ANAKREONT - ten grecki poeta żył w VI wieku p.n.e.. Jego liryki przepełnione są radosnym nastrojem zabaw i flirtów, którym nieodmiennie towarzyszy przelewające się wino. W swoich wierszach porusza temat biesiad z przyjaciółmi i flirtów z kobietami. Do dzisiaj utwory, w których panuje radosny, nie całkiem poważny nastrój, opiewane są flirty i biesiady nazywamy anakreontykami.
SAFONA - żyła na przełomie VII i VI w.p.n.e. w Grecji na wyspie Lesbos, była najwybitniejszą poetką czasów starożytnych. Pisała głównie liryki miłosne, pieśni weselne, w swych lirykach głosiła nie tylko pochwałę miłości, ale też przekonanie o ponadczasowym wymiarze sztuki, która może zapewnić poecie pamięć u potomnych. Safona zgromadziła wokół siebie grupę dziewcząt, razem z którymi wielbiła poezję i boginię miłości, Afrodytę.
SYMONIDES - ten grecki poeta żył na przełomie VI i V w.p.n.e.. Pisał epigramaty, hymny, peany, elegie i treny. Jednym z najbardziej znanych jego wierszy jest "Los", który mówi o tym, jak zmienne jest ludzkie życie, jak prędko radość zmienia się w żal i łzy.
TYRTEUSZ - poeta grecki, który żył w VII w. p.n.e.. W swoich lirykach ukształtował wzorzec patriotyzmu, walki w obronie ojczyzny do kresu sił, gdyż pięknym i zaszczytnym obowiązkiem jest oddać swe życie za ukochaną ojczyznę. Do dziś poezję, która zachęca do walki w obronie ojczyzny nazywamy poezją tyrtejską.
HORACY - najznakomitszy poeta rzymski antyku, żył w I w. p.n.e. Zdobył znakomite wykształcenie, pomimo tego że pochodził z niskich warstw społecznych. Jego ojciec bardzo starał się, aby syn nie odstawał pod względem wykształcenia od młodzieńców z bogatych domów rzymskich. Horacy studiował filozofię, z upodobaniem śledził rozwój myśli greckich mędrców. Stworzył swoją własną filozofię życiową, która w swoisty sposób łączyła poglądy stoików i epikurejczyków, a została nazwana od jego imienia horacjanizmem.
Horacy twierdził, że należy z jednakowym spokojem przyjmować to co dobre, jak i to co złe, los jest zmienny, dlatego nie należy uzależniać od jego kaprysów, swego szczęścia.
Wszystko przemija, to co dobre i to co złe, najszybciej przemijają dobra materialne.
Wszystko przemija bezpowrotnie, życie człowieka także ciągle zmierza ku śmierci. Nie należy łudzić się tym, że uda się nam zatrzymać czas. Życie należy przeżyć, jak najlepiej, cieszyć się każdą chwilą, która jest nam dana, zawsze może być bowiem ostatnią. Śmierci nie odsuniemy od siebie, powinniśmy oczekiwać na nią z wrażeniem, że nasze życie było dobrze przeżyte i niczego nie chcielibyśmy w nim zmienić. Człowiek powinien kierować się zdrowym rozsądkiem, spędzać swój czas w otoczeniu prawdziwych, lojalnych przyjaciół. Nie powinien się umartwiać, ale weselić biesiadując, rozkoszując się naturą i dysputami z przyjaciółmi.
Horacy był pod materialną opieką Mecenasa, napisał wiele pieśni, epodów i satyr. Jedną z najbardziej znanych pieśni Horacego jest "Exegi monumentum", która wyraża myśl, że artysta może sobie zapewnić nieśmiertelność, dzięki swojej sztuce, gdyż sztuka jest jedynym co nie przemija. Ma świadomość, że wiersze, które stworzył będą "pomnikiem trwalszym, niż ze spiżu", zostanie dzięki nim w pamięci potomnych.
