Pierwowzór zawodu lekarza spoczywał w rękach kapłanów. Dopiero w czasie II okresu bramanskiego następuje powolny rozłam tych obu stanów, dochodzi do wyodrębnienia samoistnych lekarzy, którzy udzielają porad zdrowotnych pacjentom. Dzięki swojej pracy zyskują szacunek lokalnych społeczności, niektórzy z nich zdobywają daleko znana sławę m.in. Charaka i Susruta, ich spuścizna pozostała zapisana w języku sanskryckim. Naukowcy badający te zwoje podkreślają wysoki poziom ich wiedzy medycznej, ówcześni lekarze swoje osady opierali głównie na podstawie własnych zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku, węchu i smaku. Według opinii tych lekarzy przyczyna wszelkich chorób jest zburzenie harmonii w ludzkim ciele, gdzie istnieje siedem podstawowych składników. Obaj panowie jako pierwsi postanowili klasyfikować choroby, Susruta doliczył się ich 1120, natomiast jego sławny kolega Charaki nie podjął się określenia ich dokładnej liczby uważając ze jest ich nieskończona liczba. Podkreślano role zdrowego trybu życia, mając na myśli dietę i higienę osobista. W późniejszym okresie wyodrębniono specjalistów na posłudze króla, którzy mieli go ochraniać przez ewentualna trucizna, próby takie przeprowadzano na zwierzętach. Rozwinięto wysoko wyspecjalizowana naukę przyszłych adeptów medycyny, nauka trwała z reguły 5-6 lat, pogłębiano wiedze poprzez liczne wykłady, a także przewidywano cześć praktyczna poprzez asystenturę w leczeniu u boku już praktykujących lekarzy. Technik chirurgii nauczano przy pomocy ćwiczeń na owocach, zmarłych zwierzętach itd. Podstawa do funkcjonowania w społeczeństwie jako lekarz było wydanie zezwolenia przez króla. Hindusi w tamtych latach dysponowali na dość wysokim poziomie chirurgię, natomiast odstawali w dziedzinie budowy człowieka, tutaj przeszkoda była religia.
