Jońską szkołą przyrody, bądź jak wolą inni filozofią przyrody nazywamy bardzo wczesny etap kształtowania się w Grecji filozofii materialistycznej. Początku tego nurtu sięgają VI wieku przed naszą erą. Swoje miano okres ten zawdzięcza filozofowi żyjącemu w Milecie, gdzie też znajdowały się liczne kolonie jońskie, jak również w innych miejscach m.in. na wyspie Kos i w Efezie. Zapoczątkował ją Tales z Miletu. Była to nauka stosunkowo archaiczna, zwana również szkołą milezyjską. Jej przedstawiciele próbowali spojrzeć na świat i jego wytwory nie jak dotąd przez pryzmat religii politeistycznej, ale w kontekście rozumu i umysłu. W racjonalny, logiczny sposób chcieli oni dojść do tego jak m.in. doszło do powstania kuli ziemskiej i wszystkich stworzeń i wytworów na niej istniejących, a także wykryć praw według których zaistniało wszelkie stworzenie. Inicjatorem tego kierunku, jak wspomniano był Tale z Miletu, który za główny czynnik sprawczy w powstaniu wszelkiego bytu uważał żywioł wody. W jego mniemaniu żywioł ten , który przejawia się na wiele sposobów, znajduje się w całej przestrzeni wokół świata. Jego dziedziną zainteresowania i działalności filozoficznej była też matematyka, a konkretnie geometria. Na tym polu dociekał on miar kątów i miar odległości., które potem stosował praktycznie. Zajmował się ponadto elementami astronomii.
Innym przedstawicielem tej szkoły filozoficznej był Anaksymander. Tak jak i inni dociekał on źródeł powstania całego wszechświata. Dążył by była to wizja przejrzysta i klarowna. Za początek wszystkiego bytu ( czyli zasadę , prawo rządzące powstaniem świata) uznał on abstrakcyjny bezkres, który był niejako równoznaczny z ujęciem ukazywanym w mitologii greckiej, tj. z chaosem. Był tez twórcą pierwszej mapy terytorium greckiego, jak również pierwszego zegara słonecznego.
Spośród innych filozofów wymienić można: Anaksimenesa, który za zasadę uważał powietrze; Heraklitaz Efezu, który prawo to widział w żywiole ognia.
