Pierwszym władcą z dynastii Jagiellonów był Władysław Jagiełło (panował w latach 1386-1434). Stworzył on Unię polsko-litewską, oraz zwyciężył Krzyżaków pod Grunwaldem w 1410r. Jego politykę kontynuował syn, Kazimierz Jagiellończyk, który przywrócił Polscę w wojnie z Zakonem Krzyżackim dostęp do morza. Był również twórcą potężnego imperium jagiellońskiego, które pod koniec 15 wieku zdobyło tereny Czech i Węgier. Takim sposobem zjednoczono całą Europę Środkową. Czasy w których panowała dynastia Jagiellonów to czasy czynnego rozkwitu Polski we wszystkich dziedzinach. Zawarto w 1385r. w Krewie unię Polski z Litwą, pierw miała ona postać personalną, później realną, według której doszło do połączenie (zjednoczenie) pokojowe obydwóch państw w jedno wielkie imperium, które opierało się o zasady wolności i równości szlachty zarówno polskiej, jak i litewskiej. Państwo polsko-litewskie,władane przez Jagiellonów ciągnęło swoje terytorium, od Bałtyku na północy aż po Morze Czarne na południu. Pisząc o Unii warto wspomnieć o jej polityce zagranicznej sterowanej przez Jagiellonów mającej na celu w sposób militarny zniszczenia Zakonu Krzyżackiego. Owa unia Powstała ona by zniszczyć państwo Zakonu Krzyżackiego. Można rzec, że były to czasy końca Zakonu. Ostateczną klęskę państwu krzyżackiemu bitwa pod Grunwaldem. 15 lipca 1410 r., tym złamano mit o niezwyciężoności armii krzyżackiej, a zwycięstwo umocniło samą unię pomiędzy Polską, a Litwą. Co do polityki wewnętrznej, to była ona słaba. Władza zaangażowana  w sprawy międzynarodowych sojuszy zaniechała politykę społeczną wewnątrz kraju. Szlachta polska widząc, częstą nieobecność władzy w kraju, potrafiła wykorzystać swoje wpływy w obrębie polityki wewnętrznej. Szlachta stosowałą politykę polegającą na wymuszaniu na królach ustępstw i przywilejów, czyli chciała osiągnąć większy wpływ w państwie. To w konsekwencji doprowadzi do powstania parlamentaryzmu w Polsce i do zrodzenia się – szlacheckiej demokracji, która w mojej ocenie jest strasznym ustrojem gdyż demokracja to często rządy ludzi chcących decydować o wszystkim a nieznających się na niczym. Dlatego też Jagiellonowie doprowadzili do upadku bardzo dobrej monarchii, w której zawsze do władzy dochodzi silny władca nieulegający wpływowym mniejszościom.

Po śmierci Władysława Jagiełły, miejsce na tronie objął Zygmunt Kiejstutowicz, a następnie Kazimierz IV Jagiellończyk (panował w latach 1447–1492). Król ten zrobił duży krok w stronę opanowania tronu czeskiego, mianowicie zawarł układ mówiący o przypadnięciu tronu czeskiego Jagiellonom tuż po śmierci Jerzego z Podiebradu. Koronacja kolejnego czeskiego króla (syna Kazimierza IV Wielkiego- Władysława II Jagiellończyka) odbyła się w 1471r. na praskich Hradczanach. W kolejnych latach, Kazimierz IV Jagiellończyk skorzystał z niechęci szlachty węgierskiej do ich króla Macieja Korwina. Po ustaleniach z królową Elżbietą miał obsadzić tron swoim drugim synem- Kazimierzem. Niestety nie dożył on koronacji. Tak więc postanowiono miejsce na tronie powierzyć Janowi I Olbrachtowi- kolejnemu synowi według wieku lecz plany pokrzyżował chętny władzy