W okresie średniowiecza panowało przekonanie, iż każda choroba stanowi karę za popełnione grzechy. Najlepszym sposobem na wyleczenie się zdaniem wielu była tylko łaska boża albo wstawiennictwo i świętych i aniołów.
W wiekach średnich większość osób negatywnie wypowiadała się na temat wiedzy empirycznej. Empirycy byli po porostu uważani a nieuków. Jednak to właśnie empiryzm wniósł wiele do najbardziej znanej w średniowieczu szkoły lekarskiej w Salerno w pobliżu Neapolu. Szkoła ta miała świeckie korzenie, a kształciła ludzi z całego świata. Językiem wykładowym byłą łacina, a także hebrajski, greka oraz arabski. Szkoła w Salerno cechowała się międzyreligijnym charakterem, ale nawet to nie psuło jej stosunków Kościołem. W VII w. w pobliżu szkoły wybudowano klasztor Benedyktynów, a później także szpital. Od X w. działało Collegium Hippocraticum, w którym ranni rycerze i chorzy mogli znaleźć pomoc lekarską i odzyskać siły.
Szkołą kierował przeważnie starszy nauczyciel. Nauka w Salerno była płatna, natomiast nauczyciele otrzymywali pensje pochodzące ze składek uczniowskich. Uczniami mogli być ludzie z całego świata, każdej narodowości. Wykształcenie mogły również zdobywać kobiety, co była rzadkością w tamtych czasach. Niektóre z ich prowadziły także zajęcia na uczelni oraz pisały dzieła.
Ta średniowieczna szkoła opierała się na empiryzmie, gdyż głosiła zasadę, że wszystko powinno zostać zadane właśnie empirycznie, przez doświadczenie. Gdy leczono chorego, to dokładnie oglądano jego ciało, a nawet jego mocz. Uczniowie poznawali anatomię człowieka dzięki świńskim wnętrznościom. Praktycznie nie zajmowano się astrologią. Tymczasem dobrze poznano tajniki chirurgii, położnictwa i opieki Nd rodzącymi kobietami.
W 1231 r. został wydany zbiór praw przez Fryderyka II Hohenstaufa, w którym zapisano, iż "prawo wykonywania praktyki lekarskiej i chirurgicznej może otrzymać tylko ten, kto w szkole salernańskiej złożył egzamin"
Czas nauki wynosił pięć lat, ale okres ten poprzedzony był trzyletnią nauką logiki. Absolwenci szkoły uzyskiwali dyplom, który upoważniał do prowadzenia praktyki.
Ważną postacią w szkole w Salerno był Konstantyn Afrykańczyk, który wywodził się z Kartaginy. Trudno jest stwierdzić czy on sam wykładał w szkole. Wiadomo natomiast, że Konstantyn był mnichem i napisał wiele dzieł. Przełożył on wiele dzieł na prostszą łacinę, by były one bardziej zrozumiałe dla większej ilości ludzi. Przetłumaczone dzieła weszły do programu nauczania w szkole.
