Władysław I Herman był księciem Polski z dynastii Piastów, który panował w latach 1079 - 1102.

Herman urodził  się ok. 1043 roku, a zmarł 4 czerwca 1102 roku. 

Władzę objął po wygnaniu brata, króla Bolesława Szczodrego. Zmienił kierunek polskiej polityki: zawarł pokój z Czechami i wznowił uległość wobec Świętego Cesarstwa, wyrażoną niepodejmowaniem starań o koronę królewską oraz popieraniem go w sporze z papieżem. Dążył do wzmocnienia autorytetu monarchy i zapobieżenia potencjalnej interwencji ze strony Czech i Niemiec. Wkrótce jednak w ręce zarządcy dworu królewskiego przeszła faktyczna władza w państwie. Wobec sprzeciwu możnych, wrogo nastawionych do wszechwładzy Sieciecha ( zarządcy dworu królewskiego Władysława I Hermana w latach 1080 - 1100 ),  książę został zmuszony do jego oddalenia i podziału państwa między swoich synów:

— Zbigniewa, który otrzymał: 

  • Wielkopolskę
  • Kujawy
  • ziemię sieradzką 
  • ziemię łęczycką 

— Bolesława, który otrzymał: 

  • Śląsk 
  • Małopolskę 

Do podziału doszło w 1079 roku. Do śmierci Herman zachował jedynie Mazowsze i władzę zwierzchnią nad wszystkimi księstwami.