1. Safona (przełom VII i VI w. p.n.e.) - największa grecka poetka. Była niezwykle sławna i poważana w swoich czasach - do tego stopnia, że dla starożytnych słowo "Poetka" oznaczało synonim jej imienia (podobnie jak słowo "Poeta" dla Homera). Była arystokratką i prowadziła pensję dla młodych, bogatych panien, gdzie nabywały one kulturalnej ogłady i stawały się damami. Jej ośrodek mieścił się obok przybytku bogini miłości Afrodyty na wyspie Lesbos. Jej twórczość obejmuje wiele pieśni weselnych i miłosnych. Znana jest przede wszystkim z wyrażania w swoich wierszach ogromnej miłości i przywiązania do swoich podopiecznych dziewcząt. Dlatego też nazwa wyspy Lesbos stała się dzisiaj mianem erotycznego związku pomiędzy dwoma kobietami.
2. Tyrtajos (VII w. p.n.e.) - największy poeta spartański (Sparta słynęła na ogół z wojowników, a nie z poetów). Znany jest przede wszystkim ze swoich patriotycznych wierszy, wzywających do boju i zaszczytnej śmierci za ojczyznę. Wiersze tyrtejskie wychwalają bohaterstwo tych, którzy są gotowi stanąć do walki o swój dom bez względu na koszty, jakie im z tego powodu przyjdzie ponosić. Męstwo, odwaga, dzielność i poświęcenie są zdaniem Tyrtajosa godne opiewania przez wielką poezję.
3. Anakreont (przełom VI i V w. p.n.e.) - poeta, który opiewał wino, miłość i swobodę. Znany jest przede wszystkim ze swoich lekkich, biesiadnych wierszy-zaśpiewek, których tematyką jest "słodki bój" z Erosem. Przynoszą one radosny, beztroski, pełen muzyki nastrój. Podobne utwory nazywa się dzisiaj anakreontykami. Przedstawiają one zabawę, jasną stronę życia. Są pełne flirtu, humoru i nie stronią od erotyzmu. Wprowadzają swoich odbiorców w świat pięknych mężczyzn i kobiet oraz panującego między nimi szalonego wesela.
4. Symonides z Keos (VI i V w. p.n.e.) - jeden z pierwszych twórców, dla których poezja była źródłem utrzymania. Był poetą wybitnym. Uprawiał wiele gatunków, ale największą sławę zyskał dzięki epigramatom - krótkim, miniaturowym wierszykom zawierających w sobie jakąś niebanalną myśl lub morał. Doskonale nadawały się one do wypisania na nagrobkach i pomnikach. Symonides jest autorem słynnego epigramatu poświęconego poległym Spartanom pod Termopilami ("Przechodniu powiedz Sparcie…"). W swych wierszach Symonides poruszał temat zmienności ludzkiego losu, który pozostaje poza naszą kontrolą i kieruje nami wedle swoich własnych kaprysów.
5. Horacy (65 - 8 r. p.n.e.) - największy rzymski poeta liryczny. Był synem wyzwoleńca, ale mimo to był świetnie wykształcony. Dostał się do literackiego środowiska związanego z Mecenasem - wielkim opiekunem poetów, dzięki czemu uzyskał doskonałe warunki do tworzenia. Wzorował się na, już w jego czasach starożytnej, liryce greckiej. Pisał wiersze o doskonałym stylu, na których wychowywały się jeszcze do niedawna tysiące pokoleń młodzieży w całej Europie. Najważniejszymi w jego twórczości są "Ody" (Carmina), których napisał 4 księgi. Zawarł tam wiersze o urozmaiconej tematyce, z których jednak stale przebija tzw. horacjański stosunek do życia, polegający na odnajdowaniu w każdym uczuciu i każdej namiętności "złotego środka" i uniknięciu popadania z jednej skrajności w drugą. "Ody" Horacego są pełne melancholii i zadumy nad życiem i jego przemijalnością, wobec czego człowiek powinien umieć wykorzystać każdą jego chwilę (słynne Carpe diem - "chwytaj dzień"). Ostoją w pędzeniu żywota powinny być moralne wartości i cnoty. Powraca tu tyrtejski motyw chwalebnej śmierci za ojczyznę. Pamiętnym motywem, który Horacy wprowadził do poezji są również słowa Non omnis moriar - "Nie wszystek umrę", które są wyrazem silnej wiary poety w przetrwanie pamięci o nim dzięki wiecznej sławie, na jaką zapracował swoją literacką twórczością.
