Wieżę Eiffla budowano w latach 1887-1889. Jej głównym projektantem i konstruktorem był Gustave Eiffel, członek prestiżowej Grupy Pauwelsa. Projekt architektoniczny był autorstwa Marice Koechlina, a obliczenia konstrukcyjne autorstwa Emile Nuogiera. Obydwaj należeli do przedsiębiorstwa, którym zarządzał inżynier Eiffel. Dwuletnia budowa została poświęcona 6 maja 1889 roku. Rok w którym oficjalnie ukończono wieżę Eiffla, miał bardzo ważna znaczenie symboliczne. Dokładnie 100 lat wcześniej rozpoczęła się Wielka Rewolucja Francuska, która zmieniła oblicze polityczne, społeczne i kulturalne państwa francuskiego. Jako największa budowla ówczesnego świata, stała się wieża Eiffla symbolem potęgi. Miało to o tyle istotne znaczenie, iż Francuzi po przegranej wojnie z państwem pruskim, jaka toczyła się w latach 1870-1871 czuli się bardzo rozgoryczeni i obniżyło się ich poczucie dumy narodowej. Wieża Eiffla miała, przynajmniej symboliczne to odbudować. Mimo tego, wielu ówczesnych paryżan zarzucało Eifflowi, iż stworzył coś zupełnie nieestetycznego, co tak naprawdę psuło panoramę Paryża. Wieża ta była najwyższą konstrukcją świata do 1929 roku. Wysokością podbił ją wtedy nowojorski słynny biurowiec Chryslera.
Wieża Eiffla ma wysokość 320,75 metrów. Pierwsze piętro ma 57 metrów, drugie 115 metrów, a trzecie najwyższe 276 metrów. Liczba stopni na trzecim piętrze wynosi 1652. Widoczność z wieży sięga przeszło 70 kilometrów. Konsekwentnie co 7 lat maluję się więżę na nowo. Na jej całe odmalowanie zużywa się około 50 ton farby. Niższy poziom trzeciej kondygnacji jest odbudowany, a wyższy jest otwarty. Zabezpieczony jest on jedynie kratami. Z obu poziomów rozciąga się przepiękny widok na Paryż i okolice. Skromny gabinet inżyniera Eiffla, w którym jego woskowa postać urzęduję, przedstawiony jest w trakcie rozmowy z amerykańskim wynalazcą Thomasem Alva Edisonem. Dyskusji obu panów przysłuchuje się córka konstruktora wieży Calire. Osobna tablica upamiętnia obchody 75-lecia wieży, które odbyły się w 1964 roku. Wtedy to właśnie dwóch alpinistów przy obecności kamer telewizyjnych, wykonało wspinaczkę na szczyt wieży, a władze spółki, która eksploatuje wieżę, wydały uroczysty obiad na który zaproszono 75 Paryżan – rówieśników wieży Eiffla. Nazwiska wszystkich 72 francuskich uczonych, którzy wnieśli swój wkład w powstanie wieży znajdują się na specjalnej płycie.
Podstawą konstrukcji całej wieży są cztery zakrzywione pylony wznoszące się ku górze. Dlatego też ma ona kształt piramidy zwężającej się ku wierzchołkowi. Do wszystkich trzech pięter wieży prowadzą windy. Przy tak wysokiej konstrukcji musiano zastosować specjalne urządzenia, które czyniłyby ją odporną na wszelkie wiatry. Są to wiatrochrony oraz diagonalna kratownica, której części połączone są systemem nitów.
Pierwsza platforma wieży Eiffla została zbudowana w przeciągu dwóch miesięcy budowy, czyli do marca 1887 roku. Mierzyła ona 57,63 metra. Na początku 1889 roku została ukończona druga platforma. Po jej budowie wysokość wynosiła 276,13 metra. Trzecia – najwyższa została wzniesiona 31 marca 1889 roku. Wieża mierzyła wówczas 300 metrów i 51 centymetrów. Po dodaniu trójkolorowej flagi Francji oraz piorunochronu, wysokość wieży osiągnęła 320 metrów i 75 centymetrów Cała konstrukcja wieży ma masę prawie 7 tysięcy ton. Na potrzeby budowy wykorzystano 9600 ton zgrzewnego żelaza.
Dziś wieża Eiffla przyciąga miliony turystów rocznie (według różnych szacunków od 3 do 6 miliona ludzi). Stała się ona symbolem kulturalnym Paryża na całym świecie. To właśnie przede wszystkim dla turystów zorganizowano restauracje (pierwsze piętro wieży). Przepiękne widoki przed turystami odsłania się na trzecim piętrze wieży. Według milionów osób widok z niej jest niezwykłym przeżyciem. Dziś niewątpliwie, po wielu renowacjach, stanowi wieża Eiffla jedną z najpiękniejszych budowli nie tylko Paryża, ale także całego świata. Należy także pamiętać, iż jako miejsce, które przyciąga miliony turystów, jest ona także cennym źródłem dochodów dla władz Paryża.
