Stoicyzm był jedną z najbardziej wpływowych szkół filozoficznych starożytnej Grecji. Stworzony w antyku, wielokrotnie poddawany rewizjom oraz surowej krytyce, bywa inspirujący po dziś dzień dla tych, co w spokoju chcieliby znaleźć sposób na szczęście.

 Stoicyzm - geneza

Założycielem szkoły stoickiej był Zenon z Kition, żyjący na przełomie IV i III wieku p.n.e. Wraz z dwoma jeszcze myślicielami, Zenonem Kleantes oraz Chryzypem, położyli oni podwaliny pod naukę tego, czym jest stoicyzm. Nazwa szkoły pochodzi od Stoa Pojkile, czyli ateńskiego Portyku Malowanego, w którym nauczał Zenon z Kition. 

Szkoła rozwijała się na trzech etapach, z czego jej najmłodszy datuje się na czasy cesarstwa i umieszcza już w Rzymie, gdzie jej reprezentantami są zarówno najwięksi, jak np. cesarz Marek Aureliusz, jak i niewolnicy, tacy jak Epiktet.

Stoicyzm - założenia odnośnie natury świata

 Jeżeli chodzi o naturę świata, stoicyzm głosił odwrotność koncepcji Arystotelesa, czyli w miejsce jego dualizmu - wprowadzali monizm. Stoicy zatem będą twierdzić, że istnieje jedynie byt materialny. 

Świat postrzegali jako całość stanowiącą jeden żyjący organizm. To zaś, co zgodne jest z rozumem, jest zgodne również z naturą, a to, co z nią zgodne, jest dobre. Rozpoznanie tego stanowi cnotę

Stoicyzm - jak żyć ma człowiek?

Gwarancją osiągnięcia szczęścia w myśl tego, co głosi stoicyzm, jest zachowanie równowagi duchowej, powagi, spokoju i trzeźwości umysłu. Człowiekiem winien rządzić "rozum, nie namiętności". 

Nieuleganie emocjom, życie zgodne z natura, wyrzeczenie się dóbr przemijających, wyzwolenie od pożądań i namiętności - podsumowując: niełatwa nauka zdystansowania się wobec wszystkiego, co budzi na ziemi emocje - oto sztuka życia zgodnie z wymaganiami stoicyzmu.