Historia Japonii przeciętnemu Europejczykowi kojarzy się z japońskimi rycerzami – samurajami. W czasach, gdy owi rycerze walczyli i tworzyli swój kodeks Japonia była po prostu archipelagiem wysp i żyła jakby w cieniu potężnych i zaawansowanych gospodarczo Chin. Głównym zajęciem Japończyków była uprawa żyznych wulkanicznych gleb oraz rybołówstwo. Jak napisałem wcześniej Japończycy żyli w cieniu Chin rządzonych przez cesarzy. Pierwszy samodzielny władca Japonii pojawił się w roku 400 n e. W wyniku tych zmian w Japonii zaczął się rozwijać podobnie jak na gruncie europejskim system feudalny ze strukturą zależności miedzy poszczególnymi warstwami. Najwyżej stał cesarz i szogun – namiestnik sprawujący władze w imieniu cesarza. Dalej byli daimyo, czyli feudałowie ludzie posiadający ogromne majątki niezwykle bogaci, po nich w hierarchii stali samuraje, którzy stanowili ich armie, niżej rolnicy ludzie zajmujący się rzemiosłem, zaś na samym dole tej drabiny byli kupcy i chłopi bezrolni. Podobnie jak w ówczesnej Europie, klasa wyższa podporządkowywała sobie klasę niższą. XII wiek przyniósł załamanie się władzy cesarskie, a w Japonii rozpoczęła się wojna klanów niszcząca kraj. W tych walkach brali także udział samuraje.

Samuraje, których epoka skończyła się dopiero w raz z modernizacją Japonii w XIX w. byli bardzo podobni do średniowiecznych rycerzy. Podobnie jak oni posługiwali się własny kodeksem, który nazwali bushido, co można przetłumaczyć jako "droga wojownika". Ważną cecha każdego wojownika było posłuszeństwo swojemu zwierzchnikowi. W każdej chwili nie zważając ani na przyjaciół, ani na rodzinę samuraj był gotowy poświęcić swe życie na rozkaz pana i podobnie jak rycerze w Europie bez zastanowienia rzucał się w sam środek bitwy, by tam albo zginąć, albo zwycięstwem zasłużyć sobie na sławę i pochwałę swojego pana. Samuraje gotowi byli zginąć walcząc do końca, kapitulacja i niewola nie wchodziła w grę. Jednak samuraje to nie tylko bezmyślni wojownicy wymachujący mieczami. To także wykształceni, jak na owe czasy ludzie. Przede wszystkim potrafili czytać i pisać, musiał znać się także na literaturze (nawet na wierszach) oraz na tańcach. Samuraj doskonale radzili sobie z końmi, z równym kunsztem władali zarówno mieczem jak i łukiem. Zasadą było iż wojownik, który postąpił niehonorowo musiał się zabić. Ceremonia nazywała się seppuku (choć bywa nazywana zresztą niezgodnie z prawda nazywana harakiri. Cała ceremonia miała następujący przebieg: samuraj wbijał sobie nóż w podbrzusze i rozcinał brzuch a w tym czasie jego towarzysz (nazywany kaishaku) ostrym mieczem ścinał mu głowę. Samuraj miał tez prawo odebrać sobie życie, gdy groziło mu pójście do niewoli lub gdy rozkaż jego przełożonego nie mógł by wykonany, gdyż kłócił się z sumieniem samuraja. Narzędzia do wykonywania seppuku były robione przez specjalnych ludzi, którzy cieszyli się dużym autorytetem. Same narzędzia były bardzo bogato zdobione.

Uzbrojenie

Broń samurajów była najdoskonalsza na świecie, zbliżoną do niej wartość miała stal damasceńska, którą wytwarzało się z wielkim pietyzmem i kunsztem. Jeśli chodzi o pełny rynsztunek, to samuraj był uzbrojony w dwa miecze: jeden zwany kataną był podłużny i lekko zagięty, noszony za pasem, drugi (wakizashi) krótszy noszony przy pasie. Poza tym na wyposażeniu samuraja znajdował się także długi kij (naginata), zakończony wygiętym ostrzem. Można powiedzieć, że ta bron przypominała europejską pikę. Jeśli chodzi o pancerz, to samurajski był zrobiony przez ludzi, którzy wytwarzali także miecze. Jako rzemieślnicy byli doskonali, ich dział były niezwykle bogate i zdobione kamieniami lub drogocennymi materiałami. Jak w przypadku stali damasceńskiej kucie miecza powiązane było z rytuałami i religią (medytacje ablucje).

Religia

Najstarszą religią Japończyków jest sinto (jap. śintoo, shindoo), inaczej sintoizm, co w wolnym tłumaczeniu oznacza "droga bogów" (jap. kami no mitsi).

Religia nie ma swojego założyciela lub guru, więc można ją nazwać religią naturalną  Sinto pochodzi z tradycji pierwotnego  animistycznego politeizmu. Pierwotnie całość wierzeń opierała się na  wierzeniach w bardzo licznych kami (byli nimi zmarli, którzy po śmierci występują w postaci: burz, piorunów, zwierzęcia, kamieni itp.; niektórzy podają, iż jest ich ok. 800 mln.). Z czasem powstała hierarchia bogów japońskich Amaterasu (bogini słońca) i Susanoo (bóg burzy). Oczywiście w sinto nie występuje jeden bóg, czy niebo - są tylko kami (i zamieszkiwane przez nich miasta). Około VIII w. sinto zyskało mino religii państwowej. W tym okresie stworzono księgi rytualne, święte księgi sintoizmu: Kojiki oraz Nihongi (kronikę Japonii), które utworzyły kanon sintoizmu. W wyniku działań reformatorskich oraz zmian w szintoizmie :

  1. Kult państwowy, w którego skład wchodzi kult bogini Amaterasu, oraz Sinto Świątynne koncentrujące się na bóstwach ogólno japońskich;
  2. Kult wioskowy odnoszący się do mudzigami, bóstwa rodowego, które odwiedza się przy szczególnych okazjach, takich jak śluby, pogrzeby, odjazdy czy przyjazdy;
  3. Kult rodziny odnoszący się do wizerunków zmarłych i kamidana, "półki bogów", poświęconej duchom przodków.

Druga po szintoizmie religią jest  buddyzm, który pojawił się w Japonii w 552 r. Oczywiście wprowadził on duże zmiany w społeczeństwie jak i w samej religii sintoistycznej. Buddyzm przyniesiono z Korei. Początkowo nie cieszył się on zbytnim zainteresowaniem, jednak ten stan rzeczy zmienił Shootoku. Sądził on bowiem, że nowa religia stanie się jednym z elementów kultury Japonii, oraz utrwali ona wierność wobec cesarza i państwa. Od VIII w. buddyzm zaczął odgrywać decydującą rolę w państwie. Mnisi budowali świątynie, mosty, drogi. Buddyzm wchłonął sinto i zaczął traktować kami jak transformację Buudy. Japoński buddyzm czci takie bóstwa jak: Amida Butsu, Bogini Kannon, Bogowie Nio, czyli Indra i Brahma, Emma-o (bóg państwa zmarłych)

Jak już napisałem Samuraje to nie tylko bezmyślni wojownicy, musieli żnąc się także na poezji, czy sztuce. Od połowy XVII w. w literaturze japońskiej pojawia się charakterystyczny dla niej rodzaj wiersza tak zwane haiku (trzywersowy), często pisywane przez samurajów i czytane na spotkaniach. Do innych sztuk należał taniec, zwłaszcza kultywowane tradycyjne tańce ludowe. Przykład szedł z samej góry podobno sam generał Oda Nobunaga wykonywał zgrabny taniec z różnymi rekwizytami nim jego oddziały wyruszały w pole. Inne zainteresowania samurajów to teatr, zwłaszcza tradycyjne kabuki. Co ciekawe jak w przypadku teatrów zachodnioeuropejskich nawet kreacje kobiet były wykonywane przez mężczyzn (lub młodych chłopaków)

Do wyposażenia Samuraja należało także tak zwane sashimono, czyli osobista flaga znak, który jak w przypadku tarczy średniowiecznego rycerza samuraj nosił zawsze ze sobą. Nosił ja w specjalnej torebce, jak dowód tożsamości. Sama zaś torebkę zdobił fragment wiersza. Gdy chodzi o cały klan, wtedy poemat był dłuższy i był mówiony gdy całość klanu gromadziła się razem. Przykładowa treść jednego z nich: "Kolory są cudowne, lecz blakną. Żaden nie trwa wiecznie na tym świecie. Wyrusz jeszcze dziś, by pokonać wysokie szczyty iluzji życia, a wówczas nie będzie już snów ani upojeń."

Co ciekawe zawód samuraja nie był ograniczony tylko dla mężczyzn. Okazuje się że istniały także kobiety samuraje, które używały tego samego kodeksu i obowiązywał je te same prawa (posłuszeństwo wobec ojca lub męża, podobnie jak taka sama zasada odnosząca się do samuraja i jego pana.)

W pewnym czasie dla męskich potomków samurajów zaczęto tworzyć szkoły. Program nauczania opierał się na nauce pisania raz literatury Chin, a przede wszystkim praw i obowiązków wojownika. Dziewczyny nie były posyłane do szkół, bowiem ich edukacją zajmowały się matki (uczyły się układać kwity oraz parzyć herbatę) . Chłopak w wieku 13 lat stawał się mężczyzną w związku z  tym obcinano mu włosy z przodu głowy.

Z historia Japonii wiąże się także historia najazdów Mongolskich. Przed takim zagrożeniem Japonia stanęła w 1274 roku, kiedy to przybysze ze wschodu pod wodza Kubilai Chana (zdobywcy między innymi sporej części Europy) usiłowali dokonać inwazji na wybrzeża Japonii. Ogromna ilość okrętów jakie przygotowali Mongołowie  zdawał się dawać im pewne zwycięstwo. Jednak gdy flot zbliżyła się do wybrzeży japońskich rozszalała się straszna burza, co spowodowało, że większość okrętów zatonęła niedobitki powróciły do baz chińskich. Zginęło prawie 13000 żołnierzy mongolskich. Najeźdźcy ze wschodu jeszcze raz spróbowali opanować Japonię, jednak Kraj Kwitnącej Wiśni był lepiej przygotowany do odparcia ataku, posiadał własną flotę, która po raz kolejny dzięki pomocy huraganowych wiatrów w Zatoce Hakata zadała ciężką klęskę wojskom Chana. Od tego czasu wśród Japończyków pojawiło się przekonanie, że duchy w postaci wiatrów bronią ich przed najazdem z zewnątrz. Swych obrońców nazwali kamikadze, czyli „boski wiatr”. Słowo kamikadze wiąże się silnie z dużo późniejsza historią Japonii, kiedy to wielu młodych chłopców zgłosiło się do ochotniczych formacji i jak przed alty boski wiatr usiłowali poświęcając swe życie uratować Wyspy przed inwazją obcych wojsk. Ich ubiór również był charakterystyczny, jako znak czystości stanowiły go biały mundur i biało czerwona opaska na głowie. Przed śmiercią samobójczą w wyładowanym dynamitem samolocie żegnali się słowami „Do zobaczenia w Yasukini”, czyli świątyni Szintoizmu, gdzie zbierały się wszystkie duchy.

Świat samurajów podobnie jak średniowiecznych rycerzy przeminął. Ich panowie stali się biedni, a zjednoczona przez Tokugawę Ieyasu Japonia nie potrzebowała już wojska do walk wewnętrznych. Poza tym do wybrzeży japońskich przybyli Europejczycy. Najpierw z Portugalii, potem z Holandii. Styl życia Japończyków zmieniał się pod wpływem zachodu. Z samurajów zaczęli wyrastać urzędnicy, rzemieślnicy, wychowawcy, czy zbójcy. Ludzie wyrabiający katany również zmienili swój asortyment. Ostatnie zadania jakie wykonali samurajowie, to obalenie szogunatu i osadzenie na tronie cesarza (1867 rok). Ostatecznie lata  70 XIX w. przyniosły upadek samurajów (odebrano im prawo noszenia miecza)