W 1921r. w Polsce rozpoczął się okres pokojowego uspokojenia, co związane było z uchwaleniem Konstytucji Marcowej, zakończeniem walk z Bolszewikami i ostatecznym ustaleniem granic II Rzeczpospolitej. W odrodzonej Polsce, po okresie niewoli, należało uporać się ze spuścizną jaką pozostawiły rządy zaborców. Największe problemy związane były z dużą liczbą mniejszości zamieszkujących obszary Rzeczpospolitej. Najwięcej Ukraińców zamieszkiwało województwo wołyńskie i poleskie, a Białorusini skupiali się na południu województwa nowogródzkiego, północy poleskiego i we wschodniej części Białostocczyzny. Natomiast Żydzi zamieszkiwali cały obszar Polski.
Sejm ustawą z dnia 18.05.1921r. przedłużył czas trwania swojej kadencji do czasu stworzenia nowej ordynacji wyborczej. Pozycja rządu Witosa została jednak zachwiana, ponieważ stracił on poparcie większości parlamentarnej na skutek zabiegów endecji, która skłoniła Narodowe Zjednoczenie Ludowe i Chadecję do cofnięcia dla Witosa swej aprobaty. Rząd podał się więc do dymisja, ale nie udało się znaleźć alternatywnego rozwiązania i Witos ponownie stanął na czele rządu, który uległ pewnej rekonstrukcji. Utworzony gabinet nie dysponował co prawda większością w Sejmie, ale cieszył się przychylnością lewicy. Rządy mniejszościowe były bardzo skomplikowane, co skłoniło Witosa do dymisji gabinetu 13.09.1921r. Próby stworzenia nowego rządu podjęła się prawica, ale zabiegi Głąbińskiego, a potem Grabskiego nie przyniosły rezultatu. W końcu utworzono gabinet pozaparlamentarny na czele z Ponikowskim.
Tymczasem sytuacja ekonomiczna w Polsce była bardzo trudna, gdyż po wojnie brakowało kapitału, a państwo nie było w stanie zaspokoić potrzeb obywateli.
Władysław Grabski po raz pierwszy został premierem w 1920r., ale szybko zrezygnował z tej funkcji na rzecz Witosa. Jednak potem role odwróciły się i Grabski został ponownie premierem, a swój urząd sprawował przez dwa lata, w trakcie których zmieniał skład gabinetu, mianując na stanowiska raz przedstawicieli lewicy a raz prawicy.
Dochody urzędników i robotników były bardzo niskie, ponieważ nastąpił gwałtowny spadek wartości pieniądza. W swoim wystąpieniu z 20.12.1923r. Grabski przedstawił swój plan działania, który zawierał m.in. propozycję zastąpienia marki złotówką i postulat zrównoważenia budżetu. Rozwiązanie problemów miało nastąpić dzięki waloryzacji podatków, zmniejszeniu wydatków państwowych oraz wpłatom specjalnej daniny majątkowej. Dotacje z budżetu zostały drastycznie zmniejszone, a publiczne inwestycje zostały ograniczone do niezbędnego minimum. Wszczęte zostały skupy interwencyjne walut na giełdzie przez Polską Kasę Pożyczkową, co doprowadziło do spadku kursu dolara i przez to do wysprzedawania twardej waluty przez przestraszonych wizją strat spekulantów. Dzięki temu kasa państwowa zyskała kilkadziesiąt milionów dolarów. 1.02.1924r. rząd zaprzestał druku marki polskiej. Dzięki reformie w maju i czerwcu 1924r. spadły ceny oraz wzrosły pensje państwowych pracowników i robotników. W sejmie uchwalono także z inicjatywy Grabskiego ustawę o zabezpieczeniu w razie utraty pracy. Rząd Grabskiego był rządem ostatniej szansy dla polskiej gospodarki.
Niemcy dążyli do osłabienia Polski i zaprzestali zakupu polskiego węgla, na co rząd odpowiedział zakazem sprowadzania niektórych artykułów od zachodniego sąsiada. 10.02.1925r. Polska podpisała konkordat z Watykanem
