Kontakty krajów, gdzie zwolennicy idei faszystowskiej doszli do władzy, począwszy od początku 1939 roku zaczęły się prężnie rozwijać i umacniać. Szczególnie dwa europejskie państwa: Włochy i Niemcy szukały drogi jeszcze ściślejszego porozumienia. Jednakże w samych Włoszech poparcie dla pomysłu wiązania się i poniekąd uzależnienia od potężnych już wtedy Niemiec nie znajdywało szerszego poparcia tak wśród ludności włoskiej jak i wśród przywódców faszystowskich. Wyczuwali oni bowiem groźbę sprowadzenia państwa włoskiego jedynie do roli satelity, które miało by być narzędziem w rękach Hitlera i niemieckich faszystów. Mimo to Włochy pod przewodnictwem Mussoliniego zdecydowały się na porozumienie z Niemcami, zwłaszcza po inwazji włoskiej na państwo etiopskie oraz aneksji terenów albańskich, co groziło odizolowaniem państwa w kontaktach z innymi państwami europejskimi. Mussolini ponadto widział w ścisłym układzie z Niemcami szansę realizacji swoich zaborczych planów. Dodatkowym impulsem dla obydwu państw, było zacieśnienie kontaktów pomiędzy Polska a Wielką Brytanią, oraz odnowienie dobrych stosunków na linii Polska - Francja.

W ten sposób doszło do zawarcia porozumienia włosko niemieckiego w Mediolanie dnia 22 maja 1939 roku. Układ ten , nazywany jest "Paktem stalowym". Jego postanowienia dotyczyły między innymi spornej dotąd granicy między Włochami a Niemcami na terenie Tyrolu Południowego, którą przeprowadzono i utwierdzono " na zawsze". Dawało to Włochom gwarancję, że Niemcy nie będą więcej starać się o przyłączenie tych ziem do swojego państwa. Ponadto pakt zawierał porozumienia odnoszące się do wspólnego działania na arenie międzynarodowej , wzajemnego wspomagania tak w dziedzinie gospodarczej jak i wojskowej.

Samo zawarcie porozumienia, zwłaszcza wobec wcześniejszych wątpliwości Włoch, nie było równoznaczne z jednakowymi dążeniami obu państw. Widać to było w momencie kiedy Hitler zatwierdził już plan ataku na Polskę i Europę, a jedyną decyzją jaka mu pozostała do podjęcia była konkretna data agresji. Tymczasem Mussolini wyraźnie podkreślał, że jego kraj nie jest jeszcze w stanie podjąć takich działań inwazyjnych wobec niedostatków w sprzęcie militarnym. Włochy bowiem potrzebowały jeszcze kilku lat na dozbrojenie własnej armii, by móc prowadzić działania wojenne na skalę europejską. Potwierdziły się również obawy włoskich przywódców faszystowskich, jak i całego społeczeństwa, że Włochy będą jedynie satelitą Niemiec, bez wpływu na działania i osobę Hitlera. Mussolini żywił nadzieję , że jego wpływ powstrzymywał będzie przywódcę III Rzeszy, przed groźnymi jego zakusami. Tymczasem Hitler działał zdecydowanie nie oglądając się na zdanie i opinię włoskiego dyktatora, o czym świadczyć może chociażby jego nieoficjalne póki co próby nawiązania porozumienia ze Związkiem Radzieckim.

Ocieplenie wzajemnych stosunków między ZSRR a III Rzeszą, następowało od początku 1939 roku. Dotąd oba państwa oficjalnie wrogo do siebie nastawione ( między innymi Pakt Antykominternowski skierowany przeciw ZSRR), zaczęły szukać porozumienia. Za przełom można potraktować przemowę Stalina z dnia 10 marca 1939 roku wygłoszoną w czasie XVIII Zjazdu Partii Komunistycznej, kiedy to wyraził on swój zawód wobec postępowania państw zachodnich. Był to ewidentny znak wobec Niemiec, do poprawy wzajemnych kontaktów.

W ciągu następnych miesięcy takich sygnałów z obu stron było coraz więcej. Po aneksji prze III Rzeszę Kłajpedy w marcu 1939 roku, oba kraje za pośrednictwem swoich przedstawicieli, tj. Maksima Litwinowa, komisarza spraw zagranicznych oraz niemieckiego ambasadora Schulenburga doszły do porozumienia w kwestii zahamowania wzajemnej krytyki w prasie. Ponadto już w maju 1939 roku doszło do dymisji pro-angielskiego dyplomaty Litwinowa, który był zwolennikiem pokojowej polityki. Funkcję tę objął Wieczesław Mołotow. Pojawiła się inicjatywa radziecka, by wzmocnić i usprawnić kontakty gospodarcze pomiędzy Niemcami a ZSRR, która to znalazła od razu poparcie z jednej jak i z drugiej strony. W polityce nowo mianowanego Mołotowa znamienne było to ,że współdziałanie ekonomiczne uzależniał on od poprawnych i stabilnych kontaktów dyplomatycznych. Jego zdanie podzielał również niemiecki radca Schnurr, który delegowany został do prowadzenia rozmów z przedstawicielami ZSRR. Podkreślał, że państwo niemieckie jest pokojowo ustosunkowane wobec Związku Radzieckiego i zależy im na wzajemnej współpracy. Było to tym bardziej istotne , że równoczesne pertraktacje polityczne państwa Stalina z przedstawicielami brytyjskiej i francuskiej dyplomacji, toczyły się bardzo wolno i brak było ich konkretnych rezultatów. Zawsze stanowiły one jednak powód do obaw Hitlera, czy aby na pewno zamiary Stalina są zgodne z prowadzoną pro-niemiecką polityką. Stąd tez jego gwarancje wobec Stalina , że ścisłe porozumienie z nim , przyniosą ZSRR znacznie więcej zysku niż niepewne kontakty z Francją czy Wielką Brytanią. Działanie Hitlera było prowadzone potajemnie, bowiem wciąż był on członkiem Paktu Antykominterowskiego, który był z gruntu przeciwny ZSRR, a zarówno Japonia jak i Włochy nic o nim początkowo nie wiedziały. 19 sierpnia 1939 roku doszło do zawarcia umowy między III Rzeszą a ZSRR, dotyczącej handlu, jednak przywódca Związku Radzieckiego wciąż opierał się przed akceptacją aliansu politycznego, by zyskać od Niemiec jak najwięcej. Wiedział bowiem ,że dla Hitlera jego poparcie było niesamowicie istotne, szczególnie wobec sytuacji, kiedy postanowienia w sprawie agresji na państwo polskie były już ostatecznie przedsięwzięte. Dlatego tez, kiedy przywódca Związku Radzieckiego wyraził ostatecznie zgodę na przyjazd niemieckiego dyplomaty Ribbentropa do stolicy, by zawiązać i podpisać układ sojuszniczy, faszystowski przywódca zareagował zachwytem, bowiem w tym momencie nic już nie stało na przeszkodzie by przeprowadzić atak na Polskę. Wiadomość tę przyjął 21 sierpnia, a dnia 23 sierpnia Ribbentrop był już w Moskie. Wielka Brytania i Francja z ogromnym niepokojem zaczęła nalegać na Becka, ażeby zgodził się na proponowaną im wcześniej przez Stalina ustalenia. Jednak było już za późno.

I rzeczywiście już 23 sierpnia 1939 roku Ribbentrop, reprezentujący dyplomację niemiecką oraz Mołotow ze strony Związku Radzieckiego podpisali w Moskwie pakt o nieagresji między obydwoma krajami. Bazował on na zawartym trzynaście lat wcześniej w kwietniu układzie. Zobowiązywał on oba państwa do nie prowadzenia żadnych działań wojennych i inwazyjnych przeciwko sobie, czy to na własną rękę, czy w sojuszu z innymi krajami. Jednak sednem podpisanego porozumienia był Tajny Protokół Dodatkowy, który był główną jego częścią , a który dotyczył wzajemnych stref wpływów na terenie wschodniej części Europy. W pierwszym punkcie mówił on o strefie krajów nadbałtyckich i o ewentualnej granicy interesów niemiecko-radzieckich przebiegającej wzdłuż północnej granicy Litwy. W związku z tym Łotwa, Finlandia i Estonia podlegałyby oddziaływaniom ZSRR. Było to w tym przypadku równoznaczne z przerwaniem pertraktacji brytyjsko-radzieckich i francusko-radzieckich oraz udzielało III Rzeszy zupełnej swobody w agresji na państwo polskie. Odnośnie samej Polski był kolejny punkt Tajnego Protokołu Dodatkowego. Mówił on iż: "W razie zmian terytorialnych i politycznych na obszarach należących do państwa polskiego, strefy interesów Niemiec i ZSSR będą rozgraniczone mniej więcej wzdłuż linii rzek Narwi, Wisły i Sanu. Zagadnienie, czy interesy obu stron czynią pożądanym utrzymanie odrębnego państwa polskiego i jakie mają być granice tego państwa, może być ostatecznie rozstrzygnięte dopiero w toku wydarzeń politycznych. W każdym razie oba rządy rozważą tę sprawę w drodze przyjaznego porozumienia." ( Tajny Protokół Dodatkowy, artykuł 2).

Niemiecko-radzieckie porozumienie oznaczało nieuchronnie wybuch wojny , przeciwne było prowadzonej dotąd polityce pro-angielskiej i pro-francuskiej ZSRR, która mogła doprowadzić do zabezpieczenia pokoju w Europie. Faszystowskie Niemcy były bowiem dla Stalina dużo bardziej interesującym sojusznikiem, który dodatkowo tak zabiegał o jego poparcie i gwarantował dużo lepsze korzyści niż wcześniej Francja i Wielka Brytania.

Treść części, która odnosiła się do kwestii polskiej, a w praktyce umożliwiała przywódcy III Rzeszy swobodne działania inwazyjne na Polskę, był Europie Zachodniej od początku wiadomy. Jednak Hitler chcąc jeszcze wykorzystać możliwość neutralizacji Anglii, nie wyjawiał tego. Stąd też dotychczasowy atak na Polskę, planowany na 26 sierpnia 1939 roku, wstrzymano.