Istniejąca we Francji sytuacja w drugiej połowie wieku XVIII.
W drugiej połowie wieku XVIII Francja pozostawała jednym z najludniejszych i najsilniejszych państw w Europie. Społeczeństwo francuskie dzieliło się wówczas na 3 stany: duchowieństwo oraz szlachtę, jakie stanowiły niecałe 4% całego społeczeństwa a były jego filarami, a także najliczniejszy tzw. stan trzeci, wśród którego byli chłopi i mieszczanie.
Latem roku 1789 wybuchła wielka rewolucja francuska w Paryżu. Przede wszystkim doprowadziły do tego bardzo nieudolne rządy króla Ludwika XVI, gospodarczy jak również finansowy kryzys w państwie, głód, nazbyt wysokie podatki, które uciskały stan trzeci. Za początek rewolucji przyjmuje się dzień 14 lipca, kiedy uciemiężony francuski lud zburzył Bastylię. Następnie Konstytuanta, to znaczy Zgromadzenie Narodowe, zlikwidowała stanowe przywileje, osobiste poddaństwo chłopa, dziesięcinę a także ogłosiła równość wszystkich obywateli wobec istniejącego prawa. Król Ludwik XVI we wrześniu 1791 roku złożył podpis pod pierwszą konstytucję francuską. Monarcha utracił absolutną władzę a odtąd został "dziedzicznym przedstawicielem" całego narodu. Obywateli Francji podzielono według ich stanu posiadania. Część najzamożniejsza społeczeństwa miała możliwość być wybierana na urzędnicze stanowiska.
Bardzo żywo rozwijało się we Francji życie polityczne. Powstawały polityczne ugrupowania w postaci klubów. W istniejącym Zgromadzeniu Prawodawczym znaczną przewagę zdobyli sobie żyrondyści - byli to przedstawiciele bogatej burżuazji a także zwolennicy konstytucyjnej monarchii. Lewicę w parlamencie stanowili jakobini, którym przewodził Maksymilian Robespierre. Do tej grupy należeli również między innymi Jerzy Danton oraz Jean Paul Marat. Klub jakobinów dążył do dalszego rozwoju zarówno rewolucji jak też do przekształcenia kraju w republikę. Jakobinów w tych dążeniach popierali tak zwani: sankiuloci, była to najbardziej radykalna z grup paryskiego ludu. Ich znakiem charakterystycznym była frygijska czapka z kokardą w kolorach: czerwonym, białym, niebieskim. Nie stworzyli oni żadnego klubu politycznego, natomiast zajmowali się głównie urządzaniem demonstracji a także wywieraniem na parlamencie presji.
Wybuch wojny oraz obalenie monarchii.
Wydarzenia we Francji poważnie zaniepokoiły sąsiednie kraje, w których monarchowie rządzili na zasadach absolutnych. Francji groziła obca interwencja. W roku 1792 Austria skoncentrowała oddziały wojska na swej granicy z Francją. Pomimo zupełnego braku przygotowania Francji do wojny rozpoczęto w tym kraju na jej rzecz ogromną agitację. Szczególnie żyrondyści popierali wojnę, bowiem liczyli na to, iż zwycięstwo odniesione w niej może utrwalić zdobycze rewolucji. Wkrótce do wojny przeciw Francji włączyły się również Prusy. Tysiące ochotników zgłaszały się do wojska, wszyscy nagle zapragnęli wojny, także król, który uważał, że Francja przegra i w ten czas on odzyska utraconą władzę absolutną. Wojska francuskie na froncie niestety ponosiły początkowo porażki, dopiero zaś zwycięstwo w okolicach Valmy zmieniło istniejącą sytuację. Wówczas dobrze przygotowana a także liczna francuska armia zastąpiła drogę wojskom prusko - austriackim maszerującym w kierunku Paryża. Francuzi przeszli do kontrofensywy i zajęli Belgię oraz część Nadrenii (w Niemczech). Tymczasem we Francji 21 września roku 1792 nowy parlament, zwany Konwentem, ogłosił że Francja staje się republiką. Konwent również odbył sąd nad panującym monarchą. Został on uznany winnym zdrady francuskiego państwa. Ludwik XVI czyli "Obywatel Kapet" został w styczniu 1793 roku ścięty na gilotynie.
Walka toczona z kontrrewolucją oraz obcą interwencją.
Ścięcie monarchy doprowadziło wkrótce Francję do konfliktu z nieomal wszystkimi państwami ówczesnej Europy, tzn. z Austrią, Anglią, Prusami, Portugalią, Hiszpanią i Holandią. Wojska francuski na nowo zaczęły odnosić porażki. Równocześnie w Wandei miał miejsce wybuch powstania chłopskiego, będącego wyrazem protestu wobec poborowi do wojska oraz prześladowaniu katolickiej religii. Powstanie dość szybko zostało stłumione. Nastąpiło to z wyjątkowym okrucieństwem, śmierć wtedy poniosło około 200 tysięcy ludzi. Pojawiły się w tym czasie we Francji także kłopoty aprowizacyjne. Latem 1793 roku władzę w kraju objęli jakobini, natomiast przywódców żyrondystów aresztowano i stracono. Powołano do życia Komitet Ocalenia Publicznego, na którego czele stał m.in. Maksymilian Robespierre. Działające Trybunały Rewolucyjne z ogromną bezwzględnością zwalczały zarówno kontrrewolucjonistów jak i spekulantów. Powszechnie zapanowały rządy okrutnego terroru. Śmierć na gilotynie ponosili arystokraci, ale również jakobini (jak Danton). Na wiosnę 1794 roku Francuzi opanowali Belgię oraz Holandię, zaś Prusy wycofały się z wojny. Rządy jakobinów, szczególnie zaś masowy terror coraz bardziej zaczęły zniechęcać większość francuskiej ludności.
Tym samym upadek dyktatury Maksymiliana Robespierre'a był już nieunikniony. Dnia 27 lipca 1794 roku Konwent podjął decyzję o jego aresztowaniu. Konwent również uchwalił wyjęcie spod prawa grupy Robespierre'a. Następnego dnia przywódca jakobinów stracony został bez jakiegokolwiek sądu. Zmęczony tymi wydarzeniami kraj odszedł teraz od zasad oraz instytucji będących skrajnie rewolucyjnymi. Klub jakobinów został zamknięty w listopadzie 1794 roku. Natomiast we wrześniu roku 1795 została uchwalona nowa konstytucja, była to tak zwana konstytucja Roku III (zgodnie z nowym rewolucyjnym kalendarzem). Konstytucja ta miała uchronić Francję od dyktatury oraz zagwarantować władzę w państwie siłom centrowym i umiarkowanym. Wykonawczą władzę na mocy tejże konstytucji objął wówczas pięcioosobowy Dyrektoriat.
