Piotr Dunin z Prawkowic znany również jako Piotr z Prawkowic herbu Nabądź (ok. 1415 - 1484) był dowódcą wojsk polskich w wojnie trzynastoletniej i bohaterem tego konfliktu. Sytuacja Polski była w początkowej fazie wojny trzynastoletniej niepomyślna ze względu na porażkę pospolitego rudzenia pod Chojnicami w 1454 r. oraz opieszałość szlachty w zbieraniu funduszy na wojska zaciężne. Dzięki finansowej pomocy miast pruskich, które dążyły do odnowienia związku z Polską udało się jednak sformować armię zawodową, na której czele stanął podkomorzy sandomierski Piotr Dunin. Poprowadził on swoje wojska do zwycięstwo pod Świecino nad Jeziorem Żarnowieckim we wrześniu 1462 r. Była to przełomowa bitwa tego konfliktu, która przechyliła szalę zwycięstwa na rzecz Polski. Otoczony przez przeważające siły Krzyżaków Dunin założył pod Świecino obóz obronny typu husyckiego. Polacy wytrzymali ataki Krzyżaków, zniszczyli jazdę przeciwnika, co umożliwiło im przejście do kontrofensywy. Determinacja polskich wojsk przechyliła szalę zwycięstwa na ich stronę. W walce zginęło około 75 % wojsk krzyżackich z ich dowódcą na czele. Dunin odniósł także kolejne zwycięstwa w wojnie trzynastoletniej pod Gniewem oraz pod Chojnicami w 1466 r. Porażka pod Chojnicami ostatecznie przekonała Krzyżaków do zakończenia walk i zawarcia pokoju. W 1472 r. Dunin brał udział w węgierskiej wyprawie królewicza Kazimierza. W 1476 r. przeżył ciężką chorobę. W 1477 r. walczył z oddziałami biskupa warmińskiego Mikołaja Tungena, który w sojuszu z Krzyżakami i wbrew woli królewskiej zbrojnie zajął swoje biskupstwo. W kampanii tej współpracował z Duninem jego syn - Jan Biały, który również dowodził królewskimi oddziałami walczącymi z Tungenem. Za swe zasługi Piotr Dunin mianowany został w 1478 r. starostą malborskim i kasztelanem sieradzki oraz w 1480 r. wojewodą brzesko - kujawskim. Cztery lata późnej zmarł.
