Tłumaczenia.
Starożytne: Starego Testamentu: język grecki (Septuaginta), język aramejski (targuma), chrześcijańskie tłumaczenia z języka łacińskiego (Vetus Latina, Wulgata ), a także przekłady na języki: syryjski. (Peszitta), koptyjski, etiopski, ormiański, gocki, arabski, starosłowiański.
Nowożytne: czasy reformacji zapoczątkowały częstotliwość prekursorskich tłumaczeń na języki narodów (chociaż egzystowały one już uprzednio, np. J. Wycliff); najpowszechniejsze są przekłady Marcina Lutra na język niemiecki i Biblia Króla Jakuba (Authorized Version) w języku angielskim; tłumaczenia protestanckie były przekładami pochodzącymi z języków pierwotnych (były oryginałami), zaś tłumaczenia chrześcijańskie z Wulgaty. W dobie współczesności translatorzy wspierają się tekstami oryginalnymi, ustalonymi przez nowatorską wersję krytyczną Biblii; tłumaczenia Pisma Świętego są bardzo często pracą grupową, niejednokrotnie łączącą różne wyznania (tłumaczenia ekumeniczne). W tej chwili Pismo Święte przełożone jest niemalże wszystkie języki świata, zaś jego popularyzacja jest popierana przez wszystkie Kościoły katolickie.
Pismo Święte jest księga zawierającą fundamentalne dogmaty wiary katolickiej: o Bogu, Jezusie Chrystusie, Duchu Świętym, stworzeniu wszechświata i istoty ludzkiej, duszy śmiertelnika, błędach ludzkich, odpuszczeniu grzechów, działaniach Stwórcy w historiografii, rozgrzeszeniu, wierze, narodzinach i istocie Kościoła, dalszych losach świata i istoty ludzkiej (teologia biblijna, antropologia biblijna).
Osoby, które wierzą w Boga utrzymują, że Pismo Święte jest Słowem Bożym, jest prawdą przekazaną istotom ludzkim przez Stwórcę. Ów Pismo Święte jest wolne od błędów i jest nieustannie autorytetem sensu wiary. Za twórcę Biblii chrześcijańskiej katolicy uważają Boga (inspirację), co oczywiście nie neguje autorstwa ludzki, które wyrażone jest w mowie, terminach, faktach, gatunkach literackich, które właściwe są usposobieniu historycznemu ustalonych wspólnot ludzkich; szlak prowadzący do uprzytomnienia religijnej istoty Biblii prowadzi poprzez świadomość człowieczej mowy i zamiarów jej twórców. Klerykalne stowarzyszenia, wyłaniające się z fundamentalizmu, proklamują co rusz koncept Pisma Świętego jako annału podyktowanego ludziom przez Stwórcę i wymagającego wiernego uzasadniania (pomijając reguły krytyczne).
Biblia jest Pismem religijnym wspólnoty Kościoła, która ukształtowała się jeszcze przed pierwszym zapisem księgi. Kościół wyznaczył zasady biblijne. Zasadnicze kwestie zawarte w Piśmie Świętym były pierwszorzędnym impulsem dla zbudowania tej społeczności chrześcijańskiej w dobie poprzedzającej zachowanie Pisma Świętego na piśmie. Biblia to dzieło utrwalone i autorytarne, to praźródło dogmatów wiary i etyki katolickiej. Kościoły protestanckie uwypuklają integralność Biblii jako materiału źródłowego wiary (norma sola Scriptura), w trakcie kiedy Kościół chrześcijański twierdzi, że genezą tego jest Tradycja, a więc przekaz wyznania w Kościele od jego praprzyczyny. Trzeba również zaznaczyć, że Biblia jest fundamentalną częścią owej Tradycji. W minionych wypowiedziach o Biblii (znanych również w prawosławiu) mawiano o dwóch motywach wiary: Biblii i Tradycji. Więź z Pismem Świętym jest ważnym elementem istnienia ludzkiego w wierze chrześcijańskiej i judaistycznej. Treść Pisma Świętego pochłaniają wyznaczone miejsce w modłach, są odczytywane i relacjonowane w obrzędzie; Kościoły katolickie i obyczajowość żydowska zalecają zwolennikom nieustanne czytanie Biblii; Pismo Święte jest także inspiracją dla nowo powstałych ruchów religijnych.
