Niezadowolenie Niemiec z postanowień konferencji wersalskiej, kończącej I wojna światową, narastały wraz z dojściem Adolfa Hitlera do władzy (3 stycznia 1933 roku został on kanclerzem III Rzeszy). Jego populistyczne poglądy zyskiwały nowe rzesze zwolenników i były "szansą" dla Niemców - szansą dla porzucenia rozgoryczenia i poniżenia, jakie towarzyszyło im od 1918 roku. Zaczęły się nawet pojawiać pogłoski, rozsiewane zręcznie przez faszystowską propagandę, krążące także w krajach zachodnich, iż sąsiedzi Rzeszy zamierzają podjąć przeciw niej akcję zbrojna, tak by zdusić drzemiące w niej tendencje rewizjonistyczne.
I. PAKT CZTERECH.
W październiku 1932 roku Benito Mussolini wygłosił swe słynne przemówienie, w którym wystąpił z propozycją zawarcia porozumienia pomiędzy czterema mocarstwami: Włochami, Niemcami, Francją i Wielką Brytanią, które to dokonałoby rewizji traktatu wersalskiego w ramach Ligii Narodów. Jedynie Francja wysuwała jakieś wątpliwości. Dyplomacja polska złożył w tej sprawie oficjalne protesty w Londynie i Paryżu. J. Beck powiedział wtedy: "Jeżeli jakieś państwo, samo lub w towarzystwie innych, zechce pokusić się chociażby o 1 metr kwadratowy naszego terytorium, przemówią armaty". J. Piłsudski wysłał w proteście do Francji swych emisariuszy. Koncepcja Paktu Czterech została wobec powyższego zmieniona. Pakt ten został podpisany w Rzymie dnia 17 lipca 1933 roku między: Niemcami, Włochami, Wielką Brytania i Francją. Sygnatariusze zobowiązali się jednie do współpracy, ale wyłącznie w ramach Ligii Narodów. Pakt Czterech nie został jednak ratyfikowany przez mocarstwa Zachodu i nie wszedł w życie. Przestał być także aktualny po wystąpieniu Niemiec z Ligii Narodów, co miało miejsce w październiku 1933 roku.
Polityka zagraniczna III Rzeszy, kierująca się w olbrzymim stopniu wytycznymi partii hitlerowskiej, która z kolei stosowała się do swego głównego dzieła programowego, jakim było "Main Kampf" ("Moja walka", dzieło napisane przez samego A. Hitlera podczas jego pobytu w więzieniu), zapowiadały pełną odbudowę potęgi Niemiec, zarówno pod względem wojskowym, jak i gospodarczym. Celem nadrzędnym stało się obalenie traktatu wersalskiego.. Anschluss Austrii i utworzenie Protektoratu Czech i Moraw były w istocie rzeczy bezprawnym zaborem, co jednak nie wywołało sprzeciwu mocarstw zachodnich. Ich postawa była tak naprawdę zezwoleniem na realizację polityki, wytyczonej przez A. Hitlera.
II. ANSCHLUSS AUSTRII.
Od 1932 roku funkcję kanclerza Austrii sprawowała Englebert Dollfuss. Dwa lata później został on zamordowany w wyniku próby przejęcia władzy przez tamtejszych faszystów, współpracujących z siłami faszyzmu niemieckiego. Sytuacja w Austrii, wobec nacisków A. Hitlera, stawała się coraz bardziej krytyczna. Już w 1938 roku ówczesny kanclerz Kurt on Schuschnigg rozpoczął rokowania z Hitlerem. Rozmowy dotyczyły w głównej mierze przekazania szeregu stanowiska państwowych nazistom. Kiedy A. Hitler zgromadził swą armię na granicy, K. Schusschnigg ustąpił z urzędu. Władzę w Austrii przejął Artur Seyss-Inguart. 12 marca 1938 roku rozpoczęła się niemiecka inwazja na Austrie. Kiedy armia niemiecka przekraczała granicę austriacką, nie napotkała na swej drodze oporu. Rząd wiedeński wyraźnie tego zabronił. Poza tym duża część ludności austriackiej witała wkraczających Niemców bardzo przyjaźnie. W ślad za wojskami niemieckimi do Austrii wkroczyły także oddziały gestapo. Przybył nawet ich szef Heinrich Himmler. Aresztowano około 70 tysięcy osób. Sam K. Schuschnigg został skazany na 7 lata wiezienia. Przed południem, feralnego dla Austrii 12 marca 1938, do miasta w Górnej Austrii - Linzu przybył A. Hitler. Tam właśnie miały miejsce rozmowy z faszyzującym ówczesnym kanclerzem Niemiec. Seyss-Inguart zadeklarował wspólnotę ideologiczną obydwu państw niemieckich. Być może początkowo jeszcze wtedy A. Hitler nie myślał o całkowitej aneksji Austrii, być może był wówczas skłonny zadowolić się jedynie unią realną, z zachowaniem jednak pewnej odrębności Austrii. Namowy swych głównych współpracowników, doprowadziły do tego, iż jeszcze tego samego dnia A. Hitler polecił Seyss-Inquartowie przygotowanie dekretu o włączeniu Austrii do Rzeszy. Dekret taki został ogłoszony dnia 13 marca 1938 roku w Wiedniu. Tego samego dnia przestała istnieć Austria jako odrębne państwo. Ówczesny prezydent austriacki - Miklas zrzekł się swego urzędu. Następnego dnia A. Hitler ogłosił utworzenie Wielkich Niemiec. Tym samym zaczęła się stopniowa likwidacja odrębności austriackiej. W pierwszej chwili zlikwidowano jedne z najważniejszych najważniejszych urzędów, a mianowicie Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Ministerstwo Obrony Narodowej. Armia austriacka został włączona do armii niemieckiej. Wprowadzono niemiecką walutę, a skarbiec Banku Austriackiego zabrano do Rzeszy (jedną z wielu przyczyn aneksji była także chęć opanowania złota i dewizji Banku Austriackiego - kasy Banku Rzeszy były niemal puste). Zachowując pozory praworządności A. Hitler polecił przeprowadzić dnia 10 kwietnia 1938 roku plebiscyt, który miał potwierdzić zgodę ludności austriackiej na aneksję do Rzeszy. Na rzecz połączenia z Austrią - tak jak ustalono - głosowało 99% ludności. Sama nazwa Austria został zniesiona już w kwietniu 1938 roku. Wprowadzono nowe określenie - Ostmark, czyli Marchia Wschodnia, która była w rzeczywistości jedną z wielu prowincji Niemiec.
Zabór Austrii - przeprowadzony bardzo błyskawicznie - zaskoczył opinię międzynarodową. Mimo iż taki przebieg wydarzeń był prawdopodobny już od jakiegoś czasu zarówno we Włoszech, Wielkiej Brytanii, Francji i Polsce, to jednak nie spodziewano się, iż nastąpi on tak szybko. Po aneksji A. Hitler - przesłał do Benito Mussoliniego, który niejako pod przymusem wyraził na to zgodę - telegram, w który pisał: "Mussolini, nigdy Panu tego nie zapomnę". B. Mussolini odpowiedział dość oficjalnie, że jego stanowisko wynika z faktu istnienia osi Rzym-Berlin (niedługo oś Rzym-Berlin-Tokio).
III. ANSCHLUSS AUSTRII A PAŃSTWA ZACHODNIE.
Postawa mocarstw zachodnich na Anschluss Austrii odbiła się wyraźnym niezadowoleniem, ale nie na tyle silnym by państwa te zareagowały w sposób dość jednoznaczny i potępiający, bezprawny zabór jednego państwa przez drugi. Jedynie Związek Radziecki wystąpił przeciw agresji niemieckiej dość ostrym oświadczeniem, które ówczesny minister spraw zagranicznych - Maksym Litwinow złożył dnia 17 marca w Moskwie przedstawicielom prasy. Rząd radziecki proponował zwołanie w tej sprawie narady państw, by - jak to określono - przeciwstawić się metodom gwałtu oraz utworzyć wspólny front przeciwko agresorom. ZSSR zapewniał także, iż udzieli pomocy Czechosłowacji, jeśli stanie się ona ofiarą Niemiec. Propozycja radziecka nie została jednak przyjęta pozytywnie i poważnie przez państwa zachodnie, których odpowiedź w tej sprawie była bardzo wymijająca. Stany Zjednoczone, które także przyjęły z niezadowoleniem fakt zawładnięcia Austrii przez hitlerowskie Niemcy, nie podjęły żadnych kroków, zgodnie ze swą polityką nie mieszania się w sprawy europejskie. Wydawało się, że świat pogodził się z likwidacją odrębności państwowej Austrii.
IV. UKŁADY MONACHIJSKIE.
Kolejnym bardzo ważnym wydarzeniem był rozbiór Czechosłowacji. Głównym przedmiotem konfliktu między Niemcami a Czechosłowacją była sprawa Sudetów, gdzie mieszkało około 3,5 miliona Niemców, pozbawionych autonomii. Nacjonalistyczna Partia Niemiecko-Sudecka, pod kierownictwem Konrada Henleina, głosiła kampanię na rzecz oderwania Sudetów od Czechosłowacji. Antyczechosłowackie akcje podejmowali także słowaccy nacjonaliści, na czele z księdzem Andrzejem Hlinką oraz księdzem Józefem Tiso, którzy dążyli do utworzenia odrębnego państwa. 29 września 1938 roku szefowie rządów Włoch (Benito Mussolini), Niemiec (Adolf Hitler), Anglii (Arthur Neville Chamberlain) i Francji (Eduard Daladier) podpisali w Monachium układ, na mocy którego odstąpiono Niemcom obszar Sudetów zamieszkały przez ludność niemiecką. Był to kolejny sukces na koncie hitlerowskich Niemiec. Jednocześnie - na mocy tzw. arbitrażu węgierskiego Węgry uzyskały część Słowacji i Ukrainy Zakarpackiej. Już 1 października 1938 roku wojska niemieckie zajęły Sudety. Prezydent Czechosłowacji Edward Benesz podał się do dymisji. Jego następcą został Emil Hacha. W tym samym miesiącu - w październiku 1938 roku - zostało ogłoszone powstanie autonomicznego rządu na Słowacji, na czele którego stanął ksiądz Tiso.
V. UTWORZENIE PROTEKTORATU CZECH I MORAW.
Powyższe wydarzenia były pierwszym poważnym krokiem na drodze do zawładnięcia całą Czechosłowacją. 15 marca 1939 roku odziały niemieckie wkroczyły do Pragi. Jeszcze tego samego dnia w czechosłowackiej siedzibie prezydenta i rządu - w zamku na Hradczanach - została podpisana "umowa" między A. Hitlerem a E. Hachą. Był to jednak w istocie całkowity dyktat ze strony niemieckiej. Obietnice zapewnienia Czechom praw autonomicznych były bardzo ogólnikowe i pozbawione jakiejkolwiek wartości. E. Hacha, który go podpisał nie miał do tego prawa - czyniąc to popełnił zdradę stanu. W tym samym czasie został przygotowany dekret na mocy którego utoczono Protektorat Czech i Moraw, który był autonomiczna jednostką w ramach III Rzeszy. Funkcję "prezydenta" Protektoratu otrzymała E. Hacha. Takim sposobem zostało zlikwidowane państwo czechosłowackie. Tak jak w przypadku Austrii, państwa zachodnie nie zareagowały. Polityka aapesemantu (ustępstw na rzecz hitlerowskich Niemiec) prowadzona przez państwa zachodnie w stosunku do działań A. Hitlera, doprowadziła do tego, iż to właśnie on rozdawał karty w Europie, a w swym działaniach nie napotykała na jakikolwiek opór.
VI. PAKT RIBBENTROP-MOŁOTOW.
Tuz przed wybuchem II wojny światowej, dnia 23 sierpnia 1939 roku w Moskwie, zawarto między Niemcami a ZSRR układ o nieagresji. Ze trony niemieckiej podpisał go minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop, ze strony radzieckiej ludowy komisarz spraw zagranicznych Wiaczesław Mołotow. Do owego układu dodano tajny protokół (odkryty dopiero po wojnie), który przewidywał, iż na wypadek terytorialno-politycznego przekształcenia terenów należących do państwa polskiego, sfery wpływów miedzy Niemcami z ZSRR będą rozgraniczone w przybliżeniu przez linię Narew-Wisła-San. W protokole tym ustalono także, iż Litwa wejdzie w skład sfery niemieckiej, a Finlandia, Estonia, Łotwa i rumuńska Besarabia w skład sfery radzieckiej.
