W V wieku p.n.e. ogniskiem kultury starogreckiej były Ateny. W tym okresie nastąpił rozkwit, najsłynniejszego do dnia dzisiejszego, teatru greckiego. "Teatr odbywał się tylko parę razy w roku, bowiem święto nie mogło być codziennie. Trzeba było złączyć ze dwadzieścia tysięcy ludzi, oderwać ich od zajęć i zaprosić w jedno miejsce, skupić w jedną myśl ich obce sobie myśli."(Andrzej Banach, O teatrze greckim)
"Siedzibą teatru mogło być początkowo każde miejsce, z którego mieszkańcy całego miasta mogli razem oglądać duże widowisko"(Andrzej Banach, O teatrze greckim).Wynikało to z demokratycznego ustroju, w którym każdy miał prawo słyszeć i dobrze widzieć. "Do tego celu nadawało się najlepiej naturalne zbocze wzgórza, u którego płaska powierzchnia pomieścić mogła chór i aktorów".(Andrzej Banach, O teatrze greckim)
Scena teatru zbudowana była prosto i celowo. Jej centrum stanowiła orchestra, czyli okrągła powierzchnia, na której występowali aktorzy i chór. Z początku w całości przedstawienia rozgrywane były wyłącznie w tym miejscu. Jednak z czasem zbudowano poza orchestrą, naprzeciw środkowych miejsc widowni, proksenion, w głębi którego znajdowała się fasada budynku z pięknymi kolumnami, o wyglądzie świątyni czy pałacu. Ów budynek nazwano sceną (skene, tj. buda). Trwałą cześć teatru stanowił również thymele, czyli ołtarz stawiany w pierwszych latach teatru, pośrodku orchestry z posągiem Dionizosa, wokół którego występowali aktorzy i chórzyści. W roku 460 p.n.e. pojawiły się elementy zdobnicze. Kolejne przekształcenie teatru miało miejsce w 410-404 r. p.n.e. Jednakże murowany teatr powstał dopiero za sprawą Likurga około 330 r. p.n.e.. Wówczas zmiany nastąpiły w przesunięciu orchestry bliżej wzgórza, natomiast miejsce dla widzów zbudowano z marmuru. Mur, który podpierał amfiteatr, został wykonany z kamiennych czworokątnych bloków.
Równolegle do niego, po obu stronach, znajdowały się eleganckie bramy, równocześnie oddzielające theatron, który obejmował łukiem owalną orchestrę, od skene. Teatr zdobiony był przez obrazy przesławnych literatów.
Do dnia dzisiejszego teatr Dionizosa jest uznany za najdoskonalszy wzór teatru.
