1. Ekspansja Japonii
Zwycięska dla Japonii wojna z Rosją (1904 - 1905) oraz pomyślne zakończenie I wojny światowej spowodowały w tym kraju wzrost nastrojów nacjonalistycznych i imperialnych. Pierwszą ofiarą japońskiego ekspansjonizmu była Madżuria, która od 1905 r. znajdowała się w orbicie wpływów japońskich, formalnie jednak pozostając pod zwierzchnictwem Chin. W 1931 r. Japonia rozpoczęła zbrojną okupację Madżurii, a rok później utworzyła na jej terenie marionetkowe i w pełni zależne państwo Mandżukuo.
W lipcu 1937 r. Japonia zaatakowała Chiny. Rozgorzały zacięte walki, w których od początku sukcesy odnosiły wojska japońskie, szybko posuwając się w głąb terytorium chińskiego. Japończycy zdobyli Pekin, Tiencin oraz po trzymiesięcznym oblężeniu Szanghaj. Wiosna i latem 1938 r. wojska japońskie prowadziły działania ofensywne w Chinach środkowych. Po 15 miesiącach wojny w rękach japońskich znajdowały się obszary Chin Północnych, Środkowych i Południowych, całe wybrzeże wschodnie i główne ośrodki przemysłowe kraju. Ekspansja Japonii na Dalekim Wschodzie stanowiła zagrożeni dla brytyjskich kolonii na tym terenie.
2. Oś Rzym - Berlin - Tokio
Nazwą oś Rzym - Berlin - Tokio określa się współpracę nazistowskich Niemiec, faszystowskich Włoch oraz Japonii w okresie poprzedzającym wybuch II wojny światowej oraz podczas jej trwania. Wzmocnieniem współpracy Hitlera i Mussoliniego była interwencja wojsk włoskich i niemieckich w wojnie domowej w Hiszpanii w 1937 r. po stronie walczącego z siłami komunistycznymi gen. Franco. W listopadzie 1937 r. Włochy przystąpiły do zawartego pomiędzy Niemcami i Japonią paktu antykominternowskiego.
Francja i Wielka Brytania pomimo coraz większych żądań Hitlera prowadziły wobec Niemiec politykę ustępstw licząc na uratowanie europejskiego pokoju. W marcu 1938 r. nie zareagowały na zajęcie Austrii przez wojska niemieckie. Na konferencji w Monachium, we wrześniu 1938 r., zorganizowanej z inicjatywy faszystowskiego rządu włoskiego państwa te zaakceptowały żądania Hitlera dotyczące słowackich Sudetów. Uległość mocarstw zachodnich motywowała do śmielszych posunięć i do składania kolejnych żądań terytorialnych nabytków
3. Sytuacja Polski przed wybuchem II wojny światowej
W przededniu wybuchu II wojny światowej Polska dysponowała militarno - politycznymi sojuszami z Rumunią, Francją i Wielką Brytanią. W 1939 r. rząd polski uzyskał brytyjsko - francuskie gwarancje udzielenia zbrojnej pomocy Polsce w wypadku ataku ze strony Niemiec.
W nocy z 23 na 24 sierpnia 1939 r., podczas wizyty w Moskwie niemieckiego ministra spraw zagranicznych Joachima von Ribbentropa doszło do podpisania pomiędzy hitlerowską III Rzeszą a ZSRR dziesięcioletniego paktu o nieagresji. Ze strony radzieckiej dokument ten sygnował ludowy komisarz spraw zagranicznych Wiaczesław Mołotow. Do układu tego został dołączony tajny protokół dodatkowy, w którym strony uzgodniły podział stref wpływów w Europie Wschodniej. Państwa bałtyckie poza Litwą miały należeć do obszaru przyznanego ZSRR. Podział Polski miał przebiegać wzdłuż linii rzeki Narwi Wisły i Sanu. Pakt Ribbentrop - Mołotow zapewnił Hitlerowi radziecką neutralność podczas konfliktu Niemiec z Polską, Anglia i Francją, co ułatwiło Hitlerowi podjęcie ostatecznej decyzji o ataku na Polskę.
