Epikureizm to system filozoficzny powstały w starożytnej Grecji, nazwany tak od imienia swego twórcy Epikura. Epikur głosił szczęście, ziemskie przyjemności jako cel ludzkiego życia. Uważał, ze człowiek powinien używać życia, żyć tak by mieć z tego jak najwięcej radości. Cierpienie jest złem, należy go unikać, ponieważ życie jest krótkie. Człowiek, który ma tego świadomość powinien korzystać z uroków tego świata. Hasłem epikurejczyków było "carpe diem" , co oznacza "chwytaj dzień", chwytać dzień to wyławiać z niego wszystko to, co w nim piękne i przyjemne. Filozofia Epikura nie była banalną pochwała najprostszych używek, nie chodziło o zwykłe użycie za wszelka cenę, zdaniem filozofa droga do szczęścia wiedzie przez rozum i cnotę.
W epikureizmie pobrzmiewały już założenia deizmu, Epikur bowiem uznawał istnienie bogów, w każdym razie go nie wykluczał, jednak był przekonany, że nie ingerują oni w żaden sposób w ziemskie wypadki, toteż wszelkie modlitwy i ofiary są bezcelowe. Człowiek winien żyć nieobciążony religijnymi przesądami.
Epikureizm jest więc pochwała cnoty, szczególnie zaś cnoty umiaru, to istotne, ponieważ, głosząc pochwałę szczęścia, upatruje go w umiarze, umiarze doskonałej harmonii.
Hedonizm jest ideą bardzo bliski epikureizmowi, jednak wydaje się jego formą bardziej skrajną, tu dążenie do przyjemności staje się bardziej bezwzględne. Epikur przestrzegał przed taką postawą, bowiem zbyt usilne pragnienie szczęścia, zbyt daleko posunięte użycie może prowadzić do cierpienia. Również hedoniści przestrzegali przed uleganiem namiętnościom, człowiek szczęśliwy to człowiek wolny, wolny zarówno o przesadów jak i od własnej natury, własnych niepohamowanych pragnień.
Stoicyzm - mieści się w podobnym systemie wartości, jednak określa on szczęście silniej przez negacje, według stoików szczęście to brak nieszczęścia. Stoicyzm jest filozofia życia postulującą gotowość na wszelkie wyroki losu ("bo na szczęście wszelakie/ serce ma być jednanie" - pisał Jan Kochanowski inspirowany tą filozofią). Stoicyzm również jest pochwała cnoty, najwyżej ceni sobie umiar i wolność, wolność od wyroków losu, od emocji i uczuć. Stoicy uważali, ze szczęścia nie można osiągnąć gromadząc doczesne dobra, nie była to więc filozofia użycia. Szczęście to stan umysłu, który kontroluje emocje, który jest niezależny od zewnętrznych okoliczności.
Sceptycyzm wreszcie jest postawą wątpiącą, polega on na odrzucaniu świadectwa zmysłów, na wątpieniu w naturę rzeczywistości. Sceptycy wątpili nawet w istnienie świata rzeczywistego, tego namacalnego, którego doświadczać można tylko przez zmysły. Natomiast byli przekonani o istnieniu Boga i świata nadrealnego, rzeczywistości duchowej. Tak było wśród starożytnych sceptyków, nowożytni sceptycy zaś zwątpili w boga i wszelką rzeczywistość nad naturalną, wierzą tylko w to, co da się udowodnić za pomocą nauki, czego można doświadczyć poprzez zmysły.
