Meksyk jest państwem w którego krajobrazie dominują góry oraz wyżyny. Więcej niż połowa terytorium tego kraju położona jest na wysokości większej niż 1000 metrów n.p.m. Tereny górskie Meksyku odznaczają się dużą aktywnością sejsmiczną. Do 1948 roku odnotowano na jego obszarze aż 350 mniejszych lub większych trzęsień ziemi, przede wszystkim w rejonie Pacyfiku. Większość górskich szczytów to wygasłe bądź czynne stożki wulkaniczne. Wulkany Jo-rulho, Paricutin oraz El Boąueron są bardzo młode i uformowały się w połowie wieku XX. Płaskowyż Wyżyny Meksykańskiej zajmuje część środkową tego kraju. Wznosi się ona od 600 metrów e części północnej do 3000 metrów n.p.m. w części południowej. Wyżyna Meksykańska jest podzielona przez równoleżnik 21° szerokości geograficznej północnej na 2 części. Są to Mesa Centralna (część południowa) i oraz Mesa Północna.

Mesa Północna posiada urozmaicony krajobraz przez występujące w grzędach górskich bezodpływowe zbiorniki, nazywane bolsonami. Charakteryzuje się ona niewielką ilością rocznych opadów, które oscylują wokół 400-500 milimetrów oraz dość częste posuchy.

Płaskowyż Centralny odznacza się większą sumą opadów, jednak mimo to nie zaspakajają one potrzeb tutejszego rolnictwa. Zmusza to ludność do stosowania sztucznego nawadniania uprawianej ziemi. Średnia wysokość tego regionu wynosi ok. 2300 metrów n.p.m. Jeśli chodzi o wulkany to jest ich tutaj jeszcze więcej niż w części północnej. Śródgórskie kotliny, które leżą na znacznych wysokościach odznaczają się dobrym zagospodarowaniem oraz dużą gęstością zaludnienia.

W rejonach położonych na wysokościach 1000-2500 metrów n.p.m. zamieszkuje około 75% Meksykan. Tam też znajdują się największe ośrodki miejskie: Meksyk- miasto stołeczne (13,6 miliona samo miasto, zespół miejski 20,2 mln.), leży na 2300 metrów n.p.m.; Guadalajara (1,6 miliona ludności); Puebla (1,1 miliona mieszkańców); San Luis Potosí (526 tysięcy mieszkańców).

Wyżyna Meksykańska otoczona jest od strony wschodniej przez przebiegające południkowo pasma gór Sierra Madre Zachodnia oraz Wschodnia.

W części południowej Wyż. Meksykańskiej znajduje się przebiegająca równoleżnikowo Kordyliera wulkaniczna. Ma ona długość około 800 kilometrów. Tu właśnie położone są najwyższe góry Meksyku, które jednocześnie są stożkami wulkanicznymi, na przykład:

  • Pico de Orizaba - 5700 metrów n.p.m. Jest najwyższym szczytem Meksyku oraz

najwyższym aktywnym wulkanem Ameryki Północnej.

  • Popocatepetl - 5452 metry n.p.m.

Od południa Wyżynę Meksykańską otacza łańcuch górski Sierra Madre del Sur, czyli Sierra Madre Południowa. W kierunku wschodnim od Sierra Madre del Sur znajduje się przesmyk Tehuantepec, który jest zapadliskiem tektonicznym i stanowi granicę umowną między Ameryką Północną a Ameryką Środkową.

Dalej obszar się wznosi przechodząc w Sierra de Chiapas, wyżynę posiadającą w swej części centralnej obniżenie.

Niziny występują na obydwu wybrzeżach. Nizina Pacyficzna rozciąga się 200 kilometrów wszerz, szersza od niej jest nizina nad Morzem Karaibskim.

Bardzo specyficzna jest będąca półwyspem Dolna Kalifornia, która odznacza się półpustynnym, suchym klimatem. Jej krajobraz urozmaicają górskie pasma o przebiegu równoległym do wybrzeży. Najwyższym ich wzniesieniem jest San Pedro Martin o wysokości 3100 metrów n.p.m.

Innym regionem skazanym poniekąd na znaczne odizolowanie jest półwysep Jukatan, który ma charakter nizinny i posiada dobrze rozwinięte zjawiska krasowe.

Wysokość nad poziomem morza decyduje o warunkach termicznych Meksyku. Tak jak i w Kolumbii oraz Wenezueli możemy tu wydzielić klimatyczno-roślinne strefy, takie jak:

  • tierra caliente
  • fria
  • templada
  • helada

Jeśli chodzi o opady to możemy podzielić terytorium Meksyku na dwie części:

  • północną - suchą, z opadem rocznym 400-500 milimetrów
  • południową - wilgotną , z rocznym opadem wynoszącym 3000-4000 milimetrów

Granicę pomiędzy nimi stanowi wspominany przesmyk Tehuantepec. W związku z tym około 75% terytorium państwa odznacza się niewystarczającymi opadami, a tym samym konieczne jest sztuczne nawadnianie. W części północno-wschodniej sezon bez opadów deszczu trwa 8-11 miesięcy. Często dochodzi do klęsk suszy. Mimo to, na terenach półsuchych oraz suchych mieszka około 75% ogółu ludności.

Z terenów sztucznie nawadnianych pochodzi więcej niż połowa zbiorów. Tereny nawadniane to 120-130 milionów hektarów, co stanowi około 12% wszystkich gruntów ornych.

Kserofity są dominującą roślinnością centralnej oraz północnej części terytorium Meksyku.

  • Kaktusy - blisko 500 gatunków
  • Agawy - około 140 gatunków

W wilgotnej południowej części występują lasy. Rabunkowa gospodarka doprowadziła do zmniejszenia terenów leśnych z 70% (stan przed rozpoczęciem konkwisty) do 27% w czasach obecnych.