umieszczane na ścianach. Nowością była również szybka zmiana tła, którą umożliwił graniastosłup

Na zakończenie swojego opisu teatru greckiego zaznaczę, że do dnia dzisiejszego teatr Dionizosa jest uznany za najdoskonalszy wzór teatru.