Konferencja wersalska zadecydowała o powołaniu do życia Ligi Narodów - organizacji, która miała czuwać nad pokojem w świecie. O jej powstaniu zabiegał szczególnie prezydent USA W. Wilson. Mimo to USA nie weszły w skład jej członków. W Lidze nie znalazły się też początkowo Niemcy i Rosja, które dążyły do rewizji postanowień traktatu wersalskiego. Liga Narodów powstała w 1919 roku. Jej członkami były 32 państwa - sygnatariusze traktatu wersalskiego oraz 13 państw neutralnych. Najważniejsze decyzje podejmowała Rada Ligi. Siedziba Sekretariatu Ligi była Genewa, położona w neutralnej Szwajcarii. Do stałych członków Rady należeli: Francja, Wielka Brytania, Japonia (do 1933 roku), Włochy (do 1937 roku), Niemcy (1926-1933) oraz ZSRR (1934-1939). Największą słabością Ligi było to, iż nie posiadała ona własnych sił zbrojnych. Liga Narodów przetrwała 20 lat, do 1940 roku. Formalnie została rozwiązana 18 kwietnia 1946 roku, kiedy to zstąpiła ja ONZ (Organizacja Narodów Zjednoczonych).
Na konferencji pokojowej dnia 25 stycznia 1919 roku uchwalono, iż statut Ligi Narodów zostanie włączony do tekstów wszystkich przygotowywanych traktatów pokojowych. Był to niewątpliwie wielki sukces prezydenta W. Wilsona. Prace nad statusem prowadziło dwóch wybitnych prawników - Francuza Leona Bourgeoisa i Anglika Cecila Hursta. 28 kwietnia 1919 roku przygotowany projekt został zatwierdzony. Wtedy także na pierwszego sekretarza generalnego Ligi Narodów wybrano brytyjskiego urzędnika z Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Forein Office). Za języki urzędowe Ligi wybrano francuski i angielski. Ostateczny pakt Ligi składał się z 26 artykułów. Początek mówił o tym, iż sygnatariusze paktu pragną zobowiązać się do nie uciekania się do wojny, lecz będą utrzymywać między sobą poprawne stosunki oparte na prawie międzynarodowym i przestrzeganiu międzynarodowych umów. Kolejne artykuły mówiły o tym, kto może być członkiem Ligi, o jej organizacji i sposobie funkcjonowania. Artykuł 10 - bardzo ważny z punktu widzenia bezpieczeństwa międzynarodowego brzmiał następująco: "Członkowie Ligi zobowiązują się szanować i utrzymywać przeciwko wszelkiej napaści zewnętrznej całość terytorialną i obecną niezależność polityczną wszystkich członków Ligi. W razie napaści, jej groźby lub niebezpieczeństwa Rada Ligi wskaże środki,, jak zapewnić wykonanie niniejszego zobowiązania".
Spory między członkami Ligi miały być rozstrzygane przez jej Radę lub kierowane na drogę postępowania rozjemczego lub tez oddawane do rozstrzygnięcia przez Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej z siedzibą w Hadze. Spory miały być także przekładane Zgromadzeniu Ogólnemu Ligi, o czym mówiły artykuły 12-15. Bardzo ważny był także artykuł 16: "Jeżeli jeden z członków Ligi ucieka się do wojny wbrew zobowiązaniom przyjętym w art. 12, 13. 15 uważany będzie de facto za dopuszczającego się akty wojennego przeciwko wszystkim członkom Ligi. Ci, zobowiązują się zerwać z nim natychmiast wszystkie stosunki handlowe i finansowe, zakazać wszelkich stosunków między swymi obywatelami a obywatelami państwa, które złamało pakt, wreszcie przerwać porozumiewanie się w sprawach finansowych, handlowych, czy osobistych między obywatelami tego państwa innych państw należących lub nie należących do Ligi".
W statucie przewidziano także obowiązek zarejestrowania w Sekretariacie Ligi wszelkich umów międzynarodowych zawieranych przez jej członków, pod rygorem nieważności umów nie zarejestrowanych. Artykuł 22 przewidywał także anulowanie układów zawartych poprzednio przez członków Ligi a niezgodnych z postanowieniami jej statutu. Artykuł 22 zajmował się sprawą byłych kolonii niemieckich i odebranych Turcji obszarów arabskich. Miano je oddać jako terytoria mandatowe poszczególnym mocarstwom. Wszystkie te kolonie podzielona na trzy grupy: A, B, C. Dla każdej z nich przewidziana była inna forma zarządzania.
Artykuły końcowe mówiły o sprawach socjalnych, opiece zdrowotnej (między innymi o współpracy z Międzynarodowym Czerwonym Krzyżem), czy o ułatwieniach komunikacyjnych.
